Ταύρος εν υαλοπωλείω ο νέος υπουργός (αντι)Μετανάστευσης και (του ξεχασμένου) Ασύλου, Μάκης Βορίδης

Τη στιγμή που άναυδη η κοινή γνώμη παρακολουθεί ένα ακόμη επεισόδιο «μπαζώματος» του εγκλήματος των Τεμπών στη Βουλή, με πρωταγωνιστή εκ νέου τον πρωθυπουργό να καταργεί de facto, ως περιττή και χωρίς αναθεώρηση του Συντάγματος, την Προανακριτική Επιτροπή που θα εξέταζε τον στενό του συνεργάτη, Χρήστο Τριαντόπουλο, άλλοι υπουργοί του, που με τον ανασχηματισμό ανέλαβαν να κάνουν άλλες «βρώμικες δουλειές», ξεφαντώνουν, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας..

Για τον Μάκη Βορίδη ο λόγος, τον νέο υπουργό (αντι)Μετανάστευσης και (του ξεχασμένου) Ασύλου, ο οποίος σήμερα Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού και των Διακρίσεων, θα μπορούσε ήδη να διεκδικήσει το βραβείο απανθρωπιάς και μισαλλοδοξίας.

Όχι για τη συμμετοχή του στο παρελθόν σε ακροδεξιές και εθνικιστικές οργανώσεις με βίαιες και αντιδημοκρατικές πρακτικές, όπως του υπενθυμίζουν συνήθως οι πολιτικοί του αντίπαλοι.

Αλλά γιατί ως ταύρος εν υαλοπωλείω, μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα, έσπειρε τον πανικό σε ουκ ολίγους. Από τη μια, σε χιλιάδες αλλοδαπούς που εργάζονται συνήθως εποχικά στη χώρα μας σε δουλειές που οι Έλληνες συνήθως «σνομπάρουν».

Και από την άλλη, στους εργοδότες τους, εργολάβους, αγρότες, ξενοδόχους και πλοιοκτήτες αλιευτικών σκαφών.

Με μια πράξη που υποδηλώνει αλαζονεία και αυταρχισμό ο κ. Βορίδης, άρχισε να «ξηλώνει» το ήδη αδύναμο νομικό πλαίσιο προστασίας αλλοδαπών εργαζομένων στην Ελλάδα.

Και μάλιστα χωρίς καν να έχει εξετάσει τη διάταξη, δίχως τεκμηρίωση όπως δήλωσε ευθέως στην Επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης της Βουλής. «Διαγράφω τη διάταξη (σ.σ. του προκατόχου του Νίκου Παναγιωτόπουλου, που έδινε προθεσμία ως το τέλος του χρόνου για ανανέωση αδειών παραμονής που είχαν λήξει), γιατί θέλω να σκεφτώ εάν υπάρχει αναγκαιότητα όντως μιας τέτοιας παράτασης…» ανέφερε.

Προφανώς ο υπουργός δεν γνωρίζει, ή κάνει ότι δεν γνωρίζει, ότι λόγω γραφειοκρατικών κωλυμάτων και υποστελέχωσης του υπουργείου του, πολλοί αλλοδαποί εργαζόμενοι, που υποβάλλουν εμπρόθεσμα αιτήσεις για άδεια παραμονής, την παίρνουν τελικά στα χέριά τους αφού έχει λήξει.

Για να το πω απλά: είσαι αλλοδαπός. Έχεις βρει εργοδότη που θέλει να σε προσλάβει, υποβάλεις μια αίτηση για άδεια παραμονής ορισμένης διάρκειας και μετά από μήνες αναμονής, στη διάρκεια των οποίων κινδυνεύεις να απελαθείς σε περίπτωση ελέγχου από τις αρχές, όταν παίρνεις το πολυπόθητο έγγραφο, αυτό δεν έχει καμία αξία, διότι έχει λήξει.

Τόσο ωραία!!

Βεβαίως ο υπουργός ευθύς εξαρχής μόλις ανέλαβε το νέο χαρτοφυλάκιο δεν έκρυψε τις προθέσεις του.

