Τα σκόρπια: Η σύντομη καριέρα μου στο τραγούδι

Kάθε Δευτέρα μοιράζομαι μαζί σας ένα μικρό κείμενο που θεωρητικά θα μπορούσε να είναι από το ημερολόγιό μου. Τίτλος της στήλης: «Τα σκόρπια» γιατί τα κείμενα δεν έχουν χρονολογική σειρά, δημοσιεύονται «σκόρπια». Με χιούμορ αλλά και σοβαρότητα γράφω για θέματα που με ή μας απασχολούν, λίγο πριν τα γενέθλια των 65. Άλλοτε ο λόγος είναι δημόσιος-πολιτικός, άλλοτε  διαβάζετε μία προσωπική εξομολόγηση, ελπίζω χωρίς να δυσανασχετείτε..

της Ελένης, του Θοδωρή, του Αλέξη

Άνοιξη του 1985. Είμαι στο Λονδίνο για ένα χρόνο σπουδάζοντας στο Institute of Education. 

Μένω στην εστία John Adams Hall δύο μέτρα από το σχολείο μου. Μικρό δωμάτιο, κοινή τουαλέτα, κοινό τηλέφωνο στον διάδρομο και ένα χαρτί με blue tack στην πόρτα μας για τα τυχόν μηνύματα που θα άφηνε κάποιος στο τηλέφωνο σ’ αυτόν που θα το σήκωνε.

Τα Σαββατοκύριακα βρισκόμασταν στο σπίτι του φίλου (και νυν γυναικολόγου μου) Αλέξη και του Θοδωρή, μαγειρεύαμε (ως και μουσακά που μας βγήκε λίγο πιο ακριβός να μου δίνει η καλύτερη μαγείρισσα του κόσμου, η μανούλα, μου τις οδηγίες τηλεφωνικά) και παίζαμε μουσική. Τα αγόρια, δηλαδή, εγώ τραγουδούσα με τη mezzo φωνή μου που ωραία δεν είναι, είναι όμως σωστή.

Εκεί γνωρίστηκα με την Ελένη Αλεξανδράκη, το πιο ωραίο χαμόγελο που έχω δει ποτέ. Η Ελένη σπούδαζε κινηματογράφο στο National Film and T.V. School Film. 

Για κάποιον λόγο της άρεσε η φωνή μου και μου έκανε πρόταση να πάω στην οντισιόν που θα έκανε για την ταινία της που θα παρέδιδε ως πτυχιακή εργασία. Φυσικά δέχτηκα και βρεθήκαμε σε μία αίθουσα με πιάνο, η Ελένη, ο μουσικός της ταινίας, μία Αφρικανή εξαιρετική φωνή και η αφεντιά μου.

Αυτό που είχαμε να τραγουδήσουμε ήταν σύντομο, εύκολο και χωρίς λόγια. Για να λέμε την αλήθεια ντράπηκα όταν άκουσα την… «ανταγωνίστριά» μου που ήταν υπέροχη. Τελειώσαμε και φύγαμε. Ο Julian είπε στην Ελένη ότι η άλλη έχει δουλεμένη και σαφώς καλύτερη φωνή αλλά εγώ έχω πάθος (τι Μεσογειακοί είμαστε!).

Τη μεθεπόμενη μέρα έξω από την πόρτα μου υπήρχε το μήνυμα: “Eleni, finally you passed the audition!”. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά προς την τραπεζαρία άρχισαν τα χειροκροτήματα και η καζούρα.

Η Ελένη κλείνει αίθουσα στο σχολείο της και πηγαίνουμε όλη η παρέα. Στη μεγάλη οθόνη όπου προβάλλεται η ταινία, ο μοντέρ έχει τις κάθετες γραμμές πού αρχίζει και πού τελειώνει η φωνή. Ακουστικά στ’ αυτιά μου και… μουγγαμάρα. Έπαθα τρακ από τη διαδικασία και το επαγγελματικό περιβάλλον! «Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου», τίποτα εγώ. Μου λέει, λοιπόν, η Ελένη: «Ντίβα μου, έχω πληρώσει την αίθουσα και δεν έχουμε άλλη μέρα! Τραγούδησε, λοιπόν». Όπερ και έπραξα.

Η ταινία ήταν Η Μαρία και οι φτερωτές νύχτες. Παίχτηκε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1985 και την ίδια χρονιά στο 8ο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας, πήρε το πρώτο βραβείο.

Για λόγους που δεν μου είναι κατανοητοί δεν είχα άλλη πρόταση ούτε από την Ελένη ούτε από κανέναν άλλο. Τραγούδησα ξανά μπροστά σε κοινό στον γάμο του Θόδωρου και της Γεωργίας, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…

Η Ελένη Χοντολίδου εργάζεται στο ΑΠΘ από το 1981. Διετέλεσε Κοινοτική Σύμβουλος (και για κάποια χρόνια Πρόεδρος) της Α΄ Κοινότητας του Δήμου Θεσσαλονίκης από το 2006-2018.

*Στη κεντρική φωτογραφία έργο της ζωγράφου Xριστίνας Φοίτου, «Το όνειρο», Μικτή τεχνική σε καμβά, 150x100cm, 2017.