Τα ψηλά και τα χαμηλά πατώματα

Όσοι πέφτουν από τα σύννεφα για τη δολοφονία του 19χρονου παλικαριού είναι το λιγότερο Κυρ Παντελήδες.

Δεν χρειάζεται να έχει σπουδάσει κάποιος κοινωνιολογία για να καταλάβει ότι σε κάθε πεδίο της κοινωνίας η σήψη και η παρακμή έχει φτάσει στο κόκκαλο.

Δεν χρειάζεται να έχει κανείς παιδιά για να νιώθει απόγνωση αλλά και απογοήτευση για το πόσο κάτω έχουμε φτάσει ως κοινωνία. Και είμαστε ακόμη στην εισαγωγή του έργου στο οποίο παίζονται οι ζωές μας. Χρειάζεται ίσως ένα βαθμό συνείδησης για να καταλάβει κάποιος πως το έργο αυτό δεν είναι μονόπρακτο.

Όσοι αγαπούν και ασχολούνται λίγο με το ποδόσφαιρο γνωρίζουν τα φαινόμενα αυτά από την εφηβική τους ηλικία. Δηλαδή για τους συνδέσμους που είναι άμεσα συνδεδεμένοι και χρηματοδοτούμενοι για συγκεκριμένα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Αλήθεια, ποιος δεν γνωρίζει ότι σε αυτούς τους κύκλους διακινούνται τεράστιες ποσότητες ναρκωτικών από τις επιχειρηματικές ελίτ;

Ποιος δεν γνωρίζει ότι από αυτούς τους συνδέσμους ξεπηδάνε τα διάφορα μαντρόσκυλα και φασίστες που κάνουν τη βρώμικη δουλειά όταν αμολιούνται;

Από προχθές και ειδικά χτες που βρέθηκε ο δολοφόνος οι περισσότεροι επικεντρώνονται στο θέμα της τιμωρίας. Λες και λύνει το πρόβλημα δια μαγείας. Λες και στις χώρες που εφαρμόζεται η θανατική ποινή έχει μειωθεί η εγκληματικότητα.

Το αντίθετο συμβαίνει.

Για κάθε πρόβλημα, πόσο μάλλον για ένα κοινωνικό φαινόμενο πρέπει να αναζητείται η αιτία του και όχι η υπερανάλυση των συνεπειών. Ούτε φυσικά αρκεί η καταδίκη αυτού του φαινομένου. Εφόσον φυσικά θέλουμε να το εξαλείψουμε.

Η βία και η μισανθρωπία δεν φυτρώνουν από μόνες τους. Είναι δομικά στοιχεία της κοινωνίας μας πάνω στα οποία στηρίζεται και αναπαράγεται. Είναι η βία των λίγων προς τους πολλούς. Η βία αυτή χρειάζεται τους χούλιγκαν (βλέπε οπαδικούς στρατούς) ακριβώς για να εξυπηρετούν συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα. Ταυτόχρονα είναι και καταναλωτές. Η βία αυτή χρειάζεται νέους να σαπίζουν μέσα σε ένα περιβάλλον που όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται. Από το νερό μέχρι την υγεία. Χρειάζεται η βία αυτή να μαθαίνει τους νέους αυτούς να βλέπουν ως αντίπαλο όποιον φοράει άλλο μπλουζάκι και όχι όποιον τους έκλεψε τη ζωή.

Δύο κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι οι συνιστώσες που μας βοηθούν για να βρούμε τη λύση :

1) Ο θυμός και η οργή είναι για μια δολοφονία όπως ενός 19χρονου αθώου παλικαριού είναι συναισθήματα ενστικτώδη και κατανοητά. Στον 21ο αιώνα όμως χρειάζεται και κάτι παραπάνω από το ένστικτο. Χρειάζεται λογική σκέψη, ανάλυση και κρίση.

2) Όσοι ψάχνουν την αιτία στα υπόγεια σύντομα θα απογοητεύονται συνεχώς. Η αιτία βρίσκεται στα ψηλά πατώματα εκεί που δεν αγγίζουν ούτε νόμοι ούτε και αστυνόμοι.

Ίσως η λύση να βρίσκεται ανάμεσά μας. Στα χαμηλά πατώματα.

Δείτε επίσης…