Θα μας πάρεις και την παραλία ρε ΤΑΙΠΕΔ;

Της Ελεάννας Ιωαννίδου

Εικόνα: Ελένη Βράκα

www.geitoni.es

Την προηγούμενη εβδομάδα εμφανίστηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένα portfolio, μια συλλογή από φωτογραφίες παραλιών που διατίθενται προς πώληση από το Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ. Κι αν πανελλαδικά η προσοχή είχε πέσει στις μοναδικού κάλλους προστατευόμενες παραλίες της Ελαφόνησου κι αλλού, σε εμάς την προσοχή τράβηξε το ακίνητο με αριθμό ΑΒΚ 2562, το οποίο αντιστοιχεί στο χώρο που τώρα φιλοξενεί τον Ιστιοπλοϊκό Όμιλο και τον Όμιλο Φίλων Θαλάσσης Θεσσαλονίκης, μαζί με τον παρακείμενο χώρο που έχει εξαιρεθεί από την ανάπλαση της Νέας Παραλίας. Μιλάμε για ένα τμήμα επιχωμάτωσης που στο παρελθόν είχε αποτελέσει μία ακόμα πέτρα σκανδάλου. Πρόκειται για μια παλιά ιστορία με εμπλοκή σημαντικών τοπικών πολιτικών παραγόντων και υπαλλήλων που επανέρχεται στο προσκήνιο, αναβαπτισμένη ως ένας ακόμα “μονόδρομος” εξαιτίας της κρίσης.

Η αποκάλυψη της ιστορίας πήρε γρήγορα διαστάσεις και ξεσήκωσε πολλούς Θεσσαλονικείς, βάζοντας ταυτόχρονα σε λειτουργία τυπικούς μηχανισμούς ελέγχου των αντιδράσεων. Αρχικά αμφισβητήθηκε η αυθεντικότητα του portfolio, που αργότερα βρέθηκε και στην ιστοσελίδα του ΤΑΙΠΕΔ. Στη συνέχεια, έμπειρη δημοσιογράφος παρουσίασε  στοιχεία, αποτέλεσμα …τηλεφωνικού ρεπορτάζ, που αμφισβητούσαν ότι πρόκειται για τη συγκεκριμένη περιοχή. Ευτυχώς, η τοποθεσία σύντομα επιβεβαιώθηκε και η συνειδητή διασπορά αμφιβολίας έληξε κι αυτή άδοξα.

Οι Γειτονιές σε δράση, η νέα δημοτική κίνηση, αναδεικνύοντας το ζήτημα, δώσαμε τη δυνατότητα σε πολίτες, φορείς και συλλογικότητες να προτάξουν τη διαφωνία τους για την παραχώρηση της συγκεκριμένης περιοχής και να σχεδιάσουν τις επόμενες κινήσεις τους. Ήδη, η κίνηση πολιτών “STOP στην καταστροφή των ελληνικών αιγιαλών” και η Οικολογική Κίνηση Θεσσαλονίκης ενεργοποιήθηκαν και ανακινούν το θέμα εξετάζοντάς το από νομικής εγκυρότητας.

Η ανακίνηση της υπόθεσης έφερε στο φως τις τεράστιες ευθύνες της προηγούμενης δημοτικής αρχής για τη σημερινή απόπειρα ξεπουλήματος του συγκεκριμένου κομματιού γης. Οι όροι δόμησης που εισηγήθηκε το 2009 και εγκρίθηκαν, κάτω από τη μύτη της κοινωνίας των πολιτών, το 2012 για το συγκεκριμένο ακίνητο, το κατέστησαν πραγματικό “φιλέτο” για τον υποψήφιο αγοραστή: εν μέσω του αιγιαλού και της παραλίας, όπου ο συντελεστής δόμησης είναι μηδενικός, ένα ακίνητο 19 στρεμμάτων με συντελεστή δόμησης σε μεγάλο τμήμα του 0,4(!) έχει τη δυνατότητα να χτίσει “αναψυκτήρια” στο ήμισυ(!) της συνολικής επιτρεπόμενης δόμησης και μέγιστο επιτρεπόμενο ύψος 4,5 μέτρα. Έτσι, ανεπαισθήτως, που λέει ο ποιητής, πάνε να ορθωθούν τα “τείχη” στην παραλία της Θεσσαλονίκης, η οποία, όμως, είναι και πρέπει να είναι για όλες και όλους.

