Τα Σκόρπια: Χαλκιδική

θα μπορούσε να είναι από το ημερολόγιό μου. Τίτλος της στήλης: «Τα σκόρπια» γιατί τα κείμενα δεν θα έχουν χρονολογική σειρά, θα δημοσιεύονται «σκόρπια». Με χιούμορ αλλά και σοβαρότητα θα γράφω για θέματα που με ή μας απασχολούν, λίγο πριν τα γενέθλια των 65. Άλλοτε ο λόγος θα είναι δημόσιος-πολιτικός, άλλοτε θα διαβάζετε μία προσωπική εξομολόγηση, ελπίζω χωρίς να δυσανασχετείτε.

Τη στήλη συνοδεύει το έργο της ζωγράφου Xριστίνας Φοίτου, «Το όνειρο», Μικτή τεχνική σε καμβά, 150x100cm, 2017

Η Ελένη Χοντολίδου εργάζεται στο ΑΠΘ από το 1981. Διετέλεσε Κοινοτική Σύμβουλος (και για κάποια χρόνια Πρόεδρος) της Α΄ Κοινότητας του Δήμου Θεσσαλονίκης από το 2006-2018.

Σαν τη Χαλλλκιδική δεν έχει…

Οι πίνακες είναι την Έλλης Τρίμη

Κάθε καλοκαίρι αρχίζει ο ύμνος της Χαλκιδικής: σαν τη Χαλλλλκιδική δεν έχει και δώστου η μία ανοησία πάνω στην άλλη…

15 ερωτήσεις προς στους λάτρεις αυτής της πρότασης, γιατί νομίζω ότι ζούμε σε παράλληλους κόσμους…

Μιλάτε για τη Χαλκιδική:

1. των νιάτων μας ή την τωρινή (ας πούμε καβουρότρυπες τρεις παρέες ή τώρα μιλιούνια με το αισχρό γλυπτό του ασεβούς προς τη φύση Ελληνάρα;)

2. των πανάκριβων υπέροχων σπιτιών σας ή των πανάκριβων και άθλιων νοικιασμένων δικών μας;

3. στην οποία φθάνετε με αεροπλάνο ή γι αυτήν που φτάνεις με αυτοκίνητο ή ακόμη χειρότερα με ΚΤΕΛ;

4. των οικογενειών ή των μοναχικών ανθρώπων;

5. που καίμε κάθε διετία;

6. την πραγματική ή αυτήν που φαντασιώνεστε;

7. του πρώτου, του δεύτερου ή μήπως του τρίτου ποδιού;

8. που είναι καταπατημένη, λεηλατημένη, το άντρο της κακογουστιάς και της αυθαιρεσίας; και που το βράδυ οι άθλιες μουσικές δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς;

9. που ζωγραφίζει η Έλλη Τρίμη ή αυτήν που βλέπουν τα μάτια μας;

10. που είναι γεμάτη δήθεν μήθεν μπαρ και εστιατόρια και χουντικά ή τελευταίας κοπής ξενοδοχεία για τους πλούσιους και μαφιόζους κατοίκους μιας χώρας που απέτυχε παταγωδώς στην ομαδική μας φαντασίωση;

11. την Άθυτο που έσωσε με το ζόρι κάποια σπίτια, τη Σάρτη που δεν αναγνωρίζεται πια, το πρώτο πόδι –που με πολύ προσπάθεια μπορείς αφαιρώντας την τρομακτική δόμηση χωρίς γούστο και χωρίς έλεγχο– να προσεγγίσεις;

12. τη Χαλκιδική της Μεταμόρφωσης, αυτού του περίεργου χωριού που δεν έχει μέτωπο στη θάλασσα αλλά έχει πολλές πολυκατοικίες;

13. της καϋμένης ορεινής Νικήτης που αφού εγκαταλήφθηκε είναι τώρα «σκηνικό» σαν το Νυμφαίο; Καλόγουστο, δεν λέω, πάντως σκηνικό…

14. των camping στα οποία η τσίκνα του μπάρμπεκιου και οι τηλεοράσεις δεν σε αφήνουν να διαβάσεις;

15. της κατασκήνωσης του ΑΠΘ στην οποία η αταξία κυριαρχεί (μπαρ μέχρι το πρωί, διοικητικοί που βάζουν μουσική στη διαπασών, κατάληψη χώρων επί χρόνια από τους ίδιους, χωρίς να πληρώνουν για τα τρία μερίδια που καταλαμβάνουν…). Μόνο η έλλειψη αυτοκινήτων είναι θετική και αυτό το οφείλουμε στον τότε αντιπρύτανη Γιάννη Παντή.

Όλοι στη Χαλκιδική κάναμε διακοπές, εκεί ερωτευτήκαμε, εκεί χωρίσαμε, εκεί μάθαμε κολύμπι (καλά, μερικοί στην Περαία…), εκεί έχουμε αναμνήσεις, σπίτια δικά μας και σπίτια των φίλων μας, εκεί μεγάλωσαν τα παιδιά μας και τα παιδιά των φίλων μας, την αγαπάμε για την κατάντια της, για τις όμορφες παραλίες (με μεγάλη αφαίρεση) αλλά, παιδιά, όχι υπερβολές!!!

Μπορώ κι εγώ να μιλήσω για τη Χαλκιδική: της νιότης μου (Καβουρότρυπες, Κακούδια), των φίλων (Διάπορος, Νικήτη, Μεταμόρφωση, Παλαιόκαστρο) αλλά άλλο φίλοι και άλλο αντικειμενική ομορφιά…

*Η Ελένη Χοντολίδου εργάζεται στο ΑΠΘ από το 1981. Διετέλεσε Κοινοτική Σύμβουλος (και για κάποια χρόνια Πρόεδρος) της Α΄ Κοινότητας του Δήμου Θεσσαλονίκης από το 2006-2018.