Τα όνειρα που δεν θυμόμαστε…

της Ελένης Ομήρου

Τα όνειρά μου πολλές φορές δεν τα θυμάμαι… Ξυπνώ και δε σκοτίζομαι τi μου προκάλεσε χαρά ή πόνο. Εικόνες μπλεγμένες στο κεφάλι μου, μαζί με αναμνήσεις που θέλω να λησμονήσω, είναι θαρρώ συχνά.

Τα όνειρά μου τα ξεχνώ. Τ’ αφήνω στη λήθη της νύχτας και τ’ αποχαιρετώ με φιλιά – να φύγουν στο καλό λέω, να χαθούν στο δυνατό φως της μέρας που ξημερώνει.

Κάποιες φορές τα όνειρα μου με επισκέπτονται κάτω από το πάπλωμα και μου ψιθυρίζουν ιστορίες τρομαχτικές. Άλλοτε πάλι με καλούν να χορέψω μαζί τους ξέφρενα. Μάταια προσπαθούν να με δελεάσουν με μελωδίες, χρώματα και μυρωδιές. Ακόμη ακόμη κι ανθρώπους απόντες, λατρεμένους, επιστρατεύουν για να τραβήξουν την προσοχή μου. Κουβαλούν την αντανάκλαση της ψυχής μου, τα καλά και όλα τα άσχημα, το ξέρω. Με βάζουν να τα δω ξανά και ξανά κι εγώ απλά τα ξεχνώ. Ξυπνώ και τα σκορπίζω.

Τα όνειρα της νύχτας δεν τα θυμάμαι, με αφήνουν αδιάφορη. Εμένα με νοιάζουν μόνο τα όνειρα της μέρας. Αυτά που μου δείχνουν, όχι ποια είμαι, αλλά ποια θέλω να γίνω. Αυτά ποθώ… Θέλω να ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά, με τη ψυχή διψασμένη και γεμάτη προσδοκίες.

Τα όνειρα της μέρας τα θυμάμαι. Τα φυλώ και τα μεγαλώνω με αγάπη σαν παιδιά μου. Τρέχω ξοπίσω τους και τα κυνηγώ. Παίζω και διασκεδάζω με τις τρελές ιδέες που μου βάζουν στο κεφάλι και ποτέ δεν τα μαλώνω, όσο άτακτα κι αν είναι.

Τα όνειρα της νύχτας τα ξεχνώ. Τα εγκαταλείπω στο σκοτάδι και ανοίγω τα μάτια μου στο φως για να ονειρευτώ τα άλλα, εκείνα που αγαπώ, τα μικρά και τα μεγάλα…

*Ο πίνακας είναι της Μαρίας Μπακανιάρη, με τίτλο “sweet dreams”

Facebook.com/imaginarywriter