Parallaxi Απριλίου 2022: Πόσο φαγητό μπορείς να καταναλώσεις στο Instagram;

Η Parallaxi Απριλίου κυκλοφορεί παντού στην πόλη με ένα τεύχος αφιερωμένο στο φαγητό την εποχή των social media. Ανοίγουμε τον φάκελο της Θεσσαλονίκης που πληγώνουμε. Μια νοσταλγική ματιά στην Ουκρανία πριν από τον πόλεμο. Οι Θεσσαλονικείς σκηνοθέτες, Σύλλας Τζουμέρκας και Χρήστος Πασσαλής μιλούν για το «Η πόλη και η πόλη». Και φινάλε με 11+1 πράξεις για ένα καλύτερο αύριο.

Πρώτα χορταίνει το μάτι ή το στομάχι;

Ο Γ. Τούλας σχολιάζει την περίοδο της ιστορίας που το φαγητό κοντεύει να μας πνίξει σαν θέαμα. Μήπως έχει χαθεί το μέτρο και όλο αυτό θα είναι η επόμενη φούσκα που θα σκάσει γεμίζοντας μας μαγιονέζες, φυστικοβούτυρο, ταχίνι, κινόα και κρέατα κομμένα σε παράξενες κοπές;

Στα χρόνια του foodstagramming

Από ένα φωτογενές πιάτο με την υπογραφή ενός βραβευμένου σεφ και τη λαχταριστή συνταγή μιας μαγείρισσας στην Ιταλία ως το high end εστιατόριο στη Φινλανδία κι ένα ονειρεμένο γεύμα στην Ταϋλάνδη, είναι σχεδόν απίθανο να περιηγηθεί κανείς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης -κυρίως στο Instagram-χωρίς να συναντήσει μία τουλάχιστον ανάρτηση σχετική με φαγητό. Τι σημαίνουν όλες αυτές οι εικόνες, πώς διαμορφώνουν στην πραγματικότητα τις διατροφικές μας επιλογές και για ποιο λόγο τόση «φασαρία» για μια λήψη;

Η πόλη που πληγώνουμε

Όταν άρχισε η βιομηχανική επανάσταση στη Βόρεια Ευρώπη οι ζωγράφοι πήραν τα πινέλα και απεικόνισαν τη νοσταλγία για τη ζωή στη φύση. Όσο πιο άθλιες, γκρίζες και βρώμικες ήταν οι πόλεις που ξεφύτρωναν, τόσο γέμιζαν οι καμβάδες του ρομαντισμού με βουνά, δέντρα, λουλούδια, πουλιά και κοπέλες να χορεύουν δίπλα σε βρύσες, λίμνες και ποτάμια. Στην Ελλάδα μπορεί να μην έγινε βιομηχανική επανάσταση, αλλά οι μεγάλες πόλεις συναγωνίζονται μεταξύ τους σε έλλειψη πρασίνου για μια σειρά από ιστορικούς λόγους που σχετίζονται με τη μαζική άφιξη προσφύγων το ’22, τους δύο μεγάλους πολέμους, τον εμφύλιο και την αντιπαροχή. Το ακατανόητο είναι ότι, παρόλο που οι λόγοι αυτοί έχουν εκλείψει πολλά χρόνια πριν, οι κάτοικοι των πόλεων συνεχίζουμε να ζούμε σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχεί το τσιμέντο και η άσφαλτος, όπου το πράσινο έχει εξοριστεί ως διακοσμητικό σε νησίδες, πάρκα και πλατείες ως κάτι περιττό, χωρίς απτό, υλικό αντίκρυσμα.

Η Ουκρανία που θυμάμαι

Η Βάνα Χαραλαμπίδου σχολιάζει τις ανθρώπινες απώλειες ενός παράλογου πολέμου, αλλά και το βομβαρδισμό του παρελθόντος, την πολιορκία του πολιτιστικού περιβάλλοντος, την ισοπέδωση των αναμνήσεων, των εμπειριών που βιώσαμε, των εικόνων που μας μάγεψαν, των διηγήσεων που μας συγκίνησαν.

Κανένα τραύμα δε γιάνει χωρίς αγάπη

Οι Θεσσαλονικείς σκηνοθέτες, Σύλλας Τζουμέρκας και Χρήστος Πασσαλής, μιλούν για την ταινία «Η πόλη και η πόλη» που θίγει μια σειρά ζητημάτων που αφορούν ένα από τα μεγάλα τραύματα της Θεσσαλονίκης, τον αφανισμό της Εβραϊκής της κοινότητας από τους Ναζί.

11+1 πράξεις αγάπης για τον πλανήτη

Η Σόνια Ταλαντινού προτείνει πρακτικές που πρέπει να μπουν στην καθημερινότητα μας για ένα καλύτερο αύριο για εμάς, τους συνανθρώπους μας και εκείνους που θα παραδώσουμε αυτόν τον πλανήτη.