Τάβλι στο Καπάνι

της Γιώτας Κωνσταντινίδου

Το «Το Τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη, ένα από τα σημαντικότερα έργα του νεοελληνικού θεάτρου, ανεβαίνει φέτος το καλοκαίρι σε σκηνοθεσία-ερμηνεία των Κυριάκου Δανιηλίδη & Βασίλη Κανελλόπουλου. Στις πιο κρίσιμες στιγμές της μεταπολεμικής ιστορίας για το ελληνικό έθνος, το έργο, έρχεται να μας συστήσει όλα τα ριζωμένα βαθιά στερεοτυπικά κατάλοιπα του Νεοέλληνα που στο πέρασμα 40 και πλέον χρόνια από το πρώτο ανέβασμα του έργου, δεν έπαψε να θυμίζει στοιχεία του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς μας. Ο Νεοέλληνας θέλει να «πιάσει την καλή», να ξεφύγει από τη σκληρή πραγματικότητα, να τη «βγάλει καθαρή». Δεν είναι σίγουρο ότι θα πετύχει, ένα όμως είναι αναμφισβήτητο, ότι θα επιβιώσει. Συναντήσαμε τον Κυριάκο Δανιηλίδη.

Οι παραστάσεις για το έργο, «Το Τάβλι» κρίθηκαν από την αρχή ολιγοήμερες με μια μικρή παράταση. Τι προβλέπεται για τη συνέχεια;

Η πρεμιέρα μας πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 25 Ιουνίου 2015 στον κήπο του Λαογραφικού Μουσείου, δόθηκαν έξι παραστάσεις και συνεχίζουμε για ακόμα έξι παραστάσεις στο «Modigliani» στην αγορά του Καπάνι, 16-31 Ιουλίου, κάθε Πέμπτη και Παρασκευή. Η παράστασή μας θα παίζετε όλη την καλοκαιρινή περίοδο καθώς και τον ερχόμενο θεατρικό χειμώνα 2015-2016.

Διττή σκηνοθεσία μαζί με διττή πρωταγωνιστική ερμηνεία ή δυο άνθρωποι που συμπρωταγωνιστούν και αυτοσκηνοθετούνται. Πώς επιτελείται κάτι τέτοιο;

Δύο ηθοποιοί και φίλοι που αποφάσισαν να κάνουν μια δουλειά πολύ προσωπικού χαρακτήρα. Με τον Βασίλη έχουμε εξαιρετική σκηνική χημεία και αυτό είναι μεγάλο προσόν για να προχωρά μια δουλειά και να πηγαίνει παρακάτω. Νομίζω ότι κανείς δεν είναι πιο κατάλληλος από μας τους δυο, έχοντας την εμπειρία της σκηνής να επιμεληθούμε όλης αυτής της δουλειάς έχοντας στο μυαλό μας ο ένας τον άλλο σε υποκριτικό επίπεδο και πράγματα συγκεκριμένα που θέλαμε να περάσουμε στο κοινό μας. Με δυσκολία πάντα άλλα οι δυσκολίες είναι για αυτούς που έχουν στόχους, τους θέτουν και τους πραγματοποιούν.

Τι καθιστά το έργο ένα από τα πιο σημαντικά νεοελληνικά θεατρικά έργα;

Ο Κεχαϊδης, στο αριστουργηματικό αυτό μονόπρακτο, αποκρυσταλλώνει όλα τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου Νεοέλληνα: κουτοπονηριά, ωχαδερφισμός, το όνειρο του εύκολου πλουτισμού, κομπίνα. Χαρακτηριστικά που η ελληνική φυλή διατηρεί 42 χρόνια, από τη Μεταπολίτευση και μέχρι τις μέρες μας. Σε επίπεδο λόγου το έργο διαθέτει μια μοναδική γραπτή προφορικότητα η οποία μας απασχόλησε και δουλέψαμε πολύ πάνω σ’ αυτή και κυρίως οι χαρακτήρες του έργου με τους οποίους ο θεατής ταυτίζεται συγκινητικά.

Γιατί να πιστεύουμε στα ηλιοτρόπια;

Η Πίστη είναι πολύ σημαντικό πράγμα στην ζωή μας. Η Πίστη σε έναν στόχο, σε ένα όνειρο, σε μια ιδέα, σε βοηθά να πραγματοποιήσεις πράγματα. Μόνο εάν πιστέψεις δυνατά κάπου, δοθείς σ’ αυτό και δουλέψεις, προχωράς σαν προσωπικότητα. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να πιστεύει σε κάτι για να προχωρά παρακάτω και να μπορεί να υπάρχει, να συνεχίζει.

