Τα γυάλινα χρόνια

Η ιδιωτική τηλεόραση γεννήθηκε στην Ελλάδα το 1989. Στα χρόνια αυτά το μέσον έγινε κυρίαρχο. Υποκατέστησε βασικές ανθρώπινες λειτουργίες. Τη γειτονιά, την αγορά, τους φίλους, τους εξομολόγους, τους ψυχιάτρους, τους δικαστές. Χρόνια που τα είδαμε όλα. Το νέο σταρ σίστεμ να ανατέλλει σε πορτοπαράθυρα, οικογένειες να φτιάχνουν την τύχη τους σε τηλεπαιχνίδια, απελπισμένους να ψάχνουν το δίκιο τους στον αέρα, υποψήφιες νύφες και γαμπρούς σε απέλπιδες προσπάθειες τηλεπροξενειών, τηλεπαρουσιαστές σε ρόλο διαμεσολαβητή μεταξύ κακοποιών και αστυνομίας, χαμένα πρόσωπα που ανακαλύπτονται, δημόσιες εξομολογήσεις οικογενειακών μυστικών, επώνυμων και ανώνυμων, τσακωμούς και ποινές με αποκλεισμούς από εκπομπές για μερικές αγωνιστικές, εκπομπές σε κλουβιά, ντιβάνια, ακρογιαλιές, κλαμπ. Κρυφές κάμερες, σκάνδαλα παπάδων, αποκαλύψεις για την ερωτική ζωή επωνύμων, δάκρυα, αληθινά και ψεύτικα, αστέρια που ανέτειλαν και έδυσαν, παντός τύπου γλάστρες, σώου εκατομμυρίων, κορίτσια που άνθισαν και γέρασαν στο πλατό πριν προλάβουν καν να το καταλάβουν. Χρόνια που τα είδαμε όλα. Τη ζωή μας σε σήριαλ, άλλοτε κωμικά και άλλοτε δραματικά, πάντα διογκωμένη όμως. Μαραθώνιους με καλό σκοπό και δημοπρασίες χαλιών για να γεμίσετε το καθιστικό σας. Δελτία ειδήσεων σαν λαϊκά αναγνώσματα και χρηματιστήριο κάποτε στη γλώσσα της νοικοκυράς. Χρόνια με τη Λάμψη, τα δάκρυα της Μιρέλας, το Μεξικάνικο πόνο, το Λαζόπουλο και το Χάρη Ρώμα. Τη γέννηση των ριάλιτι. Από το Big Brother πoυ ήταν ένα πραγματικό σοκ, κοσμογονία να βλέπεις από την κλειδαρότρυπα τη ζωή των άλλων και παίχτηκε στην Ελλάδα το φθινόπωρο του 2001, μόλις έξι μήνες μετά τη γέννηση του στο εξωτερικό μέχρι το φετινό Surviror. Που έχει επισκιάσει τις ζωές των ανθρώπων και αποτελεί το παντεσπάνι των social media. Βασισμένο στην αυτοαναφορικότητα της τηλεόρασης, όπου οι μισές σχεδόν εκπομπές, από τα μεσημεριανά πανελάκια ως τις βραδινές τύπο χιουμοριστικές ασχολείται με το ίδιο το μέσο, πέτυχε φέτος να υπερκεράσει την εθνική κατάθλιψη. Η ζωή του Σπαλιάρα σε μια εξωτική ακτή μοιάζει πιο ενδιαφέρουσα από τη δική μας μάχη εξασφάλισης της δόσης του ΕΦΚΑ.

Στο χορό από κοντά και και τα talent show, αφού δουλειές δεν υπάρχουν ας γίνουμε όλοι star. Για τις ανάγκες τους ξαράχνιασαν οι παραγωγές τον ξεχασμένο κόσμο των ΄90ς. Βλέποντας το θλιβερό πάνελ του Star Academy, ένα ιδιότυπο mapet show χωρίς όμως τη σπιρτάδα των γερόντων του, αλλά με το βαθύ χασμουρητό και την παρακμή πια του γνωστού διδύμου Βίσση-Καρβέλα και την ανατριχιαστική παλαιομοδίτικη ‘’εξυπνάδα’’ του Πέτρου καταλαβαίνεις ότι ζεις σε Jurassic Park. Ευτυχώς κόπηκε εγκαίρως πέρσι η Ρούλα…

Έχεις δει τίποτε πραγματικά καινούργιο και καινοτόμο στην ελληνική τηλεόραση, ακόμα και στην ΕΡΤ,  που όφειλε να επιστρέψει αληθινά ανανεωμένη, τα τελευταία χρόνια; Κάτι που να πάει το μυαλό και τη σκέψη σου λίγο παραπέρα; Ναι, και στο εξωτερικό υπάρχουν όλα αυτά όμως τουλάχιστον εκεί υπάρχουν άνθρωποι που επενδύουν και στο καινούργιο. Παράγουν και μερικά τηλεοπτικά προϊόντα που μπορεί να σε βάλουν σε σκέψεις. Εδώ η στασιμότητα μοιάζει σαν βάλτος. Που τα νούμερα όμως που της δίνει το κοινό στην τηλεθέαση καταπίνουν κάθε ελπίδα.

Καμιά φορά το ξεχνάμε αλλά όλοι αυτοί παύουν να υπάρχουν τη στιγμή που θα πατήσεις το κουμπί off.