Τα λαμπερά κορίτσια των περιοδικών

Της Γιάννας Δημηνά

Μερικά λαμπερά κορίτσια των περιοδικών δεν απέκτησαν βίλες στα βόρεια προάστια ή στην παραλία. Δεν οδήγησαν ποτέ τα αμάξια που διαφήμιζαν. Δεν άνοιξαν λογαριασμό στην Ελβετία. Μερικά λαμπερά κορίτσια απλά δεν «τα πήραν». Χρέωσαν αντίθετα τις πιστωτικές τους για να εκπροσωπούν άξια την «ψευδαίσθηση». Να μην αισθάνονται μεσοαστές. Που ήταν.

Έγιναν αυτόπτες μάρτυρες των εν ψυχρώ εγκλημάτων αλλά προτίμησαν να ζεσταίνονται στην αθωότητα. Αυτό ίσως ήταν το μόνο λάθος τους.

Όταν αδικήθηκαν, προσέφυγαν στη δικαιοσύνη. Μόνο και μόνο για να μάθουν τους νόμους των Δυνατών. Συγχώρεσαν όσους υπέκυψαν στις πιέσεις και ψευδομαρτύρησαν εναντίον τους. Κατανόησαν την Ανάγκη, θεά των αρχαίων, τη χρεία, τον εκβιασμό.

Διασκέδασαν με τα πλακάτ των εξωφύλλων στις πορείες διαμαρτυρίας αυτών που ξύπνησαν αργά και βίαια. Αυτών που πίστεψαν πως θα έχουν διαφορετική μοίρα. Ήταν τα ίδια εξώφυλλα που κάποτε επιδαψίλευσαν παρέα στο ατελιέ με κοροϊδευτικά γέλια, παρομοιώσεις και σχόλια. Μαζί τα κάναμε. Χώρια τα πληρώσαμε. Και σίγουρα όχι ρεφενέ.

Τα λαμπερά κορίτσια των περιοδικών είδαν να κάνουν ουρά οι Ιζνογκούντ για να γίνουν χαλίφηδες στη θέση τους, συναδέλφους και αργόσχολες πρωταγωνίστριες των Gala. Είδαν να αρπάζουν άλλα κορίτσια με ζήλο, άλλα με ειλικρινή χαιρεκακία –αφού η ειλικρινέστερη μορφή κολακείας είναι τελικά η μίμηση-, άλλα με πείνα στο μάτι, τη σκυτάλη από τα χέρια τους.

Τα λαμπερά κορίτσια των περιοδικών πίστεψαν ότι αλλού μπορεί να είναι καλύτερα. Διαψεύστηκαν. Συνέχισαν. Και ξαναδιαψεύστηκαν.

Είδαν φίλους να γίνονται ξένοι. Γνωστούς να γίνονται εχθροί. Για κάποια λαμπερά κορίτσια των περιοδικών, οι μάσκες έπεσαν νωρίς και κάτω από το glossy αποκαλύφθηκε το grotesque. Νωρίτερα.

Άκουσαν πως είναι «ακατάλληλες» πια για τα νέα ξεκινήματα. Από το στόμα όσων επιμένουν εν καιρώ κρίσης, όσων εξακολουθούν στις μέρες πλήρους κατάρρευσης, να συνεχίζουν να δημιουργούν ψευδαισθήσεις. Τα λαμπερά κορίτσια των περιοδικών δεν είδαν καν το όνομά τους να αναφέρεται στο κείμενό σας. Έστω από ματαιοδοξία, την ίδια ματαιοδοξία των άλλων που υπηρέτησαν πιστά. Ακόμη και στις ταφόπλακες, συνηθίζεται. Μερικά κορίτσια όμως λένε να μην κάνουν το χατίρι σε κανέναν να Rest In Peace. Τουλάχιστον όχι ακόμη.

Έκαναν συν τω χρόνω τον απολογισμό τους. Είδαν από την όχθη του ποταμού μπροστά τους να περνούν πολλά πτώματα. Αλλά δε χάρηκαν. Ποτέ και για κανέναν, ακόμη και για αυτούς που το άξιζαν.

Τα λαμπερά κορίτσια των περιοδικών, thank God, άλλαξαν δουλειά. Γιατί όποιος δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει. Νόμος της επιβίωσης στη ζούγκλα. Και στη ζωή.

Διαβάστε επίσης: Το τέλος της ψευδαίσθησης