Τα τρία στάδια της υπέρβασης

Tου Κωνσταντίνου Ζέρβα 

Η ιστορία γράφεται πολλές φορές από παρέες. Μετά από μια μακρά περίοδο διοίκησης και διαχείρισης, που οδηγούσε με ακρίβεια στην παρακμή και τη διαφθορά ήταν πολιτικά αναγκαίο να παρουσιασθεί το καινούριο.

Έτσι μια φαινομενικά ετερόκλητη παρέα ήρθε σ’ ένα πρώτο στάδιο να υποβάλλει μια εναλλακτική πρόταση απέναντι σ’ ένα σύστημα που εκπορευόταν από στενές κομματικές γραμμές. Σε εποχές που το χρίσμα ήταν απαραίτητο για τη νομιμοποίηση και την εκλογική επιτυχία, και όταν απέναντι σε οποιονδήποτε πολιτικό νεωτερισμό  επιτίθονταν όλα τα αντισώματα του  κομματικού ανοσοποιητικού συστήματος που απεχθάνεται το καινούριο και το μη ελεγχόμενο. Κι έτσι η παρέα με το νέο και φρέσκο λόγο κατέγραψε μια ελπιδοφόρα παρουσία. Που θα μπορούσε, βέβαια, να αποτελέσει μια χαριτωμένη πολιτική παρένθεση. Η πρώτη υπέρβαση όμως έβαλε υποθήκη για το μέλλον το δικό της, αλλά και για την ιστορία της πόλης.

Το μέχρι τότε σύστημα διοίκησης κατέρρεε με πάταγο. Και απέναντι του βρισκόταν η ζωντάνια και η ελκυστικότητα του νέου. Με ανοιχτές πόρτες και φωτεινά δωμάτια όπου όλοι νιώθουν – και είναι- ευπρόσδεκτοι. Πολλά καινούρια πρόσωπα ήρθαν φέρνοντας την «προίκα» και τις ιδέες  τους. Κι έτσι λίγο η δυναμική του νέου, λίγο το σύστημα που αντιλήφθηκε ότι καλύτερα να εγκολπώνεις το καινούριο παρά να αναπαράγεις το παλιό, όλα λειτούργησαν καλά -αλλά και οριακά- και η παρέα έγινε η νικήτρια ομάδα που κλήθηκε να αναλάβει και να αλλάξει πολλά. Το δεύτερο στάδιο της υπέρβασης έστρεψε τα φώτα και τις ελπίδες πάνω του. Σε συνθήκες όμως πια ιδιαίτερα δύσκολες κι απρόβλεπτες. Όπου οικονομικά, εργασιακά αλλά και θεσμικά θέματα ήταν ρευστά. Όταν πλέον όλα ελέγχονται κι αμφισβητούνται πριν καλά καλά υλοποιηθούν. 3 χρόνια αλλαγών και συγκρούσεων. Τα παλιό που αντιδρούσε και οι αλλαγές που γίνονται με κόπο και πολλές φορές με αστοχίες.

Και μετά την παραζάλη της διαχείρισης έρχεται η νέα δοκιμασία. Το παλαιό έχει πλέον πεθάνει παρότι πολλοί –κι ιδιαίτερα οι τεθλιμμένοι συγγενείς- δεν έχουν ή δε θέλουν να το αντιληφθούν. Αυτό που πρόσφατα γεννήθηκε όμως πρέπει να ενηλικιωθεί. Πρέπει να ωριμάσει και να διεκδικήσει το ρόλο του. Σ’ ένα απίστευτα ασταθές κι απροσδιόριστο περιβάλλον. Όπου ιδέες και οπαδοί είναι πλέον ορφανοί, όπου επικρατεί ο φόβος κι ο θυμός. Όταν πρέπει να γίνεται συγχρόνως και οικονομία και ανάπτυξη. Να δημιουργούνται και βασικές υποδομές αλλά και να φροντίζονται πληγές, του παρελθόντος και του παρόντος.

Χωρίς παλιοκαιρίστικες ιδεοληψίες, χωρίς την ενοχοποίηση του επιχειρείν, ιδιαίτερα τώρα που η οικονομική κρίση σαρώνει τα πάντα, όταν παντού όλοι μιλούν για σύμπλευση ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Όταν οι κάνουλες των δημοσίων ταμείων και των πάσης φύσεως εισφορών από πολίτες έχουν στερέψει. Με εξασφάλιση αλλά και απορρόφηση ευρωπαϊκών κονδυλίων. Με οριζόντιες συνεργασίες, με συστράτευση για ένα στρατηγικό στόχο. Με το αξιόπιστο και το αξιοκρατικό κόντρα στην πελατειακή αντίληψη. Με διαρκή και πραγματική αναφορά στην κοινωνία. Την εμπέδωση καθημερινού ήθους αλλά και την κυριαρχία ευστροφίας και δημιουργικότητας. Με εμπλουτισμό από επιτυχημένες δυνάμεις βγαλμένες και δοκιμασμένες από την κοινωνία. Αλλά και με τον ουσιαστικό ρόλο του ηγέτη της ομάδας. Αυτού που τελικά καθορίζει τις στρατηγικές επιλογές, δίνει την κατευθυντήρια γραμμή, επικοινωνεί κι επιλέγει.

Η ευθύνη βέβαια υπάρχει και στην πλευρά των πολιτών. Αυτοί αποφασίζουν, αυτοί αναδεικνύουν το κυρίαρχο ρεύμα. Καλούνται να αναγνωρίσουν και να εμπιστευτούν αυτό που δίνει προοπτική. Η προοπτική μιας καλύτερης πόλης είναι η δική τους προοπτική. Εάν όμως δεν τους παρουσιαστεί μια τέτοια καθαρή πρόταση πώς θα έχουν τη δυνατότητα να πράξουν το σωστό;

*Ο Κωνσταντίνος Ζέρβρας είναι Αντιδήμαρχος Ποιότητας Ζωής Δήμου Θεσσαλονίκης