Sunday Stories: Χαμένα όνειρα

Tου Γιώργου Τούλα

To πτυχίο της μουσικής το πήρα στο Ωδείο της Φιλιππούπολης, έφαγα και δυο χρόνια στη Σόφια για να τελειοποιήσω το ακορντεόν. Ονειρευόμουν πάντα το θέατρο. Να παίζω σε παραστάσεις, Μπρεχτ, Ιονέσκο, Τσέχωφ. Πάντα μου άρεσαν οι “Τρεις Αδερφές”, στο σχολείο με έβαζαν να παίζω μελωδίες στις παραστάσεις σε σκηνικό που ήτανε ένα δάσος με σημύδες. Ήταν μαγικά. Μου άρεσε πολύ. Μετά ήρθαμε εδώ.

Στην αρχή δούλευα στις οικοδομές, τα πράματα πήγαιναν καλά. Τα καλοκαίρια πηγαίναμε Χαλκιδική. Δούλευα σε γιαπιά και η γυναίκα μου καθάριζε εξοχικά των ανθρώπων, τα παιδιά έκαναν τα μπάνια τους. Σα διακοπές ήτανε. Φέτος όμως δε χτίζουν τίποτε. Τα μεροκάματα λιγόστεψαν πολύ στην οικοδομή.

Τα απογεύματα κάθομαι έξω από τα σούπερ μάρκετ, τα πιο φτηνά γιατί στα άλλα δεν έχει πολύ κόσμο. Στους ανθρώπους αρέσει να ακούνε το Γαλάζιο Δούναβη, αν και είναι πάντα βιαστικοί και νευρικοί, τα παιδιά γκρινιάζουν, δεν βλέπω χαμόγελα. Μερικοί με προσπερνούν νευρικά, δεν θέλουν να ακούνε μουσική. Μια μέρα ήρθε μια κοπέλα, μου είπε ότι ετοιμάζουν μια παράσταση, άμα ήθελα να παίξω το βαλς της Αμελί, αλλά χωρίς λεφτά, είπε δεν έχουν χρήματα. Είπα ναι, δεν είναι τα λεφτά τα πάντα.

Μου θύμισε κάτι βράδια στο Πλόβντιβ τα καλοκαίρια, μαζευόμασταν και παίζαμε όλη νύχτα, ποιος θα αντέξει πιο πολύ. Αύριο θα βγω πάλι στο σούπερ μάρκετ, αν και μετά τις διακοπές ο κόσμος δεν δίνει πολλά.

* Φωτογραφία: Αλέξανδρος Αβραμίδης