Συνηθίσαμε στα εύκολα…

Μπορώ να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι βαριούνται τόσο εύκολα σήμερα, γιατί δεν προσπαθούν και γιατί δεν έχουν κάτι να περιμένουν. Στην εποχή που η πρόσβαση στην πληροφορία και την επιθυμία είναι τόσο εύκολη, δεν μπορείς εύκολα να βάλεις στόχους και φυσικά ούτε να κυνηγήσεις κάτι.

Με ένα απλό πάτημα ενός κουμπιού, το φαγητό που έχεις όρεξη να δοκιμάσεις είναι σε είκοσι λεπτά έξω από την πόρτα σου, ψάχνεις φόρεμα για το club στο Σάββατο, σε τρεις μέρες το παραλαμβάνεις στο σπίτι σου, νιώθεις μοναξιές; Μέσα σε λίγη ώρα μπορείς να βρεις κάποιον να περάσετε το βράδυ μαζί. Έχεις απορία για κάτι, ρωτάς το chat gpt και σε δευτερόλεπτα στο αναλύει. Χρειάζεσαι μεταφορικό μέσο άμεσα; Σε πέντε λεπτά σε παραλαμβάνει. Είναι όλα τόσο απλοποιημένα στην εποχή των ψηφιακών μέσων, που δεν χρειάζεται καμία προσπάθεια για να ζεις με τις ταχύτητες που υπάρχουν σήμερα. Μπορείς να έχεις ότι θέλεις με πραγματικά πολύ εύκολο τρόπο σε λίγα λεπτά.

Βαριέσαι μία συνήθεια; Αποκτάς στο καπάκι μία άλλη. Δεν μπαίνεις καν στην διαδικασία να συγκρίνεις τιμές και ποιότητες, δεν σε νοιάζει, αν δεν σου αρέσει κάτι περνάς στο επόμενο, από ανθρώπους σε άλλους ανθρώπους, από φορέματα σε κοστούμια, από ταξί άνεσης σε απλό ταξί, από ταϊλανδέζικο σε κινέζικο. Υπάρχουν όλα στο κινητό σου.

Η μαγεία της ανυπομονησίας εξαντλείται και ίσα-ίσα γινόμαστε ακόμη πιο απαιτητικοί και αυστηροί σε αυτό που θέλουμε και το θέλουμε τώρα, σε κλάσματα δευτερολέπτων, λόγου χάριν, πεινάμε πολύ, είμαστε πάνω από την διαδρομή του ντελίβερι και αναθεματίζουμε την ώρα και την στιγμή που τα 10 λεπτά έγιναν είκοσι. Κοιτάμε την διαδρομή με ένταση και νεύρα, βρίζουμε ότι υπάρχει, όμως εκείνη δεν αλλάζει παραμένει ίδια. Κάποτε, θα αγχωνόμασταν που δεν είχαμε φαγητό, τώρα δεν μας ενδιαφέρει αυτό, αλλά το πότε θα φτάσει το φαγητό στο σπίτι μας.

Κάποτε, θα τρέμαμε να φλερτάρουμε σε μπαρ τώρα στεκόμαστε απέναντι στα «ματς» και με ευκολία απαντάμε σε κάθε μήνυμα που μας έρχεται χωρίς κανέναν απολύτως ενθουσιασμό. Κάποτε, θα παίρναμε ένα τηλέφωνο να πούμε τα νέα μας τώρα τα τρία μηνύματα είναι αρκετά. Τίποτα δεν είναι σύνθετο στις συνήθειες ζωής που έχουμε αναπτύξει, απλώς έχουμε απλοποιήσει τα συναισθήματα μας, σε απλές και στιγμιαίες εκπλήξεις.

Κάποτε θα ανυπομονούσες να δεις μία ταινία στο σινεμά, τώρα γνωρίζεις πως θα κυκλοφορήσει στο λάπτοπ σου αφού βγει. Κάποτε θα πήγαινες να παρακολουθήσεις μία παράσταση, τώρα αρκείσαι να δεις αποσπάσματα αυτής στο Tik-Tok. Kάποτε θα πήγαινες σε live νέων συγκροτημάτων για να τους ανακαλύψεις, τώρα απλά τα ακούς στο spotify. Κάποτε θα πήγαινες γυμναστήριο, τώρα αν βαριέσαι μπορείς να δεις ένα βίντεο στο youtube και να κάνεις γυμναστική στο σπίτι.

Μην γελιόμαστε, υπάρχει εφαρμογή για κάθε τι που επιθυμείς και πολλές φορές σε δελεάζει η «ασφάλεια» του να αράζεις στον καναπέ και να έχεις ότι θέλεις χωρίς να προσπαθήσεις. Και χίλια καλά έχει το internet, το λάπτοπ σου χαλάει και σου έχει step by step το πώς να το φτιάξεις, όμως μήπως με αυτή την ευκολία που σου προσφέρει απλόχερα χάνεις στιγμές της ζωής σου που μπορεί να είναι πολύτιμες;

Μήπως από την ευκολία του να ερωτεύεσαι κάθε εβδομάδα κάποι@ άλλ@, δεν δεθείς ποτέ με εκείν@ το έν@; Μήπως από την ευκολία της “προσθήκης στο καλάθι” το σπίτι σου έχει γεμίσει με άχρηστα αντικείμενα και ρούχα που πλέον δεν χωράνε πουθενά; Μήπως, τελικά, αυτή η ευκολία βυθίζει τα επαγγέλματα που κάποτε έσκιζαν, λιγοστεύει τα ήδη υπάρχοντα και τελικά αφήνει τους λίγους στην επιφάνεια;

Κανέν@ από εμάς, δεν θα μπορούσε να ζήσει χωρίς πρόσβαση στο διαδίκτυο και σίγουρα θα παρέλυαν συστήματα το ένα μετά το άλλο, όμως τελικά η ευκολία του μήπως μας έχει κάνει να ξεχάσουμε πως είναι να μοχθούμε για κάτι; Μας έχει κάνει να διαγράψουμε την ανυπομονησία; Το άγγιγμα; Τις προβολές στην μεγάλη οθόνη, την αφοσίωση σε κουβέντες face to face; Τα βιβλία;

Y. Γ. Συνηθίσαμε στα εύκολα…και όταν δεν έρχονται όπως τα θέλουμε παθαίνουμε burn out.