Τα πολλαπλά πρόσωπα της Άννας Κοκκίνου

Τα Δευτερότριτα γίνονται θεατρικά μαζί την σπουδαία ηθοποιό Άννα Κοκκίνου.

Παίρνει από το χέρι τη Ρίκα, την ηρωίδα από τον θεατρικό μονόλογο, ‘’Λα Πουπέ’’και μας καλεί να την αγκαλιάσουμε, να την αποδεχτούμε, να αναγνωρίσουμε δικά μας κομμάτια στο τραυματισμένο ψυχισμό της. Μετά το πέρας της παράστασης “Λα Πουπέ’’, τη σκυτάλη παίρνει το έργο «Μορφές από το έργο του Βιζυηνού». Μια παράσταση σταθμός στην πορεία του ελληνικού θεάτρου και ένας αξεπέραστος λόγος του Βιζυηνού που δεν έπαψε να διδάσκει και να αναγνωρίζει ελληνικές ανθρώπινες φιγούρες, όπως της μάνας, του παππού σε ένα νοσταλγικό ελληνικό τοπίο.

Το έργο, ο μονόλογος, γράφτηκε το 2007 από τον Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη. Πώς είναι να ενσαρκώνεται παρθενικά μια ηρωίδα; Σας δίνει περισσότερη ελευθερία στην υποκριτική προσέγγιση του κειμένου; Είναι κάτι που δεν με έχει απασχολήσει ποτέ. Είτε πρόκειται για ένα έργο που έχει ξαναπαιχτεί, είτε όχι, για μένα είναι ακριβώς το ίδιο. Οπωσδήποτε το αναλογίζεσαι αν παίζεις έναν ρόλο που έχει ερμηνεύσει η Παξινού, αλλά αυτό σε καμιά περίπτωση δεν σου δημιουργεί κάποιο εμπόδιο. Δεν υπάρχει κανένας ανασταλτικός αυτοέλεγχος, όχι, κατηγορηματικά, όχι.

Η Ρίκα είναι μια κατακερματισμένη προσωπικότητα; Πιστεύω, όχι περισσότερο ούτε λιγότερο από οποιονδήποτε άνθρωπο. Στην Ρίκα, φαίνεται έντονα, εκδηλώνεται, εκφράζεται. Το έργο είναι για να εκφράζεται αυτός ο ιδιαίτερος ψυχισμός, έχει πολλές αντιθέσεις. Παρόλ’ αυτά, το γεγονός που της έχει συμβεί είναι πολύ συγκεκριμένο και όλη της η ζωή έχει στροβιλιστεί γύρω από το αναφερόμενο συμβάν. Ένα είναι το πράγμα το οποίο ζητά, δεν είναι περισσότερα. Ζητά να μπορέσει η ίδια να συγχωρέσει τον εαυτό της. Δεν θα τη χαρακτηρίσω απόλυτα κατακερματισμένη, αλλά εξαιτίας αυτού του γεγονότος είναι μια γυναίκα με πολλά τραύματα.

Η διάχυτη παιδικότητα, η εμμονή στο ανώριμο, το ανολοκλήρωτο είναι έκδηλη από τη δεξιότητά και τη συμπεριφορά της. Φοβάται να μεγαλώσει ή που μεγαλώνει; Έχει κάνει το παν για να παγώσει το χρόνο στην παιδική ηλικία. Δεν έχει να κάνει με την ηλικία αλλά με το γεγονός ότι δε δέχεται τίποτα. Δε φοβάται να μεγαλώσει αλλά δε δέχεται το πέρασμα του χρόνου, καμία εξέλιξη, δεν υπάρχουν για την ίδια τέτοια ζητήματα. Είναι απόλυτα προσκολλημένη σ’ αυτό το τραυματικό που της έχει συμβεί. Όλοι έχουμε δει πρόσωπα που είναι παθολογικά προσκολλημένα στον πατέρα ή την μητέρα του τους. Γι’ αυτά τα άτομα, σε όποια ηλικία κι αν φτάσουν δεν υπάρχει άγχος του χρόνου. Δεν υφίσταται θέμα ηλικίας. Πρωτοστατεί μόνο το πάθος για τη μητέρα ή τον πατέρα.

