Τα Μυαλά που Κουβαλάς 2: Τα νέα συναισθήματα της μικρής Ράιλι στη χαοτική της εφηβεία

Διασκεδαστικό και συνάμα σκεπτόμενο το σίκουελ του Τα Μυαλά που Κουβαλάς επέστρεψε και με τη γνώριμη και αρκετά πρωτότυπη συνταγή του και μας παρουσιάζει αυτή τη φορά τον μαγικό κόσμο της εφηβείας.

Μπορεί να πέρασαν αρκετά χρόνια από την πρώτη ταινία της σειράς – δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιτυχία αυτής της δεύτερης ταινίας αλλά και το χτίσιμο του concept εξ αρχής οδηγούν σε μια συνέχεια – αλλά η μικρούλα Ράιλι με τα ανθρωπόμορφα συναισθήματα της που προσπαθούν να διαχειριστούν όλα τα βιώματα και τα ερεθίσματα που δέχεται η ηρωίδα μπαίνει σιγά σιγά σε μια δύσκολη φάση, αυτή της εφηβείας.

Κι αν γνωρίζαμε μια φορά – από προσωπική πείρα – ότι η εφηβεία είναι μια χαοτική κατάσταση η Ράιλι και το μεγάλωμα της μας το επιβεβαιώνουν.

Έτσι πέρα από τη Χαρά, τη Λύπη, τον Φόβο, τον Θυμό, την Αηδία, η Ράιλι θα γνωρίσει την Ανησυχία, ένα συναίσθημα που φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή της, την Ντροπή, την Ζήλια, την Ανία και κάπου κάπου – απολαυστικό και χιουμοριστικό ως εύρημα – τη Νοσταλγία.

Τα χρώματα και η δράση του δεύτερου μέρους είναι πραγματικά απολαυστικά, η μικρούλα Ράιλι προσπαθεί να προσαρμοστεί στα νέα ετερόκλητα συναισθήματα που αισθάνεται, ο ανταγωνισμός και ο χαοτικός χαρακτήρας της εφηβείας θα φέρει τα πάνω κάτω στο θερινό καμπ που η νεαρή ηρωίδα θα κάνει το βήμα της μετάβασης από την παιδική ηλικία στη νέα της ζωή.

Κι όλα αυτά παρά την ελλειπτικότητα του σεναρίου που δεν θίγει ζητήματα όπως ο ρομαντισμός ή οι σχέσεις με τους γονείς – που σε αυτή τη νέα ταινία περνάνε σε δεύτερη μοίρα – ενώ στέκεται υπερβολικά πολύ στην ανοιχτή έννοια της ανησυχίας.

Ωστόσο ο στόχος μιας ευχάριστης νέας εμπειρίας πετυχαίνει κι αυτό μετράει καθώς η Ραϊλι έρχεται σε επαφή με βασικά ερεθίσματα της ανθρώπινης επικοινωνίας, μια πολύτιμη περιήγηση για τους μικρούς θεατές και σίγουρα μια διασκεδαστική ταινία ακόμα και για τους μεγαλύτερους.