Η τελευταία μας για τα αρχαία της Βενιζέλου

Ένα απόγευμα από εκείνα που η πόλη είναι μεταξύ καλοκαιριού και φθινοπώρου, γνήσιος Σεπτέμβριος, στο μεταίχμιο ζακέτας και κοντομάνικου, με έναν ουρανό που δεν ξέρει ακόμα αν θέλει να νυχτώσει και αντιστέκεται, με μια ατμόσφαιρα που προσπαθεί να δίνει τη σωτήρια, καθαριστική δροσιά του αέρα της και όχι την άλλοτε διαπεραστική και ενοχλητική υγρασία που τρυπώνει και τρυπάει στα κόκαλα. Ο βόμβος του ελικοπτέρου της αστυνομίας, διαρκής, από το πρωί ξυπνάει και δοκιμάζει την πόλη.

Στις έξι και κάτι ανεβαίνουμε από το γραφείο προς το άγαλμα το Βενιζέλου, όπου υπάρχουν ήδη τα πανό, αφίσες, σχέδια και συνθήματα γραμμένα με το χέρι πάνω σε χαρτόνια. Ο κόσμος που ήρθε αφιέρωσε χρόνο, όχι μόνο με τη στενή έννοιά του, δηλαδή να μετακινηθεί στο χάος του κέντρου ενόψει ΔΕΘ και να συμμετέχει στην εκδήλωση, αλλά χρόνο με την έννοια της διάθεσης, με τη λαχτάρα που είχαμε ως παιδιά να φτιάξουμε ένα πανό-χαρτόνι για έναν αγαπημένο μας αθλητή ή για την ομάδα της τάξης στο σχολικό τουρνουά.

Μια κλούβα της Αστυνομίας και ισχυρές δυνάμεις ακριβώς απέναντι στην αρχή της Αριστοτέλους. Μάλλον ενόψει άλλων επικείμενων συγκεντρώσεων. Πάντως ο κόσμος που ήρθε για τα αρχαία δεν ασχολήθηκε με την αστυνομία, ούτε και η αστυνομία μαζί του, αν βέβαια μπορούμε να παραβλέψουμε τη διαρκή και έντονη παρουσία της.

Παρά την αναμονή, ο κόσμος που συγκεντρώθηκε θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι περισσότερος. Ήμασταν εμείς οι λίγοι της Θεσσαλονίκης, που άμα δεν ήμασταν ήδη γνωστοί και φίλοι, γνωριζόμασταν εκείνη τη στιγμή. Δεν πειράζει ας είναι κι έτσι, από μειοψηφίες ξεκινάνε ανατροπές και σίγουρα όταν ξεκινούσε τις διαμαρτυρίες και τις θέσεις της η Κίνηση Πολιτών στηρίχθηκε από πολύ λιγότερο κόσμο και μέρα τη μέρα με την κατανόηση του εγκληματικού τεμαχισμού και της απόσπασης των αρχαίων της Βενιζέλου ο κόσμος πολλαπλασιαζόταν, όπως και οι δράσεις. Μεγάλη βοήθεια σε αυτό προσέφερε και ο τέως δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης, ο οποίος και χθες το απόγευμα ήταν παρών στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας, τοποθετούμενος μάλιστα και απευθυνόμενος στους αρμόδιους υπουργός και στη διοίκηση του Δήμου, καταλήγοντας μάλιστα στο χαρακτηριστικό: ”καλά να πάθουμε”. Ίσως να είναι κι έτσι, όμως η αντίσταση σε αυτό που πρόκειται να συμβεί στο σταθμό δεν θα σταματήσει ακόμα κι αν κάποιοι κάνανε λάθος επιλογές, ακόμη κι αν θα πρέπει οι Θεσσαλονικείς να σχηματίσουν ανθρώπινες αλυσίδες και να μπούνε μέσα στο σταθμό.

Αυτό που παρατηρώ σε κάθε συγκέντρωση, δράση, εκδήλωση για τα Αρχαία της πόλης είναι η διαφορά της αισθητικής που κουβαλάνε τόσο οι ίδιες, αλλά και οι κάτοικοι και γενικότερα οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτές. Η αισθητική είναι ένα ευρύτερο ζήτημα από την πολιτική και ίσως να είναι αυτό το μεγάλο μας θέμα. Χθες στη συγκέντρωση, ο κόσμος ήταν ήρεμος, προσεκτικός στις κινήσεις του, όλοι μιλούσαν φιλικά, άνθρωποι από διαφορετικούς χώρους, άλλες καταβολές, ήθελαν να ζυμωθούν, να επικοινωνήσουν. Δεν συνέβησαν έκτροπα και τα μέτρα τηρήθηκαν. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο και αποτελεί ενδεικτικό αυτής της αισθητικής σύλληψης του κόσμου, της ζωής ο ξεχωριστός τρόπος με τον οποίο έκλεισε η εκδήλωση, με τις συγκεντρωμένες και τους συγκεντρωμένους να τραγουδάνε Μίκη Θεοδωράκη.

Οι πιο όμορφες εικόνες ήταν αυτές των σημερινών σαραντάρηδων να έρχονται να παραμένουν στη συγκέντρωση με τα μικρά τους παιδιά, ακόμη και με βρεφικά καρότσια. Το στενάχωρο, βέβαια, είναι η αισθητή και φανερή απουσία φοιτητών και γενικότερα ατόμων ηλικίας 20-25 και νομίζω πως η πόλη έχει πολλούς ακόμη πέραν των ολίγων που βρισκόμασταν χθες εκεί για τα αρχαία και μπορούν αντιληφθούν και να συσχετίσουν λίγα ιστορικά με τις πολλές επικίνδυνες πολιτικές.

Δείτε επίσης:

ΕΙΚΟΝΕΣ: Μαζικό «όχι» στο έγκλημα της Βενιζέλου