Τέλος λογικής

Της Μαρίας-Μυρτώς Γρίβα Εικόνα: Γιώργος Κουρτίδης

Σε θέλω εδώ, για να νιώσω ασφαλής στην δύναμη της ματιάς σου. Για να νιώσω, πως ακόμη κι αν εγώ δεν καταλαβαίνω τίποτα πια, εσύ θα κατευνάσεις τον ανεμοστρόβιλο του μυαλού μου, ώστε να διανύσουμε από την Δευτέρα τις προδιαγεγραμμένες αποστάσεις μας. Όπως ταιριάζει άλλωστε σε όλους εμάς τους “λογικούς”.

Προσπαθώ να καταλάβω τους ανθρώπους. Τους ξέρω από πάντα. Μαζί μαλώναμε, διαφωνούσαμε και συμφωνούσαμε από χρόνια. Ένας ένας, μπροστά στην βεβαιότητα της αλλαγής, βιάζονται να ντυθούν οι περισσότεροι …ΣΥΡΙΖΑ. Κι όμως, νόμιζα ότι τους ήξερα καλά. Θυμάμαι εκείνο το “δεξιότροπο” μειδίαμα, σαν ιδεολογική ασπίδα στο πρόσωπό τους, όταν ακούγανε λέξεις στιγματισμένες: κοινωνική ισότητα, διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους, ελευθερία λόγου, δικαιώματα στους ομοφυλόφιλους.

Θυμάμαι καλά, εκείνους τους πολύ-ΠΑΣΟΚ. Εκείνα τα άδεια βλέμματα, τα γεμάτα αυτοπεποίθηση να συμπληρώνουν κουστούμια με εξουσία. Ήμουν μικρή, δεν έχω μνήμες από ζιβάγκο. Θυμάμαι όμως τα επαρχιώτικα μουστάκια της επιτυχίας, την χυδαιότητα της στάσης του σώματος “κάθομαι στην καρέκλα χαλαρός με τα πόδια ανοιχτά” και κυρίως τον ξεχειλωμένο λόγο. Θυμάμαι εκείνα τα «καλτ εθνικά άσματα»: «Ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η θρησκεία, Ζήτω η Νέα Δημοκρατία». Σε μια σειρά συμπυκνώνεται όλη η Δεξιά της μεταπολίτευσης.

Σε αναζητούσα μέσα στις πορείες, στα αμφιθέατρα, στις ασφυκτικές μικροαστικές εκδηλώσεις και στις μικρές μου επαναστάσεις… Με την μόνιμη απαίτηση, εσύ να έχεις τις απαντήσεις και εγώ να σου χαρίζω αγωνίες, για να περιθάλψεις. Με εφηβικό πείσμα, να σου αφήνω παρακαταθήκη τους δαίμονές μου, κι εγωκεντρικά να ανασταίνω το κουράγιο μου.

Κάθε φορά που ομφαλοσκοπώντας πιστέψαμε μεγαλόφωνα ότι ” ο κόσμος δεν αλλάζει”, η Ιστορία μας ακύρωσε οδυνηρά και ο κόσμος άλλαξε χίλιες φορές. Σκέψου… Χίλιες φορές στον μηδαμινό ατομικό μας χρόνο. Το Τείχος έπεσε και γέμισε ο χάρτης χώρες. Οι Δίδυμοι Πύργοι διαλύθηκαν σε λίγα δευτερόλεπτα και γέμισαν οι ψυχές με τρόμο. Εμείς κοιτούσαμε την δουλειά μας, αφήνοντας παρακαταθήκη το μέλλον μας σε κάτι σίγουρο και αλώβητο. Νεοφιλελευθερισμός, παγκόσμια οικονομία, κέρδη, υπερκέρδη. «Ας επιβιώσουν οι καλύτεροι» έλεγες. Η εποχή της συλλογικής παράκρουσης για την «ικανότερη» μονάδα και της απαξίωσης της ανθρώπινης ύπαρξης. Η διαστροφική αντίληψη για την εξέλιξη στον 21ο αιώνα… Κανείς μας δεν αποδείχτηκε «καλύτερος» τελικά. Όλοι ανεπαρκείς και εξουθενωμένοι αριθμοί.

