Τα ωραία καλοκαίρια-As time goes by…

-Καλοκαίρι 1975. Θάσος. Κοίνυρα. Το χωριό δεν έχει ρεύμα. Είναι οι πρώτες διακοπές σε νησί. Δέκα μέρες. Ο πατέρας μου πήρε μια δουλειά εκεί και μεις ακολουθήσαμε. Τα βράδια κάτι γκαζόλαμπες στα σπίτια και στη θάλασσα βάρκες με ψαράδες. Και πυροφάνια. Μια γυναικεία φιγούρα, εντυπωσιακή μορφή, σαν αυτές που βλέπεις στις ταινίες του Κακογιάννη και του Ροσελίνι τηγανίζει ψάρια σε ένα καφενείο. Τρώμε στο ημίφως. Τα μεσημέρια ο τόπος ησυχάζει. Σιέστα κανονική. Δεν ακούγεται τίποτε. Διαβάζουμε με προσήλωση το Μπλεκ. Το ίδιο τεύχος, συνέχεια. Το απόγευμα ο πατέρας μου μας μαθαίνει μπάνιο. Μακροβούτια. Με τον αδερφό μου κρατάμε την ανάσα μας. Ποιος θα αντέξει πιο πολύ. Δεν θέλω τίποτε άλλο. Μόνο να αντέξω πιο πολύ. Η Ελλάδα μοιάζει ένας παράδεισος. Είναι ένας παράδεισος. Ακόμα και για τους φτωχούς.

-Καλοκαίρι 1985. Κεφαλλονιά. Αργοστόλι, κάμπινγκ. Λίγο έξω από την πόλη. Με μια παρέα που τη σκόρπισε μετά ο χρόνος. Ξαναβρεθήκαμε μετά από χρόνια σε μια κηδεία όλοι μαζί. Του ενός εκείνου του καλοκαιριού. Η Ελλάδα έχει αρχίσει να σηκώνει κεφάλι. Ή έτσι νομίζει. Τα πρώτα κότερα που βλέπω στη ζωή μου. Εμείς με κοινωνικό τουρισμό. Low budget. Περπατάμε ατέλειωτες ώρες. Στο Μύρτο μια μέρα βγήκαμε στον ήλιο το πρωί και φύγαμε μόλις νύχτωσε. Καήκαμε. Αλλά δεν μας ένοιαζε. Κάνεις δεν μίλαγε για το Όζον. Κάποιοι άρχισαν να μιλάνε για λεφτά όμως. Κάθε απόγευμα καρπούζι και μετά άσπρο πουκαμισάκι, τσαλακωμένο από το σάκο, περπάτημα και μπύρες στην πλατεία. Από το περίπτερο που ήταν φθηνότερα. Στο γυρισμό για το κάμπινγκ ξημερώματα, τριζόνια.

-Καλοκαίρι 2002. Καλεσμένοι σε ένα πεντάστερο. Η Ελλάδα έχει απογειωθεί. Στις σουίτες με τις ιδιωτικές πισίνες άνθρωποι αποσβολωμένοι από τον ξαφνικό πλούτο προσπαθούν να διαχειριστούν την πόζα τους. Τα παιδιά μου θεωρούν έξαφνα πως η ζωή αρχίζει και τελειώνει ανάμεσα στους κήπους αυτού του παραδείσου. Ο μοναδικός θόρυβος που διακόπτει τη σιγαλιά αυτού του εν δυνάμει κοιμητηρίου είναι τα ψαλίδια των κηπουρών που κουρεύουν τις μανόλιες. Ένας πελάτης ζήτησε πιάνο πάνω στην άμμο για το δείπνο του και του το κατέβασαν. Τρέμετε Κάννες.

-Καλοκαίρι 2011. Θεσσαλονίκη. Η βενζίνη στα 1,65. Σκεφτόμασταν τα Σαββατοκύριακα, το πήγαινε έλα. Τα λεφτά. Ο κόσμος ανόρεχτος. Οι διακοπές περισσεύουν στα όνειρα. Ποια όνειρα; Στο Λευκό Πύργο σκηνές. Τα νέα κάμπινγκ είναι δημόσια. Αγανακτισμένοι.

-Καλοκαίρι 2019. Σιωπηλό καλοκαίρι. Σέρβοι γελάνε δυνατά στην παραλία του Κοβιού, που μοιάζει πια εφιάλτης. Πιωμένοι. Τους είχα ξανακούσει στα παιδικά καλοκαίρια. Επέστρεψαν. Θέλω να κάνω μια βουτιά και να βρεθώ σε εκείνον το βυθό του 1975. Και να αναδυθώ σε μια θάλασσα γεμάτη πυροφάνια. Νάμαι πάλι παιδί και να βαστάω την ανάσα μου. Να αντέξω πιο πολύ. Βουτάω. Βγαίνω στην Ιερισσό του 69. Πέντε ώρες να φτάσουμε με το αυτοκίνητο του νονού. Στρωματσάδα έξω τη νύχτα, αστέρια και ολονύκτια συναυλία με τριζόνια. Το πρωί ξύπνησα με το μάτι τούμπανο από τσίμπημα άγνωστου εντόμου και έτρεχαν οι γονείς μου να βρουν κάτι να με περιποιηθούν. Οι κυράδες του χωριού έδωσαν βότανα και όλα καλά…