«Θα πάρω το καπελάκι μου και θα φύγω»

Εικόνα: Θόδωρος Καρανίκας

Έφυγα ένα πρώιμο αυγουστιάτικο απόγευμα. Έχοντας βγει από τα ανατολικά, Βούλγαρη μεριά, αποχαιρετούσα ένα ακόμη πορτοκαλοκόκκινο θεσσαλονικιώτικο ηλιοβασίλεμα.

Πολλές φορές δήλωσα ότι θα φύγω, φτάνει πια τα ίδια, υπάρχουν τόσα περισσότερα και πολλά υποσχόμενα που περιμένουν μακριά της. Τελικά τα κατάφερα! Πήρα το καπελάκι μου και έφυγα! Φυγή από τις έννοιες, τις υποχρεώσεις, τη ρουτίνα, τις ταχύτατες εξελίξεις, τις ώρες γκρίνιας και μελαγχολίας που κουβαλά μαζί της αυτή η σχέση. Θεσσαλονίκη…σχέση ζωής.

Πλημμύρισαν οι αισθήσεις με νέες ομορφιές. Πλανεύτηκαν από τις σειρήνες της θάλασσας που σταθερά συνοδεύει το τραγούδι τους ο ρυθμικός παφλασμός πάνω στα βότσαλα, από τις φωνές του πευκοδάσους, τις καλοκαιρινές μυρωδιές που πρόθυμα μεταφέρει το ανακουφιστικό αεράκι, το χαοτικό γαλάζιο την ημέρα και τον πουά ξάστερο ουρανό τη νύχτα. Αλλά πώς να ξεχαστεί η σχέση της ζωής σου, μια σχέση εξάρτησης; Ξεπερνιούνται οι μεγάλοι έρωτες;

Συνεχώς σου λείπει το χαμόγελό τους, εκείνο πάνω στο οποίο βολτάρει πλήθος κόσμου κάνοντας έτσι και ήπια άσκηση, συζητώντας, χαμογελώντας και αγναντεύοντας τον Θερμαϊκό κόλπο μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι-για πιο πέρα αναλαμβάνει η φαντασία. Σου λείπουν τα μάτια του, εκείνα τα φωτεινά μέσα από τα οποία μπορείς να δεις ολόκληρο τον κόσμο του και το δικό σου, ολόκληρη την πόλη μέσα από τις καμπυλωτές καμάρες και τις αυστηρά γραμμικές πολεμίστρες. Σου λείπει  η μυρωδιά του, εκείνη της ταβέρνας στα Λαδάδικα, της αλμύρας στα παραθαλάσσια στέκια, του σπιτικού φαγητού, της μπουγάδας, του γιασεμιού και της μολόχας στα πέτρινα σοκάκια της Άνω Πόλης. Σου λείπουν οι ήχοι του, εκείνοι των δρόμων, των πεζοδρομίων, των πλατειών, των μαγαζιών, των ανθρώπων του. Σου λείπουν αυτοί οι ίδιοι οι άνθρωποι. Μια καρδιά, μια ψυχή.

Σύνδρομο στέρησης που δεν συνοδεύεται από την οριστική απομάκρυνση των προβλημάτων της σχέσης. Ίσα ίσα ο επιπλέον χρόνος για ανασυγκρότηση και ενδοσκόπηση δίνει ένα βαρύ “touch” στις καλοκαιρινές διακοπές, σαν ταινία ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Οι καλοκαιρινές περιπέτειες απλά αναβάλλουν τις έννοιες. «Παρακαλώ περιμένετε». Και η αναμονή είναι επώδυνη.

Γι’ αυτό και εγώ-που μάλλον δεν έχω τα κότσια να πάρω πραγματικά το καπελάκι μου και να φύγω, ούτε να λέω βαρύγδουπα αντίο-γύρισα πίσω. Πίσω στην αγκαλιά της πόλης μου να ρομαντζάρουμε μαζί στη φεγγαράδα. Να παρατηρήσουμε για πολλοστή φορά τις αχνές γραμμές στο πάντα χαμογελαστό πρόσωπο της σελήνης, να θαμπωθούμε από το φως της και να δραπετεύσουμε στον κόσμο του μακρινού και άπιαστου. Άλλωστε η αυγουστιάτικη πανσέληνος είναι φτιαγμένη για τους μεγάλους έρωτες!