Τα πιο ωραία παραμύθια πάντα τα έλεγε αυτός

Βγαίνοντας χθες βράδυ από την παράσταση, γιατί παράσταση ήταν του Φορτηγού στο Βασιλικό θέατρο στη Θεσσαλονίκη σκέφτηκα ασυναίσθητα πως αυτό που πάντα έκανε καλύτερα από κάθε άλλον ο Διονύσης Σαββόπουλος στη σκηνή ήταν να αφηγείται τα ωραιότερα παραμύθια με τον πιο μαγικό τρόπο.

Από την πρώτη φορά που τον είδα επί σκηνής, στο Παλέ Ντε Σπορ το 1983 να παρουσιάζει σε πρώτη παρουσίαση τα Τραπεζάκια Έξω, σε μια πολύ έντονα πολιτικοποιημένη εποχή, λόγω ανόδου του ΠΑΣΟΚ, παιδί εγώ τότε στη δευτέρα Λυκείου, να έχουμε τρυπώσει στη συναυλία χάρη στην κ. Όλγα Τριαρίδου που ήταν η διοργανώτρια μαζί με τον παιδικό μου φίλο, το γιο της Θανάση, ένοιωσα ένα δέος μοναδικό μπροστά σε όσα έλεγε και όχι μόνο στα τραγούδια. Όταν είπε δε  για πρώτη φορά με στόμφο φοβερό το είμαι δεκαεξάρης σας γαμώ τα Λύκεια τον λάτρεψα. Νόμιζα ότι το είχε γράψει για μένα. Για μας.

Έκτοτε δεν το έχασα ποτέ σε live που κάθε φορά σηματοδοτούσε την εποχή. Τους Κωλοέλληνες ας πούμε θυμάμαι ακόμα να τους πρωτοτραγουδά μια νύχτα που παρουσίασε το Κούρεμα στο Αριστοτέλειον. Να ακούς το Μητσοτάκ και του αρχηγού την ερωμένη τότε και να ξαφνιάζεσαι για την πίκρα που έβγαζε εκείνος ο δίσκος μαζί με τη σάτιρα επί σκηνής.

Όπως και το Ξενοδοχείο του μια άλλη νύχτα στο Νανί Νανί στο Βαρδάρη σε εντελώς άλλο σκηνικό και άλλες συνθήκες, πιο εσωστρεφείς αλλά και φανερής πια έλλειψης και διάθεσης εμπλοκής με τα δρώμενα της εποχής που τον οδήγησαν τότε σε μεταφορές αγαπημένων του ξένων τραγουδιών στα ελληνικά δεδομένα.

Ο Σαββόπουλος στις μεγάλες χαρές αλλά και στις μεγάλες του λύπες, από τη συναυλία στο Ολυμπιακό Στάδιο με τα αερόστατα μέχρι τα μικρά ταξίδια του στο ωφέλιμο φορτίο του χρόνου που κουβαλά, όπως κάνει τώρα με το φόρο τιμής στο Φορτηγό έστηνε πάντα μοναδικά θεάματα. Που εμπεριείχαν το παραμύθι, το ταξίδι, το φαντασιακό. Τον έχω ακούσει κατά καιρούς να αφηγείται ιστορίες γύρω από το θρυλικό φορτηγό που τον κατέβασε στην Αθήνα τότε με τόσο διαφορετικούς και μαγικούς τρόπους, ανάλογα με το κοινό που έχει απέναντι, τη διάθεση του και τη στιγμή. Και χθες το βράδυ που το Φορτηγό επέστρεψε στο σημείο εκκίνησης του στη Θεσσαλονίκη τα παιδιά του εξήντα και του εβδομήντα που μεγάλωσαν πια και έγιναν παππούδες και μεσήλικες ήταν εκεί συγκινημένοι για όσα πέρασαν, για όσα δεν επαληθεύτηκαν, για όσα διαψεύσθηκαν ή διέψευσαν οι ίδιοι. Και κείνος. Για το χρόνο που περνά.

Το βέβαιο είναι πως κάθε φορά αυτό που βλέπεις στη σκηνή δεν είναι το ίδιο. Είναι το ευαίσθητο απόσταγμα της παρατήρησης ενός παιδιού που δεν λέει να μεγαλώσει και πάντα θα το γοητεύουν τα φώτα του τσίρκου που λάμπουν όλο και περισσότερο όσο πλησιάζεις κοντά από το σκοτάδι. Και είναι πάντα γλυκόπικρο το συναίσθημα που σου αφήνει στο τέλος. Νομίζω αυτή είναι η λέξη. Γλυκόπικρο.

Ο Σαββόπουλος, συμφωνείς ή διαφωνείς μαζί του σε διάφορες φάσεις της ζωής του, είναι ο μεγαλύτερος παραμυθάς εν ζωή στην Ελλάδα. Και κάθε του παραμύθι είναι η αιτία να ζήσεις για λίγο στην πιο μαγική και παράξενη χώρα του κόσμου, εκεί που μια θάλασσα μικρή πάντα θα σε αποχαιρετά και πάντα θα σε περιμένει.