Τέμπη-Κοβέσι-Γάζα: Απορίες της ελληνικής στάσης

Λέξεις: Φάνης Κοτσώνης

Υπό το φως κομβικών εξελίξεων της επικαιρότητας, αλλά και με αφορμή τις μεγάλες κινηματικές διεκδικήσεις σε Ελλάδα και Ευρώπη, υπάρχουν τρεις συγκεκριμένες θεματικές αποριών, αναφορικά με την κυρίαρχη και εν εξελίξει ελληνική κυβερνητική πολιτική, τόσο σε εσωτερικό όσο και εξωτερικό επίπεδο:

1) Αυστηρά νομικά και θεσμικά μιλώντας: Ποιο ακριβώς έννομο και δημόσιο συμφέρον έχει η επίσημη πολιτεία, δια της δικαστικής εξουσίας (όχι της δικαιοσύνης – δεν είναι a priori συνώνυμα τα δύο), να αρνείται συστηματικά την διεξαγωγή τοξικολογικών ή/και βιοχημικών εξετάσεων κατόπιν εκταφής νεκρών στην υπόθεση των Τεμπών; Δεν είναι αυτό πεδίον δόξης λαμπρό να αποδειχτεί αν είναι οι κατηγορίες περί ξυλολίου ή άλλων ουσιών, βάσιμες ή αβάσιμες, όταν μάλιστα πολλά σχετικά πορίσματα διαφωνούν μεταξύ τους; Δεν πρέπει να εξαντληθεί κάθε περιθώριο ώστε να δοθεί απάντηση σε όσους γονείς έχασαν τα παιδιά τους επειδή αυτά εξαϋλώθηκαν αφού πρώτα έπαθαν ασφυξία; Την στιγμή μάλιστα που όλες οι διαδικασίες διερεύνησης της υπόθεσης έχουν γίνει λάθος ή ημιτελώς και ένας πατέρας κάνει απεργία πείνας με αυτό το αίτημα, με προφανή κίνδυνο της ζωής του; Πως αλλιώς μπορεί να ξεκινήσει ορθώς η εκδίκαση της υπόθεσης, έχοντας εξαντλήσει την έρευνα των στοιχείων και τις προδικασίες, όπως ορίζει ρητά η Δικονομία (βλ. Αρ. 239 και 251ΚΠΔ & νομολογία ΕΔΔΑ περί του αρ. 6 της ΕΣΔΑ);

2) Είναι δυνατόν το ελληνικό ΥΠΕΞ να αποφεύγει να καταδικάσει ρητώς την πειρατική και προδήλως παράνομη κατά το διεθνές δίκαιο ενέργεια του Ισραήλ – του ίδιου κράτους που κατά τον ΟΗΕ κάνει γενοκτονία – κατά την οποία αναχαίτισε ιδιωτικά πλοία και απήγαγε ακτιβιστές του Global Sumud Flottilla – ανάμεσά τους και 27 Έλληνες και μέλος της Βουλής – εν μέσω διεθνών υδάτων; Δηλαδή δεν αρκεί που είμαστε από τις ελάχιστες θλιβερές εξαιρέσεις ως προς την μη αναγνώριση της Παλαιστίνης, πρέπει να δεχόμαστε και τέτοιες τρομοκρατικού τύπου ενέργειες; Αντιλαμβανόμαστε τι προβλήματα θα δημιουργήσουν αυτές οι «παραφωνίες» στις πάγιες ελληνικές θέσεις (για διμερή και πολυμερή ζητήματα), όταν παραδοσιακά βασίζουμε τα επιχειρήματα μας στην πιστή εφαρμογή του διεθνούς δικαίου; Αντιλαμβανόμαστε τι κάνει αυτό στη φήμη της χώρας ανά τον κόσμο; Αντιλαμβανόμαστε ότι δημιουργούμε τετελεσμένα δια της στάσης και σιωπής μας, που αύριο – μεθαύριο μια τουρκική πολιτική διακυβέρνηση θα μπορεί να τα χρησιμοποιήσει εναντίον μας;

3) Υπάρχει έστω και ένας νοήμων άνθρωπος στη χώρα που αμφιβάλει για την πρωτοφανή δικαιοκρατική και πολιτειακή παρακμή και ευρύτερη διαφθορά της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, ιδίως επί ημερών της σημερινής Κυβέρνησης, μετά τη σημερινή ομιλία – κόλαφο της επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Εισαγγελείας, Λάουρα Κοβέσι, περί «στάβλων του Αυγεία», αναφερόμενη σε Τέμπη – ΟΠΕΚΕΠΕ – σκάνδαλο τελωνείων και οργανωμένο έγκλημα στη χώρα με πολιτική συμμετοχή/ανοχή; Με βάση αυτό το δεδομένο, πως γίνεται να έχουμε κανονικοποιήσει το γεγονός ότι κρίσιμοι μάρτυρες δεν καλούνται καν να εξεταστούν από τις αρμόδιες διαδικασίες της Βουλής για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ (όπως άλλωστε έγινε και με τις διαδικασίες – παρωδία για τις Παρακολουθήσεις και τα Τέμπη), ενώ όσοι όντως πάνε εκεί χασκογελούν και αποφεύγουν να απαντήσουν, με την προστασία του προεδρείου;

Ενδεικτικά αναφέρω επακριβή αποσπάσματα από τα λόγια της κα. Κοβέσι τις προάλλες:

«Επί χρόνια, εγκληματίες με βοήθεια κρατικών αξιωματούχων έκλεβαν ευρωπαϊκά χρήματα που προορίζονταν για αγρότες»,

«Ο ΟΠΕΚΕΠΕ έχει γίνει το ακρωνύμιο της διαφθοράς, του νεποτισμού και των πελατειακών πρακτικών»,

Για όλα τα σκάνδαλα: «Ανύπαρκτος έλεγχος, επιφανειακή ή στην καλύτερη περίπτωση επιπόλαια έρευνα, reporting (ενν. δημοσιογραφικό) παρεμποδισμένο»,

«Η διαφθορά σκοτώνει και αυτό συνέβη και με το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη»,

Αναφερομένη στο Αρ. 86 Σ (άρθρο περί ευθύνης υπουργών και δίωξης μελών της Κυβέρνησης): «Αυτό είναι το ελληνικό σύνταγμα αλλά αντίκειται με την ευρωπαϊκή νομοθεσία και θα πρέπει να αλλάξει. Ελπίζω ότι θα υπάρχει πολιτική βούληση για να αλλάξει αυτό».

