Τελειώσατε, αλλά δεν σας το είπαν

Η ώρα της ψηφοφορίας για το μεσοπρόθεσμο ήταν ένας πρώτης τάξεως τηλεοπτικό πρόγραμμα. Ήταν ένα μάθημα πατριδογνωσίας, αλλά και αυτογνωσίας ταυτόχρονα. Παρακολουθούσα επί ένα μισάωρο, νομό-νομό, το σύνολο των εθνοπατέρων, μαθουσάλων και νεότερων, στην πιο κρίσιμη στιγμή της νεότερης Ιστορίας της χώρας να υπακούουν πιστά στις κομματικές γραμμές που τους δόθηκαν, φαντάζομαι γραμμένες σε μια Α4 λίγη ώρα νωρίτερα. Ανόρεχτα οι περισσότεροι, φώναζαν ή ψέλλιζαν ένα ναι, ένα όχι, ή ένα παρών. Στο ενδιάμεσο μέχρι να έρθει η σειρά τους είχαν άλλα θέματα να συζητήσουν σε μια ατμόσφαιρα καφενείου και ο όχλος που δημιουργούνταν ανάγκαζε συχνά τον πρόεδρο να προσπαθεί να τους επαναφέρει στην τάξη.

Οι τηλεοράσεις μετέδιδαν σε διπλανά παράθυρα το τι γινόταν έξω από τα χειμερινά ανάκτορα, σε ένα παράλληλο σύμπαν με τη ράθυμη ψηφοφορία που κατά καιρούς αποκτούσε σφυγμό, λίγο εντονότερο από αυτό των πεθαμένων. Ο κόσμος καίγονταν, αλλά η σιγαλιά της Βουλής είχε εξασφαλιστεί με σιδερένιους φράχτες, υπόγειες μυστικές εξόδους, ειδικό σύστημα καθαρισμού του αέρα ώστε να απομονώνονται τα χημικά, δροσιά, μαντιλάκια ενυδατικά και χυμούς. Όταν ψήφησε και ο τελευταίος αντιφρονούντας το ενδιαφέρον του έργου τέλειωσε και μερικοί έσπευσαν άρον άρον να αποχωρήσουν, υποθέτω για μια αχινοσαλάτα, στο ρεστοράν της Βουλής. Μάλιστα παρατηρήθηκε και ένας μικροπανικός στις εξόδους. Στο τέλος υποθέτω όλοι φυγαδεύτηκαν με τους κατάλληλους τρόπους και αποσύρθηκαν στα διαμερίσματα τους με τη βεβαιότητα πως αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ, τα κεκτημένα θα παραμείνουν κεκτημένα και η εκλογική τους πελατεία θα συνεχίσει εις το διηνεκές να τους χαρίζει ασυλία και μέρες δόξας.

Το βράδυ η Αγγέλα Μέρκελ μάλωσε τον Αντώνη Σαμαρά γιατί κάνει ναζάκια, το Ταμείο επαίνεσε τον πρωθυπουργό γιατί τα κατάφερε και οι θιασώτες των υπολοίπων κοινοβουλευτικών κομμάτων φαντάζομαι κοιμήθηκαν με την απορία αν αυτοί οι άνθρωποι που βρίσκονται στο κτίριο του Ελληνικού κοινοβουλίου στην παρούσα φάση, είναι οι καταλληλότεροι για να αποφασίζουν για το μέλλον της χώρας. Φυσικά ότι δεν αφιερώθηκαν ούτε πέντε λεπτά για ουσιαστική συζήτηση και ότι η έννοια της αυτοκριτικής απουσίαζε από τη διαδικασία παντελώς, είναι λεπτομέρειες μιας συζήτησης που δεν αφορά κανέναν. Λησμόνησα να πω ότι τα κοστούμια όλων ήταν καλοσιδερωμένα, οι γραβάτες τους εξαιρετικές επιλογές και το λίγο του κόσμου τους, πανταχού παρόν.

Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακούσθει

αόρατος θίασος να περνά

με μουσικές εξαίσιες, με φωνές –

την τύχη σου που ενδίδει πιά, τα έργα σου

που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου

που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.

Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν

ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·

μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μιά τέτοια πόλι,

πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,

κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι

με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,

ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,

τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,

κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης