Τερζόπουλος και Σάττι: Απρόσμενα, δύο διαφορετικοί δημιουργοί, επιτέλους μίλησαν

Λέξεις: Θανάσης Τριαρίδης

Κι ενώ, εδώ και δύο χρόνια, διαμαρτύρομαι για την καθολική σιωπή των Eλλήνων “πνευματικών ανθρώπων” για το διαρκές έγκλημα των Pushback, τον κρατικό φόνο των μεταναστών στην Μεσόγειο, ήρθαν, περίπου απρόσμενα, δύο δημιουργοί μεγάλης αναγνωρισιμότητας, διαφορετικοί αναμετάξυ τους (και με αποδοχή σε εντελώς διαφορετικά ακροατήρια), και επιτέλους μίλησαν. Ο Θόδωρος Τερζόπουλος στο καταληκτήριο πεντάλεπτο της εκπληκτικής “Ορέστειάς” του στην Επίδαυρο το περασμένο Σαββατοκύριακο – και η Μαρίνα Σάττι με το βίντεο κλιπ του τραγουδιού της “Αχ θάλασσα” που κυκλοφόρησε χθες.

Από τον Τερζόπουλο ήταν κάτι λογικά αναμενόμενο – αν και δυστυχώς έχουμε δει μεγάλους δημιουργούς να κάνουν μπρακ για το έγκλημα των Pushback προκειμένου να εξασφαλίσουν την επόμενη επιχορηγηση. Ευτυχώς ο Τερζόπουλος δεν είναι σαν κι αυτούς: πρόκειται για έναν σπάνιο δημιουργό του θεατρου που δουλεύει πάνω στην τραγωδία 50 χρόνια. Όποιος έχει δει τους “Πέρσες” που έκανε πριν από 35 χρόνια και τις “Τρωάδες” που έκανε πριν από 7 χρόνια εύλογα καταλαβαίνει πως η αναφορά του στα Pushback στο τέλος της “Ορέστεια” είναι η φυσιολογική απόληξη. Η “δημοκρατία” που επιβάλει η Αθηνά για να κάνει τις Ερινύες Ευμενίδες είναι μια διαστροφή: η απάνθρωπη διαχείρηση μιας δοτής δημοκρατίας θα φέρει τους θεσμικούς φόνους, τους κανονικοποιημένους φόνους της Ιστορίας. Μπράβο στο Τερζόπουλο που τους ανέβασε ετούτους τους φόνους στην σκηνή εκθετοντας τον εαυτό του στην πολιτική κριτική.

Για την Μαρίνα Σάττι είναι κατι απρόσμενο. Ένα σπάνιο φωνητικό και υποκριτικό ταλέντο που μας συγκλόνιζε όταν τραγουδούσε δημοτικά μοιρολόγια έδειξε με τις τελευταίες επιλογές της (και κυρίως το τραγούδι της Eurovision – που ήταν μια κρατική υποψηφιότητα) να στρέφεται πως το ευρύ κοινό μέσω μιας New Age εθνο-ποπ (δεν είμαι μουσικοκριτικός – πιθανώς να υπάρχει καλύτερος ορισμός). Δεν κρύβω πως με την στροφή της αυτή μάλλον με άφησε αμήχανο – δεν μπορώ να παρακολουθήσω μια τέτοια μουσική, δεν μπορώ (ίσως και λόγω ηλικίας) να εκφραστώ μέσα από αυτήν. Αλλά με αυτό το τραγούδι (το “Αχ, θαλασσά μου…”) δείχνει κάπως να συνδέεται με τους παλιούς της δρόμους. Και με το εκπληκτικό video clip του τραγουδιού, δίχως να το περιμένει κανείς, μίλησε με καθαρότητα και ευθύτητα για τον συντελούμενο φόνο. Εκεί που όλοι οι μεγαλόσχημοι “διανοητές” και”διανοούμενοι” σιωπούν για να πάρουν τα κυβερνητικά λεφτά, ένα νεο κορίτσι (που μάλιστα δείχνει να στοχεύει σε ένα μαζικό ακροατήριο) έξαφνα μιλάει για τους 30.000 ταυτοποιημένους πνιγμένους της Μεσογείου στην τελευταία δεκαετία (ο αριθμός είναι πολλαπλάσιος – καθώς το 29.984 αναφέρεται μόνο σε όσους βρέθηκαν τα κουφάρια τους).

Ο Τερζόπουλος και η Σάττι έβαλαν την τέχνη τους (την διαφορετική για τον καθένα τεχνη τους) μπροστά – προκειμένου να προστατεύσουν το παιδί που σήμερα το βράδυ, αύριο το βράδυ και κάθε βράδυ (και κάθε μέρα) κινδυνεύει να δολοφονηθεί στην θάλασσα.

Μπράβο τους. Αναζητούνται μιμητές και συνεχιστές.

*Ο Θανάσης Τριαρίδης γεννήθηκε το 1970 στη Θεσσαλονίκη. Υπήρξε ακτιβιστής για τα κοινωνικά δικαιώματα των τσιγγάνων τα χρόνια 1996-2001 και από το 2009 είναι αντιρρησίας συνείδησης. Από το 2000 έχει εκδώσει 55 βιβλία με αφηγήσεις και δοκίμια. Επί χρόνια διοργανώνει σεμινάρια πάνω σε διάφορους άξονες του δυτικού πολιτισμού καθώς και εργαστήρια πυροδότησης θεατρικής γραφής. Όλα τα βιβλία και τα θεατρικά έργα του βρίσκονται και διατίθενται ελεύθερα στην ιστοσελίδα triaridis.gr