Τέλος εποχής.

Λέξεις: Μελέτης Κεχαϊδης

Στη Θεσσαλονίκη, εδώ και καιρό κανείς δεν τολμούσε να πει δημόσια και ξεκάθαρα ότι “ο Βασιλιάς είναι γυμνός”. Οσοι ελάχιστοι το είπαν, λοιδορήθηκαν και καρατομήθηκαν πολιτικά.

Δυστυχώς σε αυτήν την πόλη έχουμε συνηθίσει να λέμε τόσα όσα να μην παρεξηγηθούμε, τόσα όσα ώστε να μην θίξουμε ονόματα και υπολήψεις. Είμαστε όλο υπονοούμενα και γρίφους. Η ακόμα χειρότερο, αφήνουμε δυο-τρεις διαφωνούντες πολιτικούς να κάνουν αυτοί την κριτική. Έτσι όμως δεν γίνεται δουλειά, δεν πάει μπροστά η πόλη. Στο δημόσιο λόγο οι πολίτες πρέπει να τα λένε όλα με το όνομά τους και ειδικά για τους αιρετούς. Όλους αυτούς δηλαδή που έχουμε ψηφίσει για να μας εκπροσωπήσουν και να οδηγήσουν την πόλη μπροστά.

Η Πρωτοβουλία στην πρώτη της τετραετία ήταν ένα πολιτικό και κοινωνικό πείραμα. Πολλοί ήμασταν επιεικείς και καλά κάναμε, αφού η πόλη ερχόταν από τα βαθιά σκοτάδια της φοβερής τριάδας Παπαγεωργόπουλου – Ψωμιάδη – Άνθιμου. Αυτή η περίοδος όμως τελείωσε και η πόλη έπρεπε να προχωρήσει.

Έτσι πήγαμε στην δεύτερη θητεία, που είναι και πενταετής. Εδώ τα πράγματα ανατράπηκαν.

Όποιος διαφωνούσε απομακρύνονταν, όποιος αντιδρούσε δημόσια έχανε όποιο δημόσιο αξίωμα κατείχε. Έτσι, αναγκαστικά προέκυψαν κάποια νέα σε ηλικία στελέχη με ενδιαφέροντα βιογραφικά. Έδωσαν και στο Δήμαρχο τη δικαιολογία ότι προωθεί τους νέους. Εκ πρώτης όψεως πολύ καλά έκανε, ακόμα και αν πολλοί από αυτούς ψηφίστηκαν οριακά από 1.000 πολίτες.

Ποτέ δεν ακούσαμε μια δημόσια αντιπαράθεση ή διαφωνία, ακόμα και σε θέματα που αφορούσαν τη νεότητα. Τις περισσότερες φορές όλοι συμφωνούσαν με το Δήμαρχο και έτσι σιγά-σιγά έρχονταν και τα αξιώματα. Μαζί με τα αξιώματα ήρθαν και τα ταξίδια και οι διασυνδέσεις και φτάσαμε στο σήμερα να έχουμε μια παραίτηση της Αντιδημάρχου, κυρίας Λίνας Λιακού, η οποία δέχτηκε τη θέση στο Λονδίνο, στον οργανισμό που συντονίζει τις Ανθεκτικές Πόλεις.

Σε προσωπικό επίπεδο πρέπει να συγχαρούμε από καρδιάς την κυρία Λιακού, αφού κατάφερε να κερδίσει μια τέτοια θέση και ιδιαίτερα σε αυτούς τους καιρούς. Αλλά, απευθυνόμενοι στην πρώην Αντιδήμαρχο σαν αιρετή, είναι έτσι;

Τα ερωτήματα στο δημόσιο πρόσωπο, στην πρώην Αντιδήμαρχο, είναι πολλά:

1. Το “ακαδημαϊκό” πόνημα – business plan για τη Θεσσαλονίκη 2030, ποιος και πως θα το υλοποιήσει;

2. Ο τίτλος της Ανθεκτικής Πόλης – Resilient Thessaloniki θα μείνει στην πόλη και τι ακριβώς σημαίνει αυτό για τους πολίτες;

3. Σαν Resilient πόλη, προβλήματα όπως το “παγωμένο αλάτι”, τα τραπεζοκαθίσματα, τα διπλοπαρκαρισμένα στην πόλη, θα λύνονται αυτόματα;

4. Το δάνειο των 20 εκατομμυρίων για την πόλη, ποιος θα το υποστηρίξει πολιτικά και ποιος θα το υλοποιήσει;

5. Οι περίπου 1.000 ψηφοφόροι της πρώην Αντιδημάρχου πως θα αντιπροσωπεύονται τώρα;

Ένα άλλο ζήτημα είναι το μήνυμα που λαμβάνει ένας νέος Θεσσαλονικιός από μια τέτοια παραίτηση.

Μένει στην πόλη και αγωνίζεται ή φεύγει κι αυτός στο εξωτερικό; Σε προσωπικό επίπεδο η απάντηση είναι εύκολη. Να φύγει στο εξωτερικό να διαπρέψει. Αλλά όταν μια νέα Αντιδήμαρχος που καθορίζει τις τύχες της πόλης, παραιτείται για μια θέση προσωπικής καριέρας, τότε τα μηνύματα είναι ξεκάθαρα.

Πάνω απ’ όλα η επαγγελματική αποκατάσταση. Πολύ μετά έρχονται όλα τα άλλα και ιδιαίτερα το καλό της πόλης. Γερνάμε σαν πόλη – και σαν χώρα – μέρα με τη μέρα σε όλα τα επίπεδα.

