Τα σκόρπια: Η δουλειά που κανείς δεν μου δίνει

Ο ρόλος των περιοδικών ποικίλης ύλης στη διαμόρφωση της υποκειμενικότητας!

Ελένη Χοντολίδου
τα-σκόρπια-η-δουλειά-που-κανείς-δεν-μου-910524
Ελένη Χοντολίδου

Kάθε βδομάδα μοιράζομαι μαζί σας ένα μικρό κείμενο που θεωρητικά θα μπορούσε να είναι από το ημερολόγιό μου. 

Τίτλος της στήλης: «Τα σκόρπια» γιατί τα κείμενα δεν έχουν χρονολογική σειρά, δημοσιεύονται «σκόρπια». Με χιούμορ αλλά και σοβαρότητα γράφω για θέματα που με ή μας απασχολούν. Άλλοτε ο λόγος είναι δημόσιος-πολιτικός, άλλοτε διαβάζετε μία προσωπική εξομολόγηση, ελπίζω χωρίς να δυσανασχετείτε.

stighmiotipo-2022-07-09-73908-mm-RhSIL.webp
Έργο της ζωγράφου Xριστίνας Φοίτου, «Το όνειρο», Μικτή τεχνική σε καμβά, 150x100cm, 2017

Αποφοίτησα από το Τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας και έχω κάνει μεταπτυχιακό στην Κλινική Ψυχολογία με την Μίκα Χαρίτου-Φατούρου, τον Θανάση Τζαβάρα και τη Μάρω Δικαίου. 

Αυτό έχει πιστοποιηθεί με τον σοβαρότερο τρόπο όταν έλαβα πρόσκληση για την παρουσίαση του βιβλίου “Μα τους τράβηξε ο Άντλερ: η πορεία της ατομικής ψυχολογίας στην Ελλάδα” μεταξύ των δύο γιγάντων της Ψυχιατρικής του Θανάση Τζαβάρα και του Δημήτρη Πλουμπίδη (κεντρική φωτογραφία).

Έχω δώσει μία μικρή προίκα σε ψυχοθεραπεία, έχω φάει και έχω δώσει χυλόπιτες ουκ ολίγες, τσάκισα τα μούτρα μου πολλές φορές, παρηγόρησα φίλες και φίλους, αγάπησα μωρά και μικρά παιδιά που τα είδα να προκόβουν και να μεγαλώνουν. 

Και όλα αυτά με χιούμορ. Κοντολογίς, είμαι ένας καλός άνθρωπος, τι όχι;

Μεγάλο κομμάτι της υποκειμενικότητάς μου (και δη της γυναικείας) έχει διαμορφωθεί από τη συστηματική ακρόαση των γνωστών εκπομπών στο ραδιόφωνο («Η ιστορία ενός νέου που αγάπησε εκείνην που δεν άξιζε την αγάπη του. Που γνώρισε τη στοργή και την αφοσίωση από εκείνη που δεν μπόρεσε να αγαπήσει. Κι ύστερα ήρθε ο έρωτας») και δος του να κεντάω με μανία και μετά παιχνίδι στις 40 Εκκλησιές. Άντε και των θεατρικών έργων στο θέατρο της Δευτέρας. 

Αλλά τον κύριο λόγο έπαιζε η ανάγνωση (θα έπρεπε να υπάρχει άλλη λέξη γι αυτό που έκανα με σοβαρότητα, λαχτάρα και ενδιαφέρον) των περιοδικών ποικίλης ύλης: Πάνθεον και Φαντάζιο.

Κυρίως το Πάνθεον το είχα σαν βίβλο της κουλτούρας και του φεμινισμού. Και πράγματι έμαθα ένα σωρό πράγματα που ένα παιδί της ηλικίας μου δεν θα μπορούσε να ξέρει. Υπέροχες συνεντεύξεις με μεγάλους (Κουν, Λαμπέτη, Χορν…), πληροφορίες για πολιτιστικά (Μόραλης, Τσαρούχης…) και πολύς φεμινισμός. Όταν μεγάλη πια συνάντησα τη διευθύντριά του για πολλά χρόνια την Πόλυ Μηλιώρη της έδωσα μεγάλη χαρά με όσα της είπα. Αλλά η στήλη που ξεκοκάλιζα, σχεδόν αποστήθιζα ήταν από το Φαντάζιο (διάβαζα όλα τα γράμματα προς την κυρία Ερμίνα, [ψευδώνυμο της Πέλλης Κεφαλά]).

Όλα τα ερωτικά προβλήματα τα έλυνε η κ. Ερμίνα και όχι ως συμβατική γυναίκα. Πάντοτε με χιούμορ και σοβαρότητα, ως μεγάλη μορφωμένη φίλη της εκάστοτε αναξιοποαθούσας. Αυτή τη δουλειά θέλω να κάνω και, η δυστυχία μου είναι ότι κανείς δεν μου την προσφέρει. Μήπως δεν γνωρίζω ανθρώπους που βγάζουν περιοδικά; Ή που κρατούν στήλες σε άλλα περιοδικά; Τους παρακάλεσα, αυτοί ανάλγητοι. Τι μου λείπει κύριοι; Η μόρφωση, η φαντασία, το χιούμορ, η ενσυναίσθηση; Θα πεθάνω ως φαίνεται ΚΑΙ με αυτόν τον καημό και το κρίμα θα είναι στον λαιμό τους!

Η Ελένη Χοντολίδου εργάζεται στο ΑΠΘ από το 1981. Διετέλεσε κοινοτική σύμβουλος (και για κάποια χρόνια πρόεδρος) της Α΄ Κοινότητας του δήμου Θεσσαλονίκης από το 2006-2018.

Σχετικά Αρθρα
Σχετικά Αρθρα