Γιατί να καταλήγει να μισεί, να είναι τρομακτική και να τη φοβούνται οι άλλοι; Δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο τη φοβούνται, ουσιαστικά. Ξέρω ότι, οτιδήποτε διαφορετικό, ανοίκειο, το οποίο έχει το δικό του κανόνα ζωής και είναι εκτός του κανόνα των υπολοίπων, δεν γίνεται εύκολα ή καθόλου αποδεκτό. Στοχοποιείται ο άλλος. Δε μισεί στην ουσία των πραγμάτων. Μπορεί να τα βάζει με τους οδηγούς, δεν είναι μίσος. Η ίδια, ωστόσο, είναι ικανή να δει και εισπράξει αυτό το συναίσθημα γύρω της, επειδή ακριβώς έχει απόλυτη ανάγκη από το αντίθετο. Έχει απελπιστικά ανάγκη αγάπη, παραδοχή και λύτρωση.

“Τον ξένο και τον εχθρό τον είδαμε στον καθρέφτη.”, έλεγε ο Σεφέρης. Είναι ο εαυτός της ο μεγαλύτερος εχθρός; Αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουμε όλοι. Αν υπάρχει ένας εχθρός, είναι, όπως υπάρχει και μέσα στο έργο, ο δικός σου εαυτός. Δεν υπάρχει πιο δύσκολο και μεγαλύτερο θηρίο να τιθασεύσεις. Το λέει ο Πλάτωνας, οι μεγαλύτεροι συγγραφείς και οι μεγαλύτερες προσωπικότητες.

Σκηνοθεσία και υποκριτική στο ίδιο έργο. Αλληλοσυμπληρώνονται; Πού έγκεινται οι διαχωριστές γραμμές; Θα σας πω ένα παράδειγμα. Όπως κάποιος καλεί κόσμο στο σπίτι και βάζει τη μεγαλύτερή του τέχνη στο μαγείρεμα, τη φαντασία του στο στολισμό του σπιτιού, τη δημιουργικότητα και ευγένειά του ως οικοδεσπότης. Εκείνη τη στιγμή είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης μαζί. Έχεις την απόλυτη ευθύνη. Γνωρίζεις εκ των έσω τις ανάγκες και τις προσδοκίες μια παράστασης.

Ταυτόχρονες παραστάσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Πώς λειτουργεί; Είναι εξοντωτικό και συνάμα λυτρωτικό για τον καλλιτέχνη; Η Δευτέρα είναι λίγο δύσκολη μέρα. Παίζω τις Κυριακές Αθήνα, εδώ Δευτερότριτα. Οπότε ξυπνάω πολύ νωρίς για να έρθω εδώ να παίξω. Ανεβάζουμε τον “Θουκυδίδη” , Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στην Αθήνα. Όλο αυτό το πήγαινε- έλα, έχει μια τρέλα, μια ευθυμία, μια πλάκα.

Το κοινό πώς αντιλαμβάνεται τη Ρίτα; Την αφορίζει, την καταδικάζει, την αποδέχεται, την καταλαβαίνει, τη νιώθει; Έχει πάνω της μια αντίθεση που είναι καταλυτική. Από τη μια μεριά, αναγνωρίζουμε μια πληθωρικότητα και από την άλλη είναι εξαιρετικά μοναχικός άνθρωπος. Αυτός ο συνδυασμός δημιουργεί κάτι εκρηκτικό. Είναι απίστευτη η λαχτάρα της για τη ζωή, έχει απίστευτο κέφι να ζήσει, όντας βέβαια απελπισμένη. Αυτό αποδίδει μια κωμικότητα, αναμφίβολα, σπιθάτη. Είναι αγαπητή ηρωίδα.