Και η περιβόητη ανιδιοτελής συμμετοχή στα κοινά και στην πολιτική, που όλες οι ανεξάρτητες και εναλλακτικές πολιτικές κινήσεις διακηρύττουν στο ξεκίνημά τους, πάει στον κάλαθο των άχρηστων. Ιδιαίτερα όταν γίνεται από νέα άτομα, που τόσο έλειπαν και λείπουν από την πολιτική.
Αποδεικνύεται τόσο στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, όσο και στην κεντρική πολιτική σκηνή, ότι ο νέος κοιτάει πρωτίστως την επαγγελματική εξέλιξη και ξεχνάει γρήγορα το κοινό καλό και το κοινό συμφέρον.

Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα, ιδιαίτερα στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Έτσι νομοτελειακά θα επιστρέψουμε πανηγυρικά στην πρότερη κατάσταση των επαγγελματιών πολιτικών, που θα αναδεικνύονται κυρίως από στενούς κομματικούς ή άλλους μηχανισμούς.
Με λίγα λόγια στην πόλη ζούμε – για ακόμη μια φορά – το τέλος μιας εποχής και επιστροφή στα παλιά.

Η Πρωτοβουλία απομακρύνει τα δυνατά και ιστορικά στελέχη της, ενώ τα νέα στελέχη αναζητούν εναγωνίως μια καλή επαγγελματική θέση. Και ο Δήμαρχος πιο μόνος από ποτέ, να ψάχνει πολιτικές εφεδρείες.

Ένα άλλο θέμα είναι πως και γιατί απαντούν τα παραγκωνισμένα στελέχη της Πρωτοβουλίας, αφού είχαν δεχτεί πολλά πυρά και από την κυρία Λιακού. Είχαν κατηγορηθεί ότι αντιπροσωπεύουν το παλαιοκομματισμό, το συντηρητισμό και άλλα σχετικά. Κι όμως, άσχετα αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί τους, αυτοί μένουν εδώ και παλεύουν. Δεν φεύγουν. Αυτό και μόνο αποτελεί ακλόνητο επιχείρημα υπέρ τους. Δεν φεύγουν για μια καλή θέση.

Θα μου πει κάποιος ότι ένας μεγαλύτερος έχει λύσει το επαγγελματικό του πρόβλημα, είναι άδικο να ρίχνουμε ένα τέτοιο βάρος σε ένα νέο. Το θέμα όμως είναι ότι νέος είναι αιρετός και έχει ψηφιστεί να εκπροσωπήσει τους Θεσσαλονικείς. Ακόμα και αν βγήκε με μόλις 1.000 ψήφους. Είναι υποχρεωμένος να μείνει να παλέψει για τους πολίτες και την πόλη. Αυτή είναι η ελάχιστη δέσμευση ενός πολιτικού. Να μείνει, να εκπροσωπήσει τους πολίτες και να παλέψει.

Και μέσα σε όλα αυτά δεν έχουμε καμία πολιτική απάντηση από την Πρωτοβουλία, αλλά από τους έμμισθους συμβούλους του Δημάρχου. Είναι φοβερή παρακμή της Πρωτοβουλίας σαν πολιτική κίνηση να μη παίρνουν θέση οι αιρετοί της, αλλά οι έμμισθοι σύμβουλοι. Η δουλειά των οποίων είναι να υπερασπίζονται την Πρωτοβουλία. Πληρώνονται γι’ αυτό, δεν ψηφίζονται. Και καλά κάνουν.

Υπάρχει βέβαια μια μικρή και υγιής ομάδα, που παλεύει και προσφέρει στην πόλη, αλλά το κύριο πολιτικό στίγμα το κουβαλάει πάντα ο Δήμαρχος. Δυστυχώς, δεν αρκούν μόνο αυτοί ώστε να βρει τα νέα της πατήματα η πόλη. Οι πολίτες υποστηρίζουν με θέρμη τις ωραίες προσπάθειες, όπως τα Δημήτρια, αλλά αυτό δεν αρκεί για μια πόλη.

Είναι προφανές ότι η Πρωτοβουλία σαν πολιτική κίνηση, όπως τη γνωρίσαμε, την υποστηρίξαμε και τη ψηφίσαμε έχει τελειώσει. Στο τέλος θα μείνει μόνο ο Δήμαρχος, ο οποίος θα αναλαμβάνει όλες τις πολιτικές ευθύνες, ακόμα και αν μπαίνει στη μέση ο εισαγγελέας. Ουσιαστικά το παίρνει πάντα πάνω του. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι αφού τελειώνουν όλες οι πολιτικές του εφεδρείες, στο τέλος θα μείνει μόνος του. Ολομόναχος.

Και η πόλη θα μείνει κι αυτή μόνη, να αναζητά νέες λύσεις και ένα νέο σχέδιο. Ελπίζω να είναι κάτι πολύ διαφορετικό από το μεγαλόπνοο και τώρα ορφανό Business Plan, Θεσσαλονίκη 2030.

Το ίδιο μόνοι και οι πολίτες. Να αναζητούν το νέο όραμα και τους νέους πολιτικούς που θα μπορέσουν να εκφράσουν τη μετάβαση στην νέα εποχή. Που αν δεν έρθει σύντομα, τότε είναι πολύ εύκολο να ζήσουμε μια νέα παρατεταμένη παρακμή. Η οποία ξεκίνησε. Ελπίζουμε όλοι να τελειώσει σύντομα και να ξεκινήσει κάτι καινούριο.