Ο Νεοέλληνας του έργου, επιθυμεί «να πιάσει την καλή» και να τη «βγάλει καθαρή». Είναι αυτά κάποια από τα στερεότυπα βαραίνουν και το σύγχρονο Έλληνα ή πικρή αλήθεια;

Η πικρή αλήθεια είναι ότι ακόμα συμβαίνει! Βέβαια όχι τόσο όσο τις προηγούμενες δεκαετίες στην Ελλάδα πάντως συμβαίνει και αυτή είναι η διαχρονία. Βέβαια πλέον οι όροι του παιχνιδιού έχουν αλλάξει, όπως και οι τακτικές, η συλλογιστική.

Το Τάβλι, τι συμβολικές ερμηνείες λαμβάνει μέσα από το έργο;

Η διαδικασία μιας παρτίδας τάβλι καθορίζει την σχέση αυτών των δύο χαρακτήρων στο έργο. Μέσα σε μια ώρα η σχέση τους επί σκηνής, περνά και από τα τρία στάδια του παιχνιδιού: πόρτες, πλακωτό, φεύγα. Επίσης μέσα από αυτήν την διαδικασία, της ζαριάς, καλής ή κακής, ο κάθε χαρακτήρας μιλά για τις πολύ προσωπικές του «ζαριές» στην πορεία της ζωής του: όνειρα, στόχους, επιθυμίες.

Η παράσταση διαδραματίζεται σ’ ένα χώρο που δεν είναι θεατρικός. Γιατί επιλέξατε να ανεβάσετε εκεί την παράσταση;

Και ο χώρος του Λαογραφικού Μουσείου αλλά και το «Modigliani» που συνεχίζουμε, ταιριάζουν απόλυτα στην αισθητική και το ύφος του κειμένου. Από τη μια η αυλή του Λαογραφικού που αποτελεί το ιδανικό σκηνικό του έργου γιατί εκεί διαδραματίζεται και από την άλλη η ιστορική αγορά στο κέντρο της πόλης, το Καπάνι που διαθέτει έντονο το λαϊκό, καθημερινό στοιχείο. Παράλληλα και οι δύο χώροι φέρουν έντονη την ιστορικότητά τους, ο κάθε ένας διαφορετική.

Είστε ένας άνθρωπος που εκφράζετε τις πολιτικές σας απόψεις. Για εσάς ποια είναι η θέση που αρμόζει σ’ έναν καλλιτέχνη απέναντι στα πολιτικά γεγονότα της χώρας του; Να μιλάει ανοιχτά για τα πιστεύω του, να μιλάει μέσω των καλλιτεχνικών επιλογών του, να απέχει;

Πιστεύω ότι μέσω της Τέχνης μας πρέπει να δίνουμε το στίγμα μας, να προσπαθούμε να κοινωνήσουμε τις αρχές και τα πιστεύω μας στον κόσμο, στο κοινό. Ως καλλιτέχνες δεν έχουμε άλλο τρόπο. Ένας καλλιτέχνης οφείλει και πρέπει από σκηνής να μιλά και να παρεμβαίνει, να σχολιάζει, να παίρνει θέση και να τοποθετεί τα πράγματα από την δική του πάντα σκοπιά.

Τις τελευταίες μέρες η χώρα μας βιώνει εξαιρετικά κρίσιμες και ιστορικές στιγμές. Πιστεύετε ότι τέτοιες ώρες καταλύουν τα πάντα ή οι άνθρωποι πρέπει να προσπαθούν να βρουν την καθημερινότητά τους;

Μέσα σε όλο αυτό τον πανικό και τα δυσάρεστα γεγονότα που βιώνουμε, οφείλουμε να είμαστε δυνατοί και για τους εαυτούς αλλά και για τους ανθρώπους γύρω μας. Είναι πολύ δύσκολο αλλά νομίζω ότι θα τα καταφέρουμε. Δεν πρέπει να χάνουμε την ελπίδα μας και το χαμόγελό μας, όσο είναι εφικτό αυτό.

Μοιραστείτε μαζί μας μια φράση του έργου που αντικατοπτρίζει την τρέχουσα κοινωνικοπολιτική κατάσταση της χώρας.

«Θες να εκμεταλλευτείς έναν άνθρωπο; Βοήθησέ τον…»

Συντελεστές Συγγραφέας: Δημήτρης Κεχαΐδης Σκηνοθεσία: Κυριάκος Δανιηλίδης, Βασίλης Κανελλόπουλος Σκηνικός χώρος-κοστούμια: Κατερίνα Κολλιοπούλου Φωτογραφίες: Λευτέρης Τεκτονίδης Trailer παράστασης: Ναταλία Λαμπροπούλου

Διανομή: Κυριάκος Δανιηλίδης (Φώντας), Βασίλης Κανελλόπουλος (Κόλιας).

*Μια ανεξάρτητη παραγωγή, των Κυριάκου Δανιηλίδη και Βασίλη Κανελλόπουλου.