Τέσσερα σπασμένα δάκτυλα και η ευγενική τέχνη του πουαντιλισμού
Για τον καθηγητή των καλλιτεχνικών
Πολύ πριν τα container της Αττικό Μέτρο κόψουν την αυλή και το γήπεδο μπάσκετ του 9ου Γυμνασίου και Λυκείου, στα δυο εγώ είχα προλάβει να σπάσω εκεί τέσσερα δάκτυλα του δεξιού μου χεριού παίζοντας μπάσκετ. Λίγο πριν τις εξετάσεις, λίγο πριν το καλοκαίρι σε ένα διάλειμμα. Τούμπανο το χέρι. Μονίμως έτοιμο για φάσκελα δεξιά και αριστερά. Τόσο πολύ είχε πρηστεί. Εξαιτίας του τα έδωσα όλα προφορικά. Η καλύτερη μου. Ακόμα και τα καλλιτεχνικά, προφορικά.
Ο καθηγητής ήταν μορφή. Πάντα στενό τζιν με έναν μεταλλικό αετό στην κωλότσεπη, χρόνια μετά έμαθα πως ήταν το σήμα του Armani, μαύρο πουκάμισο και μαύρα δερμάτινα σαμπό! Καραφλός με μούσι ξανθό μέχρι το στέρνο! Σαν να είχε βγει από videoclip των ZZ TOP μας μιλούσε στο μάθημα για την ευγενική τέχνη του πουαντιλισμού, τονίζοντας ότι το σύνολο από τις τελείες είναι αυτό που δημιουργεί ένα πραγματικό έργο τέχνης. Χρόνια μετά κατάλαβα το νόημα πίσω από τη θεωρία. Πως είναι οι πολλές τελείες που κάνουν τη διαφορά. Τότε απλά πίεζα carioca μαρκαδόρους πάνω σε χοντρό χαρτί και βαριόμουνα αφόρητα μέσα στην τάξη. Στην εξέταση τα πράγματα κύλησαν ομαλά, ποια είναι τα βασικά χρώματα, ποια είναι τα συμπληρωματικά, τι γίνεται αν αναμείξεις κόκκινο με μπλε και άλλα τέτοια.
Πέρασαν πάνω από 25 χρόνια όποτε και χρειάστηκε να αναμείξω ξανά συνειδητά το κόκκινο με το μπλε. Πρώτη φορά όμως είδα τόσο ενθουσιασμό από άνθρωπο για το μοβ, ίσως μια μικρή ικανοποίηση που ήξερα εκ των προτέρων το αποτέλεσμα και ζωγράφιζα ξανά. Είναι ίσως ο μόνος καθηγητής που θυμάμαι καλά από το γυμνάσιο. Αυτός και ο μαθηματικός που έτυχε κάποια στιγμή να με ακούσει στο ραδιόφωνο και χαιρετάει τον μπαμπά μου όποτε τον βλέπει στην γειτονιά.
