Συνηθίζοντας την τερατογένεση

Την ημέρα που στο Λευκό Πύργο τσαμπουκαλεμένα τέρατα άρχισαν να κλοτσούν και να χτυπούν άγρια τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη είδα στα social media ένα κύμα δικαιολογίας για τη φριχτή εικόνα που για πρώτη φορά αντικρίσαμε να συμβαίνει σε απευθείας μετάδοση.

Άνθρωποι σε απόλυτη παράκρουση μίσους, που πιθανά δεν μπορούσαν να αιτιολογήσουν την γέννηση του, να ξεχωρίσουν τις γενεσιουργές αιτίες της αποστροφής στον συνάνθρωπο, την αποστροφή για τον διπλανό τους από μια πιθανά δυσάρεστη κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι, οικονομική, κοινωνική, οικογενειακή ή άλλη.

Άνθρωποι που δεν θα διαβάσουν ποτέ φυσικά τα βιβλία της Χάνα Άρεντ, που δεν θα μελετήσουν ποτέ Ιστορία, για το πως γεννήθηκε στην Ευρώπη πριν μερικές δεκαετίες το Μίσος που έκαψε μια ήπειρο, άνθρωποι που δεν θα μπουν στον κόπο να αντιληφθούν τι θα πει ουμανισμός, τι σημαίνει αγαπώ αντί να μισώ, να διακρίνουν τι θα πει ενημέρωση και τι Μακελειό, τι θα πει λογική και τι θα πει ο λόγος του γνωστού τραμπούκου στο αθλητικό ραδιόφωνο της πόλης που ακούν οι ταξιτζήδες.

Εκείνη η μέρα της επίθεσης στον Μπουτάρη ήταν το ράγισμα στον καθρέφτη. Που κάθε φορά μια νέα ρωγμή προστίθεται και δεν μας επιτρέπει να δούμε τα σημάδια του μίσους στο δικό μας πρόσωπο. Χθες ο καθρέφτης απέκτησε άλλη μια ρωγμή. Είναι η εικόνα του Ζακ Κωστόπουλου. Αιμόφυρτου στα πεζοδρόμια ενός τρομακτικού κέντρου της Αθήνας. Ενός μη χώρου στην πραγματικότητα. Μιας δυστοπικής γειτονιάς που κάποτε ήταν η καρδιά της Ελλάδας και τώρα όλη θέλουν να προσπεράσουν χωρίς καν να σταματήσουν.

Γειτονιές σαν την Ομόνοια υπάρχουν δυστυχώς παντού στον κόσμο. Αποτέλεσμα μιας κοινωνίας που οδήγησε τα πράγματα σε μια τέτοια τρομακτική διαχωριστική γραμμή. Ενός συστήματος που γνώριζε πως όσο μεγαλώνεις τις διαφορές μεγαλώνεις και τους κινδύνους.

Οι άνθρωποι που στα βίντεο της Ομόνοιας αλλά και του Λευκού Πύργου δεν είναι μακριά μας. Είναι κομμάτι της δικής μας κοινωνίας. Είναι ο γείτονας που θα βρεθούμε στον ανελκυστήρα, που θα καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι σε ένα γάμο, που τα παιδιά μας θα καθίσουν στο ίδιο θρανίο. Είναι όλοι εκείνοι που θα κλοτσήσουν από ”αγανάκτηση” με τις αρβύλες τους στο κεφάλι ενός 70χρονου ή ενός νεαρού ναρκομανή ή θα κλοτσήσουν πιο εύκολα με κάθε ευκολία στο πληκτρολόγιο μερικές λέξεις. Και θα μάθουν και στα παιδιά τους να κλοτσούν.

Και μεις. Που νοιώθουμε την αποστροφή στη θέα αυτού του βίντεο. Πονάμε για λίγο, γράφουμε κάτι μελιστάλαχτο και συμπονετικό στο facebook και μετά ξεχνιόμαστε στην τηλεόραση. Το κακό το ξεριζώνεις στη ρίζα του πριν γίνει τέρας και σε λιανίσει. H σιωπηλή αποδοχή είναι συνενοχή. Το κακό το συνηθίζεις, γίνεται ρούχο σου, σκηνικό ζωής. Ας κάνουμε κάτι τώρα. Πριν γίνουμε οι απαθείς αυτόπτες μάρτυρες αυτού του βίντεο.