«Έχω σαφείς και ισχυρές απόψεις για το μεταναστευτικό. Η εντολή είναι να πράξουμε τα δέοντα, να αντιμετωπίσουμε την παράνομη μετανάστευση και να οργανώσουμε τις επιστροφές» δήλωσε κατά την τελετή παράδοσης-παραλαβής καθηκόντων από τον απερχόμενο Καβαλιώτη υπουργό.

Αναφερόμενος δε στη νόμιμη μετανάστευση υποστήριξε ότι «η νόμιμη μετανάστευση σημαίνει ότι εμείς αποφασίζουμε ποιοι έρχονται, από πού, σε τι αριθμό, για πόσο διάστημα και υπό ποιες προϋποθέσεις».

Χθες, λοιπόν, του απηύθυνα δημόσια μερικές ερωτήσεις για τις διατάξεις της ισχύουσας νομοθεσίας που προτίθεται να επανεξετάσει και με ποιον τρόπο θα πιέσει όσους/ες αιτούνται άσυλο και άδεια παραμονής στην Ελλάδα να πάρουν τον δρόμο της επιστροφής στον τόπο τους, ή σε άλλες χώρες που χαρακτηρίζονται ανασφαλείς από διεθνείς οργανισμούς, πριν κάν εξεταστούν οι αιτήσεις τους.

Τον ρώτησα εάν οι απόψεις του και οι πρακτικές που έπονται είναι σύννομες και απορρέουν από την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου, του Ενωσιακού Δικαίου και των διεθνών συμβάσεων, συμπεριλαμβανομένου του Νέου Κανονισμού για το Άσυλο της Ε.Ε., που έχει υπογράψει η χώρα μας και οφείλει να τηρεί.

Ή, μήπως στο πλαίσιο αυτού που χαρακτηρίζει «αυστηροποίηση» της μεταναστευτικής πολιτικής, προτίθεται να νομιμοποιήσει τις συνεχείς παραβιάσεις των δικαιούχων διεθνούς προστασίας (από τα pushbacks και τα βασανιστήρια σε βάρος μεταναστών και προσφύγων έως τις συνθήκες διαβίωσης σε καταυλισμούς, που χαρακτηρίζονται στρατόπεδα συγκέντρωσης, τις παράνομες απελάσεις και τις αδικαιολόγητες καθυστερήσεις), που ήταν -και είναι- η συνήθης πρακτική της κυβέρνησης με αποτέλεσμα η Ελλάδα να καταδικάζεται κάθε τόσο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Του υπενθύμισα ότι η ιδέα του «έρχεσαι, δουλεύεις και φεύγεις», δήλωση που έκανε, αναφερόμενος σε όσους/ες περάσουν χίλια γραφειοκρατικά εμπόδια και εργαστούν στην Ελλάδα, δεν τόλμησε να την υιοθετήσει ούτε ο Ντόναλντ Τραμπ.

Ο αμερικανός πρόεδρος διέταξε απελάσεις, αλλά αντιμετωπίζει δικαστικές αποφάσεις που τις αναστέλλουν προσωρινά, ενώ οι κατέχοντες άδεια παραμονής και εργασίας στις Ηνωμένες Πολιτείες απολαμβάνουν όλα τα δικαιώματα που έχει κάθε αμερικανός πολίτης.

Ζήτησα ακόμη από τον κ. Βορίδη να διευκρινίσει εάν οι διαδικασίες fast track, που θα ακολουθήσει για τις απελάσεις, θα ισχύσουν και για όσους περιμένουν χρόνια την άδεια παραμονής ή/και εργασίας, ή ακόμη την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας, όπως συμβαίνει με παιδιά μεταναστών και προσφύγων, που γεννήθηκαν και σπούδασαν στην Ελλάδα.