Σε μια αδιέξοδη πραγματικότητα, κοίτα… Ξημερώνει μια νέα γιορτή. Μέσα στον “βομβαρδισμό” των τοξικών προϊόντων, των πλασματικών αριθμών, της πραγματικής ανέχειας, της οικολογικής καταστροφής…Το πλήθος φοράει τα καλά του και αυτοπροσκαλείται στο φαντασιακό πανηγύρι της αλλαγής σκυτάλης στην εξουσία. Ατσαλάκωτοι, με αμόλυντο το σύστημά τους από χημικά και δακρυγόνα… Με άσπιλο το πολιτικό ανοσοποιητικό τους από την συμμετοχή σε κάθε μορφής αγώνα και την διαρκή ετοιμότητα του ανίκανου, για έναν ακόμη αναίτιο θρίαμβο.

Τόσες δεκαετίες ο ρεαλισμός σου παρέβλεπε εντέχνως όλους αυτούς που ροκανίζανε ανηλεώς την ραχοκοκαλιά του κοινού μας σύμπαντος. Μια χώρα ως σκηνικό του Μπονιουέλ, ζούσε την Βιριδιάνα της, ενώ θριαμβολογούσε για τους Ολυμπιακούς της. Και μετά από τόσο ρεαλισμό, μαρκοοικονομικές αναλύσεις και σημαιοστολισμούς, αποκαλύφθηκε το μεδούλι μας. Μαύρο, ολοκληρωτικό, σαν αγκυλωτός σταυρός. Σε μπέρδευε πάντα η λέξη “αλληλεγγύη”. Γελούσες όταν έλεγα ότι “μόνο όταν δίνουμε το χέρι, ο Ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο”. ” Αυτά τα λένε οι αριστερίζοντες” σχολίαζες. Θύμωνα «Αριστεροί» σε διόρθωνα. Δεν υπάρχουν ιδεολογίες με υποκοριστικά. Μέχρι που ήρθαμε αντιμέτωποι με τους φασίστες.

Σε θέλω εδώ, ως ζωτικά αναγκαίο, περισσότερο από ποτέ. Και οι δύο, πρωτογενείς. Απογυμνωμένοι από τις εφηβικές παραισθήσεις μας και την έπαρση των φοιτητικών μας χρόνων. Απογυμνωμένοι από κάθε διάτρητο ρεαλισμό. Χωρίς άπλετο χρόνο πια δικό μας. Είμαστε αδύναμοι οι άνθρωποι κι ο άπλετος χρόνος μας κάνει νωθρούς.

Ξημερώνει μια “καινούργια” εποχή. Θα αλλάξουν πάλι ρόλους και θέσεις οι φίλοι και οι γνωστοί μας. Θα παίξουν το ίδιο έργο, σε άκαιρο χρόνο. Ο φασισμός από ιστορική αναφορά έχει μετατραπεί σε παράμετρο της πραγματικότητάς μας. Αφήσαμε να αργοπεθαίνει το μαζί και γέμισε ο τόπος με Ναζί.

Σε θέλω εδώ, για να γίνω ρετρό και ανεπίκαιρη, και χωρίς ίχνος ρεαλισμού να προσπαθήσω να δονήσω τις άκαμπτες χορδές σου. Να σου θυμίσω ότι “η πλατεία είναι γεμάτη κι από το πρόσωπό σου κάτι έχει σωθεί”…Εκούσια ή ακούσια, μου το χρωστάς να έχεις φυλάξει μια ελπίδα και έναν θυμό, για τα δύσκολα.

Σε θέλω εδώ, για να σε απαλλάξω από τους δαίμονές μου και να σου χαρίσω τις μόνες βεβαιότητες που κατέκτησα. Δεν είμαστε οι καλύτεροι, αλλά είμαστε μοναδικοί. Τελικά η γη γυρίζει κι ο κόσμος αλλάζει κάθε στιγμή. Κι εμείς είμαστε όλα τα «φοβάμαι», «ελπίζω», «αγαπώ» που αντέχουν τα δάχτυλά μου, όταν κλειδώνουνε σφιχτά με τα δικά σου.