Συγκατοίκηση με γονείς στην καραντίνα – Πώς τη βιώνουν οι φοιτητές

Λέξεις: Αναστασία Χαρίση

Ένα θέμα που απασχολεί λίγους ή πολλούς εν μέσω της καραντίνας, είναι η καθημερινή τριβή που προκαλεί η συγκατοίκηση γονέων- παιδιών. Όχι των μικρών παιδιών, αλλά των μεγάλων, εκείνων που ενηλικιώθηκαν και βρίσκονται πλέον στη περίοδο των σπουδών τους.

Οι περισσότεροι νέοι «υποφέρουν» αυτή την περίοδο, καθώς είναι αναγκασμένοι να ζουν κλεισμένοι στο ίδιο σπίτι με τους γονείς τους, περνώντας μαζί τους πολύ περισσότερο χρόνο σε σύγκριση με το παρελθόν. Όλες οι απόψεις –γονέων και φοιτητών-είναι σεβαστές, όμως, η κάθε περίπτωση είναι και διαφορετική. Οι συνθήκες συγκατοίκησης ανά οικογένεια μπορεί να ποικίλλουν και πάντα-δυστυχώς-θα υπάρχουν και κάποιες ακραίες περιπτώσεις.

Το θέμα που τίθεται όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ακριβώς οι συνθήκες στις οποίες καλούμαστε να ζήσουμε οι φοιτητές, εμείς οι ανερχόμενοι ενήλικες. Οι νέοι που βρισκόμαστε σε μία ηλικία αναζήτησης του εαυτού μας, εν μέσω της εποχής του ιού και της καραντίνας, βρεθήκαμε ξαφνικά να αντιμετωπίζουμε ένα νέο πρόβλημα, τη συγκατοίκηση με τους γονείς μας. Η ζωή αντί να προχωράει μπροστά πηγαίνει πάλι προς τα πίσω. Εκεί που νομίζεις ότι αισθάνεσαι έτοιμος να παλέψεις, να αποκτήσεις εμπειρίες και να ενταχθείς στην κοινωνία ως ενήλικος πολίτης, έρχεται η πανδημία να στα καταστρέψει όλα.

Τα μαγαζιά είναι κλειστά και η διασκέδαση έχει περιοριστεί. Οπότε, σε αυτή τη φάση δεν μπορείς να ξεφύγεις από το σπίτι, όπως έκανες παλιά. Πολλοί φοιτητές επέλεξαν ή αναγκάστηκαν να γυρίσουν στα πατρικά τους σπίτια ενώ άλλοι που σπουδάζουν στη πόλη της μόνιμης κατοικίας τους, βρέθηκαν και πάλι εγκλωβισμένοι στα εφηβικά τους χρόνια.  

Είναι λογικό λοιπόν, για έναν φοιτητή που δεν μπορεί να δουλέψει, δεν μπορεί να διαβάσει ήσυχα, δεν μπορεί να ασχοληθεί με τις δραστηριότητες που είχε πριν, να πνίγεται, να παραπονιέται και πολλές φορές να ρίχνει τις ευθύνες στους γονείς του. Η αλήθεια είναι ότι οι καιροί έχουν αλλάξει. Τα παλαιότερα χρόνια οι νέοι δραστηριοποιούνταν από τις αρχές της ενηλικίωσής τους, ήταν ανεξάρτητοι, εργάζονταν και είχαν τα δικά τους χρήματα. Η κατάσταση τώρα είναι διαφορετική. Δεν μπορεί να εξασφαλίσει ο φοιτητής τα προς το ζην του, ένα σπίτι και τα καθημερινά του έξοδα με μία μόνο δουλειά από την οποία θα εισπράττει τον κατώτατο μισθό. Οπότε η εν λόγω ανεξαρτησία δεν είναι εφικτή εκ γενετής.

Εν μέσω της καραντίνας πολλές οικογένειες δοκιμάστηκαν. Τσακωμοί, εντάσεις και προβλήματα προέκυψαν που ήταν κρυμμένα εδώ και καιρό. Η ηλικία αυτή, ενός φοιτητή, είναι η ηλικία στην οποία ένας άνθρωπος ζητά απεγνωσμένα την ανεξαρτησία του. Ζητά την ησυχία του, να μπορεί να παρακολουθήσει ένα μάθημα πανεπιστημίου χωρίς συζητήσεις, φωνές, και προστριβές.

Όμως, δεν πρόκειται για αχαριστία, κάτι που εύκολα μπορεί να σκεφτεί κανείς. Ο φοιτητής δεν είναι αχάριστος. Γνωρίζει πολύ καλά και εκτιμάει όσα του έχουν δοθεί απλόχερα όλα αυτά τα χρόνια. Τη στέγη, τη φροντίδα, το φαγητό, την αγάπη. Πρόκειται για φυσικά ένστικτα του ανθρώπου, ο απογαλακτισμός και η φυσική επιθυμία “φυγής” από την φωλιά των γονιών. Γι’ αυτό η αντίδραση, γι’ αυτό και τα νεύρα. 

Δεν κατηγορεί όμως κανείς τους γονείς. Ούτε τους νέους. Έτσι είναι η φυσική τους σχέση, έτσι έχουν συνηθίσει. Γιατί πάντα ένας νέος θα βλέπει τον γονιό ως τον άνθρωπο που τον μεγάλωσε και πάνω στον οποίο θα θέλει να ξεσπάει τα νεύρα του αλλά κυρίως για πάντα ένας γονιός θα βλέπει το παιδί του ως το μωρό που γέννησε, το παιδί που μεγάλωσε στην αγκαλιά του. 

Οι γονείς, αιώνια θα βλέπουν το παιδί τους ως παιδί. Και πάντα θα του συμπεριφέρονται κατά αυτό τον τρόπο. Κάποιες συνήθειες δεν αλλάζουν. Οπότε σε αυτή τη περίπτωση ο “φταίχτης” δεν είναι κανείς.  Η μόνη λύση είναι ο αμοιβαίος διάλογος, ο σεβασμός και η υποχώρηση, μέχρι να έρθουν όλα πάλι στη θέση τους.

Ποια είναι όμως η συμβουλή φοιτητή προς γονέα; Πέρα από το σεβασμό, να υπάρχει και κατανόηση, χωρίς απόδοση ευθυνών. Και αυτό γιατί ένας νέος σε αυτή την φάση, πιθανό είναι να βασανίζεται και από τις δικές του σκέψεις και τύψεις. Τύψεις που δεν μπορεί να συνεισφέρει, τύψεις που δεν μπορεί να δείξει εμπράκτως την ευγνωμοσύνη του. Τύψεις που δεν μπορεί να ξεπληρώσει αυτό το αναθεματισμένο δάνειο των γονιών του. Γιατί αν είχε τη δυνατότητα σίγουρα θα το είχε κάνει.