Τον ρώτησα γιατί επιμένει να χρησιμοποιεί τον όρο «λαθρομετανάστης», όπως έκανε σε συνέντευξή του στο Mega (18/03/2025) τη στιγμή που διεθνείς οργανισμοί, μεταξύ αυτών η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) και ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης υπογραμμίζουν -και δικαιολογημένα- ότι ο όρος αυτός απαξιώνει την ανθρώπινη υπόσταση και την αξιοπρέπεια όσων φεύγουν διωγμένοι από εμπόλεμες ζώνες και από χώρες όπου παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Προφανώς ο κ, Βορίδης είναι ελεύθερος να χρησιμοποιεί όποιον όρο θέλει, αλλά ως νομικός δεν γνωρίζει ότι δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι παρά μόνον λαθραία πράγματα;

Και πώς αλλιώς θα μπορούσε ο διωκόμενος στη χώρα του για διάφορους λόγους, που αποφασίζει να εγκαταλείψει βίαια τον τόπο του για να σωθεί, να έχει νόμιμα έγγραφα, όταν αυτά του τα στερεί ο διώκτης, ή, όπως συμβαίνει σε άλλες περιπτώσεις, δεν λειτουργεί καν η κρατική αρχή στη χώρα προέλευσης;

Απάντηση βέβαια δεν περίμενα να πάρω, ούτε πρόκειται να «ιδρώσει το αυτί» του «τσεκουράτου» Μάκη.

Απευθυνόμενος, όμως, σε εσάς, με δεδομένο ότι στην πράξη έχει καταργηθεί η αρχή της αλληλεγγύης και της κατανομής των ευθυνών για τη διαχείριση μεταναστευτικών ροών ανάμεσα σε χώρες της Ε.Ε., και στο βαθμό που η Ελλάδα είναι λόγω γεωγραφικής θέσης η πρώτη χώρα υποδοχής, όπως και η Ιταλία, λέω το εξής:

Μια πολιτική ανοικτών συνόρων (open borders), λόγω των συνθηκών στην «εποχή των τεράτων» που μπήκαμε, είναι δύσκολη, αν όχι αδύνατη, αν και η καρδιά μου θα τό ΄θελε.

Μια πολιτική, όμως, που θα παίρνει υπόψη της τη δημογραφική κατάσταση στην Ελλάδα, δηλαδή τις ανάγκες σε εργατικό δυναμικό μιας γηράσκουσας κοινωνίας, τα δικαιώματα μεταναστών και προσφύγων, κυρίως των δικαιούχων διεθνούς προστασίας, που απορρέουν από το Διεθνές Δίκαιο, τη δημιουργία νόμιμων και ελεγχόμενων διαύλων εισόδου ώστε να χτυπηθεί η παράνομη διακίνηση και εμπορία ανθρώπων, την ομαλή ένταξή τους στις τοπικές κοινωνίες ώστε να μη διαταραχθεί η ζωή όσων ζουν ήδη εδώ, και τέλος, αλλά όχι ήσσονος σημασίας, τη μείωση των αιτιών που προκαλούν τις ροές στις χώρες υποδοχής, είναι εφικτή.

Αρκεί να υπάρχει η πολιτική βούληση και να διαμορφωθεί ένα σχέδιο προς αυτήν την κατεύθυνση.

Ένας θετικός διάλογος με τη συμμετοχή της κοινωνίας που θα στηρίζεται στην αλληλεγγύη, στα κοινά ευρωπαϊκά ιδεώδη και στην πατροπαράδοτη ελληνική φιλοξενία.

Αυτό, όμως, είναι αδύνατον να επιτευχθεί από μια νεοφιλελεύθερη, συντηρητική κυβέρνηση.

Πόσο μάλλον όταν είναι άφωνη, αδύναμη και χωρίς πρόγραμμα, έτοιμη να καταρρεύσει, όπως είναι του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Και το μόνο που ξέρει να κάνει καλά είναι να «μπαζώνει», να αλληθωρίζει προς την ακροδεξιά, να αποφασίζει και να διατάσσει, καταστρατηγώντας το Σύνταγμα.

Ως πότε, όμως, κύριε πρωθυπουργέ και κύριε υπουργέ της Αντι-μεταναστευτικής πολιτικής και του (ξεχασμένου) Ασύλου;