Τα woodstock της επαρχίας

Δεν είναι πολύ μακριά τα χρόνια που υπήρχε χρήμα πολύ σε τοπικούς δήμους και κοινωνίες. Τότε ήταν της μόδας τα Φεστιβάλ. Κάθε κάμπος και ραχούλα που σέβονταν τον εαυτό του τα καλοκαίρια όφειλε να διοργανώσει το δικό του φεστιβάλ. Με ευρωπαϊκά κονδύλια ή και όχι, οι ατζέντες έκαναν χρυσές δουλειές πουλώντας τις ίδιες συναυλίες και παραστάσεις όπου τους ζητούνταν στην επικράτεια. Μπορούσες να δεις τον ίδιο κακοπαιγμένο Αριστοφάνη έως και σε πενήντα σημεία της Ελλάδας σε ένα καλοκαίρι ή να ακούσεις τον ίδιο τραγουδιστή να λέει από σκηνής πόσο χαίρεται που είναι στην Καρδιτσομαγούλα, το Κάτω Παρτάλι ή την Άνω Ραχούλα. Πολλές φορές μπέρδευαν και τα μέρη που βρίσκονταν αλλά μικρό το κακό. Το χρήμα κυλούσε άφθονο και πολλοί πλήρωναν και μπραφ με το που κατέβαινε ο καλλιτέχνης από τη σκηνή.

Όλα αυτά τα μπερεκέτια και τα αμφιβόλου αισθητικής Φεστιβάλ τέλειωσαν με τον ερχομό της Κρίσης. Οι ατζέντηδες πήγαν σπίτια τους, οι αντιδήμαρχοι πολιτισμού άλλαξαν δουλειά και η επόμενη μέρα δεν άργησε να έρθει. Τοπικά προϊόντα, τοπικές μουσικές, τοπικό σταρ σίστεμ.

Γιορτές κάθε είδους πήραν τη θέση των Φεστιβάλ. Σαρδέλας, τσίρου, ροδάκινου, βερίκοκου, καρπουζιού, σύκου και πεπονιού. Κλαρίνα, κεμετζέδες. Τα Αρμάνι ρούχα των σταρ έγιναν σατέν από τοπικά μαγαζιά, το υφάκι έγινε νταλκάς. Η ζωή προσγειώθηκε. Η Προβατίνα παντρεύτηκε με τη μακαρονάδα, η καρπουζοχαρά έγινε σπορ, το δωρεάν της κατανάλωσης χόρτασε κόσμο που θυμήθηκε τα παιδικά του χρόνια.

Αναβίωσαν με ορμή και παλιά πανηγύρια και γεννήθηκαν νέα που παρακολουθούν πλέον όλοι χωρίς αναστολές. Το καλοκαίρι βρήκε έναν νέο νόημα. Τα Φεστιβάλ πέθαναν. Ζήτω οι γιορτές!

Φέτος ένας νέος όρος προστίθεται στις επαρχιακές γιορτές. Την Πρωτομαγιά, σε ένα χωριό της Καρδίτσας οργανώνεται το Woodstock των πανηγυριών, η μητέρα όλων των γιορτών με τους κορυφαίους του δημοτικού τραγουδιού. Σαφέτης, Γρίβα, Καψάλης, Μάκης Τσίκος στο κλαρίνο, Κώστας Αντωνίου και Αφροδίτη Δάφνη!!!

Διαβάστε επίσης: Η Δύση της Ανατολής στο Αιγίνιο