Τα Σκόρπια: Από τα κιβώτια τσαγιού στα στικάκια – H σχέση μου με την τεχνολογία

Kάθε βδομάδα (με μικρές «απουσίες») θα μοιράζομαι μαζί σας ένα μικρό κείμενο που θεωρητικά θα μπορούσε να είναι από το ημερολόγιό μου.

Τίτλος της στήλης: «Τα σκόρπια» γιατί τα κείμενα δεν θα έχουν χρονολογική σειρά, θα δημοσιεύονται «σκόρπια».

Με χιούμορ αλλά και σοβαρότητα θα γράφω για θέματα που με ή μας απασχολούν. Άλλοτε ο λόγος θα είναι δημόσιος-πολιτικός, άλλοτε θα διαβάζετε μία προσωπική εξομολόγηση, ελπίζω χωρίς να δυσανασχετείτε.

Τη στήλη συνοδεύει το έργο της ζωγράφου Xριστίνας Φοίτου, «Το όνειρο», Μικτή τεχνική σε καμβά, 150x100cm, 2017

Ανήκω στη γενιά που πρωτοείδε ΗΥ μεγέθους δωματίου. Συνέγραψα τη διατριβή μου στο χέρι 3-4 φορές και 2.5 στην ηλεκτρονική μου γραφομηχανή ΙΒΜ που περήφανα επιδείκνυα παντού.

Όταν άρχισε το τσουνάμι της τεχνολογίας να έρχεται απειλητικά κατά πάνω μου δήλωσα με τον γνωστό μου στόμφο: «δεν θα βάλω τα χέρια μου ποτέ σε ΗΥ και δεν θα αγοράσω ποτέ κινητό». Αυτό ακριβώς και δεν έκανα. Από τους μεγάλους ΗΥ με μαύρη οθόνη και word star πέρασα στα windows και από σταθερούς (ο 6^ος τώρα) πέρασα στους φορητούς (αφόρητα βαρείς στην αρχή), στα tablet και τελευταία έκανα την απιστία μου στα pc και αγόρασα MacBook Air (πολύ ελαφρύ και πολύ όμορφο) χωρίς, βεβαίως να πετάξω το γλυκύτατο κόκκινο notebook μου, με το οποίο ακόμη κάνω μαθήματα! Όλοι οι ΗΥ μου ονομάζονται Elenitsa και τους αγαπώ εξίσου.

Η αλήθεια είναι ότι εξαναγκάστηκα από το περιβάλλον να περάσω στην τεχνογνωσία. Για κάποιο διάστημα –με την ευλογία του καθηγητή μου Π.Δ. Ξωχέλλη– έκανα δεύτερη δουλειά στον ιδιωτικό τομέα όπου και μου έδωσαν ένα γραφείο με έναν ΗΥ πάνω του. Σκέφτηκα να τον καλύψω με σεμεδάκι αλλά είμαι και ντροπαλή, οπότε κάθισα κι έμαθα. Δηλαδή, φώναξα τη Λουίζα από το ΕΚΒΥ που είναι μία θεά μέσα κι έξω και μου έκανε μαθήματα. Τα παίρνω γρήγορα τα γράμματα και τα μαθήματα ήταν λίγα. Μετά κάποια τηλεφωνήματα αραιά και πού για ερωτήσεις. Για ερασιτέχνης είμαι πολύ προχώ, χρησιμοποιώ τα windows και το word περίπου στο 30-40%. Εσείς οι υπόλοιποι ακόμη λιγότερο. Έχω κάνει μαθήματα ΗΥ σε ενηλίκους, υπερήλικες και παιδιά και νομίζω ότι είμαι και εκεί πολύ καλή δασκάλα. Και κυρίως, ως η μανιώδης της ταξινόμησης έμαθα σε φίλους να ταξινομούν τα αρχεία τους. Η κολλητή μου με κοροϊδεύει που τα κρατάω ΟΛΑ, αλλά εάν χρειαστεί κάτι σε μένα τηλεφωνεί!