Θα συμφωνήσω απόλυτα με την κα. Κοβέσι, που αποτελεί υπόδειγμα θεσμικού προσώπου και λειτουργού της δικαιοσύνης – ναι, ας μην ξεχνάμε πως υπάρχει και αυτή η πλευρά του ενωσιακού κεκτημένου, έστω και αν το ξεχνάμε πολύ συχνά λόγω των πολλών ανεπαρκειών και σφαλμάτων του βαθέος συστήματός του – πως όλη αυτή η χρόνια σαπίλα, σε συνδυασμό με την πρωτοφανή κοινωνικοοικονομική παρακμή της μεταμνημονιακής περιόδου, δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο.

Ευτυχώς για την ανθρωπότητα, σε κάθε διεθνές έγκλημα θα υπάρχουν και κάποιοι «τρελοί» ακτιβιστές που θα προσπαθούν να σπάνε τις πολιορκίες εις βάρος άμαχων γυναικόπαιδων, ακόμα και με κίνδυνο να καταλήξουν σε μπουντρούμια. Ευτυχώς, σε κάθε οργανωμένο έγκλημα με κυβερνητική ανοχή ή και συμμετοχή, όλο και κάποια «ενοχλητική» Κοβέσι θα ανακύπτει. Η εκάστοτε εξουσία ας έχει στο μυαλό της τις κινητοποιήσεις της νεολαίας σε Ελλάδα αλλά και Σερβία (βλ. και το τι συμβαίνει με τα Gen Z protests από το Νεπάλ έως τη Μαδαγασκάρη και το Μαρόκο, με τις σημαίες του One Piece να πρωτοστατούν) και ας αφήσει τις κυνικές κορώνες.

ΥΓ. Ζούμε τρομακτικά πράγματα και περίεργες εποχές. Στις ΗΠΑ, βλέπουμε κυριολεκτικά καθεστωτικές πρακτικές που κάνουν τον όρο «Μακαρθισμός» να φαντάζει λίγος. Στη Μέση Ανατολή, το σχέδιο Τραμπ που προτάσσεται, με διαχειριστή τον Τόνι Μπλερ (πόσο ταιριαστή πολιτική κατάληξη μετά τα εγκλήματα πολέμου του στο Ιράκ – πραγματικά πρέπει να δέχτηκε την θέση καθώς «ο διάβολος δεν θα ήταν διαθέσιμος») βασίζεται και πάλι στο δίκαιο της ισχύος και στην ουσιαστική απώλεια της αυτοδιάθεσης των Παλαιστινίων, μακριά από την επίσημη θέση του ΟΗΕ για λύση δύο κρατών, έχοντας ως μακροπρόθεσμο στόχο να κάνει την Γάζα μια μελλοντική… Ριβιέρα. Αυτό δημιουργεί κατευθύνσεις και τετελεσμένα που αφορούν την Ευρώπη, την Ουκρανία, την Κύπρο και την Ελλάδα, ίσως περισσότερο από ό,τι καταλαβαίνουμε (βλ. «αποστρατιωτικοποίηση», μη εφαρμογή διεθνούς δικαίου, αναθεωρητικές προσεγγίσεις με βάση την στρατιωτική υπεροχή της μιας πλευράς, επιχειρηματικά lobby που αναμένεται να δραστηριοποιηθούν εκεί κλπ…). Αυτά τα αντιλαμβάνονται άραγε όσοι ημιμαθέστατοι τσιρίζουν άναρθρα τόσο καιρό όποτε μας ακούνε να μιλάμε για την Παλαιστίνη, λέγοντας πως δήθεν «δεν μιλάμε για την Κύπρο»; Ταυτόχρονα, στην Ευρώπη και τον δυτικό πολιτισμό, βλέπουμε άνοδο της ακροδεξιάς και του νεοφασισμού, δίχως κάποιο αντίπαλο δέος με σαφές πρόγραμμα και όραμα εν είδει εναλλακτικής. Νιώθω, λοιπόν, πως ήδη από τώρα, αλλά και ακόμα περισσότερο στο επόμενο διάστημα, καλούμαστε όλοι και όλες να διαλέξουμε ανάμεσα στο τι είναι εύκολο και τι σωστό…

*Ο Φάνης Κοτσώνης είναι πολιτικός επιστήμονας, αριστούχος απόφοιτος ΠΕΔΔ ΕΚΠΑ. Είναι κάτοχος πανεπιστημιακού τίτλου PSME (Panthèon Sorbonne Master (MSc) in Economics) από τη Σορβόννη. Είναι τελειόφοιτος μεταπτυχιακού (M2 MSc) στο Πανεπιστήμιο Paris Saclay, στο πεδίο της έρευνας των Οικονομικών. Έχει υπάρξει δις υπότροφος για τις σπουδές του. Εργάζεται ερευνητικά στο πεδίο της Πολιτικής Οικονομίας.