Η Ρίκα είναι ψυχωτική, εμμονική, μια σύγχρονη ηρωίδα. Είναι ένα προσωπείου του σύγχρονου ανθρώπου; Σαφώς είναι σύγχρονη ηρωίδα. Αντιπροσωπεύει πολλούς σύγχρονους ανθρώπους, γνωστούς ή μη. Στην Ρίκα τα στοιχεία της ψύχωσης ή της εμμονής, είναι μεγεθυμένα. Είναι ένα πρόσωπο τραυματισμένο, τα τραύματά της τη ξεπερνούν και φέρνουν ως απόρροια τη μοναξιά. Είναι μια καταπληκτική ηρωίδα.

Η συνέχεια ανήκει στον Βιζυηνό. Ξεκινάμε το Νοέμβριο και η παράσταση θα διαρκέσει τα δυο δευτερότριτα του Νοεμβρίου. Με τον ‘’Βιζυηνό’’ έχω έρθει περισσότερες φορές Θεσσαλονίκη. Μ’ αυτή την παράσταση άνοιξε το θέατρο ‘’ Σφενδόνη’’ στην Αθήνα και είναι ένα έργο καθηλωτικό που παίζεται με εξαιρετική επιτυχία και αποδοχή από το 1993.

Είναι μια παράσταση σταθμός για τα θεατρικά δρώμενα; Είναι η πρώτη αφήγηση που έγινε θεατρικά. Στη συνέχεια ακολούθησαν κι άλλες. Ο πρώτος μονόλογος, ένα εξαιρετικό θεατρικό κείμενο που επηρέασε. Είναι μια παράσταση που έχει περιπλανηθεί στο εξωτερικό και έλαβε σπουδαίες κριτικές και στο σύνολό της έχει παιχτεί πάνω από 800 φορές. Για μένα, είναι μια γλυκιά επιστροφή αυτή η παράσταση. Να επιστρέφω εκεί κατά διαστήματα. Ο διδακτικός και αξεπέραστος λόγος του Βιζυηνού είναι θησαυρός για μένα. Ο Βιζυηνός είναι πρωτοπόρος. Έγραψε το πρώτο ελληνικό διήγημα. Δημιούργησε την ελληνίδα μάνα, την τρελαμένη κόρη, σκιαγραφείται η ελληνική οικογένεια, το παιδί, οι αφηγήσεις του παππού. «Το μόνο της ζωής του ταξείδιον», «Το αμάρτημα της μητρός μου», «Μοσκώβ Σελίμ», «Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπολέως», «Αι συνέπειαι της παλαιάς ιστορίας», «Πρωτομαγιά». Υπάρχει δραματουργία στην παράσταση, έχουν επιλεχτεί κομμάτια και έχουν δεθεί. Είναι μια παράσταση σταθμός και για μένα, την πορεία και την καριέρα μου στο θέατρο.

info: ΛΑ ΠΟΥΠΕ του Βαγγέλλη Χατζηγιαννίδη ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Σκηνοθεσία: Αννα Κοκκίνου Μουσική: Στέλλα Γαδέδη Ηθοποιός: Αννα Κοκκίνου

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ:13-14,20-21,27-28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014 ΗΜΕΡΕΣ & ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ: ΔΕΥΤΕΡΑ-ΤΡΙΤΗ 21.00 ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ 15€, ΜΕΙΩΜΕΝΟ 10€

ΜΟΡΦΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΒΙΖΥΗΝΟΥ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αβδελιώδης Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου Ηθοποιός: Άννα Κοκκίνου

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: 3-4, 10-11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2014 ΗΜΕΡΕΣ & ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ: ΔΕΥΤΕΡΑ-ΤΡΙΤΗ 21.00 ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ 15€, ΜΕΙΩΜΕΝΟ 10€ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ & ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ: ΘΕΑΤΡΟ ΑΥΛΑΙΑ, Πλατεία ΧΑΝΘ (Πλευρά Τσιμισκή), τηλ. 2310237700 www.avlaiatheatre.gr