Ζητούμενο τώρα είναι η ενεργοποίηση της σημερινής δημοτικής αρχής στην κατάθεση μιας πρότασης ριζικής αναθεώρησης των όρων δόμησης της περιοχής, πριν το ακίνητο μεταβιβαστεί σε ιδιώτη και αυτός αποκτήσει “νόμιμες” αξιώσεις για το χτίσιμό του. Οι ναυταθλητικές εγκαταστάσεις είναι σκόπιμο να παραμείνουν και να αναβαθμιστούν, αλλά αυτό δεν χρειάζεται να γίνει με περιττή δόμηση ή και αδιαφανή ενοικίαση των χώρων τους σε επιχειρηματικές δραστηριότητες της νύχτας. Η πολιτιστική χρήση του υπαίθριου κινηματογράφου που επίσης προβλέπεται για το χώρο, είναι μια πρόταση που μπορεί να παραμείνει κι εύκολα να υλοποιηθεί, δίνοντας έναν όμορφο προορισμό στη βόλτα στην παραλία, εφόσον βέβαια διευκρινιστεί πως πρόκειται για ελεύθερα προσβάσιμο χώρο, χωρίς οπτικά εμπόδια για τους “μη έχοντες εισιτήριο”. Αρκούν τα έσοδα από διαφημίσεις ή χορηγίες σε συνδυασμό με απεύθυνση στο πλήθος για πολλές μικρές δωρεές την ώρα των προβολών για τη λειτουργία των ναυταθλητικών εγκαταστάσεων, ενώ ο κινηματογράφος μπορεί να λειτουργήσει από κινηματογραφικές λέσχες ή με ταινίες ελεύθερες δικαιωμάτων.

Αυτό, όμως, δυστυχώς δε φτάνει, γιατί, μετά την εκχώρηση στο ΤΑΙΠΕΔ, ανοίγει ούτως ή άλλως ο δρόμος για την “ιδιωτική” πολεοδόμηση. Εκείνο που χρειάζεται επειγόντως να επαναπροσδιοριστεί, νομοθετικά ή δικαστικά, (και το ζούμε ήδη στην υπόθεση με το νερό στη Θεσσαλονίκη) είναι το τι μπορεί να αποτελεί “ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου”, τι μπορεί να μεταβιβάζεται, με άλλα λόγια, στο ΤΑΙΠΕΔ. Είναι αδιανόητο ακίνητα που είναι ήδη δεσμευμένα για κοινωφελείς σκοπούς (πάρκα, σχολεία κλπ), ή που από τη φύση τους προορίζονται, για να εξυπηρετούν τέτοιους (δάση, αιγιαλοί, μνημεία, προστατευόμενες περιοχές) να βαπτίζονται “ιδιωτικά” και να χάνουν έτσι αυθαίρετα τον -συχνά συνταγματικά προστατευόμενο- κοινωφελή σκοπό τους. Το ξεπούλημα αυτό δεν είναι “μνημονιακός μονόδρομος”, αλλά τμήμα μιας ακραία νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ποντάρει στα τοπικά πελατειακά δίκτυα και στην “ανάπτυξη” του σκυλάδικου και του φραπέ. Ή θα τους σταματήσουμε, λοιπόν, ή (όπως γράφτηκε σε γηπεδικό πανό) είμαστε για τον Μπέο*.

*νεοεκλεγείς δήμαρχος που υπόσχεται να μετατρέψει το Βόλο σε απέραντα μπουζούκια.