Survivor ή Το φρικαλέο γέλιο του ηλίθιου

Υπάρχει μόνο ένας λόγος που γουστάρω το Σαρβαϊβορ. Είναι που μας ξεβράκωσε εντελώς σαν κοινωνία.

Εξαφάνισε κάθε ελπίδα και φόβο. Και επανέφερε ξανά την απόγνωση στα βλέμματα μας! Ένα ξαναζεσταμένο ριάλιτι που έρχεται από τα μακρινά ’90s και δηλώνει με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι οι τίτλοι τέλους είναι πολύ κοντά. Και αυτό αν το καλοσκεφτείς είναι λυτρωτικό. Γιατί αν καλοκαθήσουμε στο πάτο και στην απόγνωση, ίσως ξανάρθει κάτι καινούριο και νέο. Το αυθεντικό νέο όμως, από τους νέους. Όχι αυτό που πάνε να μας πλασάρουν από τους ίδιους “παλιούς” με την επίφαση μιας γερασμένης νεότητας. Γιατί τελευταία πολλοί έχουμε αποκτήσει το “φρικαλέο γέλιο του ηλίθιου”, για να κρύψουμε την κατάθλιψη που μας έχει κυριεύσει. Το βλέπεις παντού. Κάθε ανάσα, κάθε αξιοπρέπεια έχει χαθεί σε φθηνά σλόγκαν αποτυχημένων κομμάτων και κοινωνικών ομάδων που το μόνο που αποζητούν είναι λίγη προσωπική, επαγγελματική και κοινωνική καταξίωση. Πια το δείχνουν και το λένε ξεκάθαρα. Είχαμε τα Golden Boys τόσο καιρό, τώρα αποκτήσαμε και Golden Girls. Το λες και εξέλιξη… Κανένα ενδιαφέρον για το κοινό καλό, ή έστω για το κοινό συμφέρον. Το οποίο αν το καλοσκεφτείς μπορεί να είναι το ίδιο. Αρκεί να βλέπεις λίγο μπροστά και εκτός από όραμα να έχεις και σχέδιο. Όχι για σένα, για την κοινωνία, αλλά τι λέω τώρα…. Έχουμε ξεχάσει ότι είμαστε πολίτες μια χώρας δημοκρατικής και νιώθουμε όλοι μέρος ενός μεγαλύτερου πρότζεκτ. Άβουλα και κουρασμένα πιόνια να βλέπουμε ακόμα και νέα παιδιά με σπουδές και προοπτικές να παίζουν κι αυτοί το ίδιο παιχνίδι εις βάρος όλων μας. Ένας νεανικός κυνισμός εμποτισμένος με την απόλυτη ιδιοτέλεια. Μια νέα γενιά να ξεπουλάει καθημερινά και τα τελευταία ίχνη αξιοπρέπειας της για να επιβιώσει, αφού αυτά που τους αφήσαμε είναι ψίχουλα. 3 ευρώ την ώρα, ανασφάλιστη εργασία με μόνο όνειρο να μπει κάποιος στο Δημόσιο, μήπως και σωθεί. Και όλοι αυτοί που κράζουν ακατάπαυστα το Σαρβάϊβορ είτε με τσιτάτα, είτε με ανακοινώσεις, μην νομίζεις ότι ενδιαφέρονται αληθινά, απλά νιώθουν ότι χάνουν το κοινό τους. Με πρόφαση τον πολιτισμό, την παιδεία ή ότι άλλο, κλαίνε πάνω από το “πτώμα” της νεολαίας, ενώ οι ίδιοι μυρίζουν καμαρίλα και κινούνται σε χώρους παρακείμενους της εξουσίας, που η αξιοκρατία έχει πάει από καιρό περίπατο. Ενώ ακριβώς αυτό έχει διώξει τους νέους από όλα αυτά και τους έχει οδηγήσει στο Σαρβάϊβορ. Έχεις ακούσει τελευταία να ανανεώνεται ένα νοσοκομείο, ένα σχολείο, ένα ραδιόφωνο με νέους ανθρώπους; Να κάνουν στην άκρη όλοι οι παλιοί με γενναιοδωρία και σοφία, ώστε να δώσουν μια ευκαιρία σε νέα παιδιά; Μήπως και αλλάξει κάτι. Βλέπουμε πολλά νέα παιδιά τελευταία που είναι είτε γόνοι κάποιων επιφανών παλιών “πιστών”, είτε ανήκουν σε πολιτικές νεολαίες και ομάδες που ακόμα και σήμερα παίρνουν τις τελευταίες καλές θέσεις. Οι υπόλοιποι μπορούν να πάνε εξωτερικό. Κάποτε αυτό ήταν ευλογία, μην βλέπεις τώρα που έχει καταντήσει κατάρα. Γι’ αυτό σου λέω το γουστάρω το Σαρβαϊβορ. Μας έχει ξεβρακώσει όλους μας και έχει ενώσει μια νεολαία που αναζητά απεγνωσμένα να βρει ένα νέο τρόπο. Καλύτερα να βλέπει και να σχολιάζει ένα χαζό ριάλιτι όλη μέρα, μήπως ξεχαστεί και δεν χρειαστεί να φύγει μακριά μας. Ποιος θα μείνει εδώ να παλέψει; Εμείς; Ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω … Και πού ξέρεις; Μπορεί να ξεκινήσουν όλα ξανά από τον Άγιο Δομίνικο. Που σαν και εμάς έκαναν επανάσταση το 1821 και απέκτησαν ανεξαρτησία και Σύνταγμα. Είδες; Τόσα κοινά έχουμε…

Υ.Γ. Υπομονή σε όσους απεχθάνονται το Σαρβάϊβορ. Θα τελειώσει σε λίγους μήνες, μάλλον όταν τελειώσει και η αξιολόγηση. Τότε που θα έχει πουληθεί η ΔΕΗ, θα μειωθούν κι άλλο μισθοί και συντάξεις, θα έχουν εξαφανιστεί όλοι οι αυτοαπασχολούμενοι – που κανένας δεν κλαίει γι’ αυτούς – θα αρχίσουν οι κατασχέσεις πρώτης κατοικίας, οι βουλευτές θα πάρουν και άλλες φορααπαλλαγές και άλλα πολλά. Πάρα πολλά. Τι καλύτερο να ξεκινήσει κάτι καινούριο;

“Επικαλέστηκα κάθε οργή και μάστιγα να πνιγώ στο αίμα, στην άμμο η απόγνωση ήταν ο θεός μου. Κυλίστηκα στη λάσπη στέγνωσα στον αέρα του εγκλήματος ξεγέλασα τη τρέλα και η άνοιξη μου πρόσφερε το φρικαλέο γέλιο του ηλίθιου.” Αρθούρος Ρεμπώ – Μια εποχή στην κόλαση (Aπόσπασμα)