Οι νέοι δεν μπορούν να φανταστούν εργασίες γραμμένες στο χέρι (έχω κάμποσες κρατημένες από αγαπημένους φοιτητές και φοιτήτριες) ούτε μπορούν να φανταστούν τη ζωή χωρίς social media. Ούτε κι εγώ εξάλλου.

Από κει που δεν θα αγόραζα κινητό ο παντοτινός μου φίλος Θοδωρής μου χάρισε ένα δικό του. Τώρα, τα τελευταία δέκα χρόνια είμαι σταθερά με το μικρό i-phone αλλάζοντας μπαταρίες, βεβαίως, και η ζωή μου είναι ευκολότερη. Αίφνης έχω μάθει όλη τη ζωή της βασιλικής οικογένειας της Αγγλίας που δεν με ενδιαφέρει, πολλές συνταγές μαγειρικής που δεν θα μαγειρέψω ποτέ και πολλά άλλα χρήσιμα πράγματα.

Πάμε τώρα στα κιβώτια τσαγιού. Κάθε άνθρωπος που έχει σπουδάσει έστω και για λίγο στην Αγγλία π.ΗΥ (πρό ΗΥ) ξέρει ότι τα κιβώτια τσαγιού γίνονται το μεταφορικό μέσο με το οποίο επανέρχεσαι στην πατρίδα. Παλιότερα εκτελονίζονταν κιόλας, ίσως επανέλθουμε λόγω Brexit. Τα δικά μου κιβώτια τσαγιού περιείχαν βιβλία, πολλά βιβλία αγορασμένα από τις πλουσιοπάροχες διπλές αποδοχές που είχαμε τα παλιά χρόνια και ακόμη περισσότερες φωτοτυπίες (παράνομα βγαλμένες: στην Αγγλία δεν επιτρέπεται φωτοτυπία ολόκληρου βιβλίου, οπότε ξεροσταλιάζαμε πολλές μέρες για να το ολοκληρώσουμε). Κάπως έτσι έφτιαχνε ο καθένας και η κάθε μία την προσωπική της βιβλιοθήκη.

Τι τα έκανα όλα αυτά; Μα τα έδινα στις φοιτήτριες και τους φοιτητές μου στα σεμιναριακά μαθήματα (κατεύθυνσης τα λέμε εμείς) να τα διαβάσουν. Ήξερα τι έδινα, ήξερα τι θα πάρω. Όχι η αναρχία του διαδικτύου τώρα!

Κάποτε κι άλλοτε άρχισαν και οι φοιτήτριές μου να βάζουν τα κρινοδάχτυλά τους σε ΗΥ. Έχουμε αρχίσει ένα μάθημα («Πρακτικές γραμματισμού», αν θυμάμαι καλά) αναθέτω τις εργασίες και, φυσικά, δίνω τη βιβλιογραφία μου από τα γνωστά κιβώτια. Στο επόμενο μάθημα έρχονται δύο κορίτσια, έξυπνα και μελετηρά και με ρωτάνε: «κ. Χοντολίδου, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και αυτά;» Και μου δείχνουν κάποια άρθρα στα αγγλικά.

«Πού τα βρήκατε;» ρωτώ ανήσυχη.

«Στο διαδίκτυο!». Βόμβα!

Θα θυμάμαι εκείνη την ημέρα για πάντα, καθώς ένιωσα να με σκουντάνε (όχι τα κορίτσια) οι καταστάσεις. Δεν θα μπορώ να λέω ό,τι μου κατέβει γιατί θα με ελέγχουν μέσω του κ. Διαδικτύου και εφεξής θα έχω συνδιδασκαλία μαζί του! Ο εκδημοκρατισμός που έφερε η τεχνολογία στη ζωή μας και, συγκεκριμένα, οι άπειρες εφαρμογές της στην επικοινωνία, τις συνεργασίες, τα μαθήματα, τις υποστηρίξεις διατριβών είναι ανεκτίμητη. Και είμαι ευγνώμων για όλα αυτά. Και δεν κάνω πια πομπώδεις δηλώσεις τι προτίθεμαι και τι δεν προτίθεμαι να κάνω. Ίσως κατέβω και για δήμαρχος. Πού ξέρεις;