The Gay side of life

Λέξεις: Γιώργος Τσιτιρίδης Εικόνα: Ελένη Βράκα

Το μεγαλύτερο χτύπημα στις συνήθειες και τον τρόπο ζωής των ομοφυλόφιλων ήρθε το 1980 με την έλευση του HIV και στην συνέχεια, λίγο μετά το 2005, με την εξέλιξη της τεχνολογίας (κινητά, ίντερνετ). Όσο υπερβολικό και να ακούγεται έπαιξαν το καθένα τον δικό του ρόλο στη διαμόρφωση της διασκέδασης και τον τρόπο επικοινωνίας και διεκδίκησης δικαιωμάτων τα τελευταία 35 χρόνια και η πόλη μας δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.

Το 1995 βρέθηκα να ζω στη Θεσσαλονίκη στην οδό Ταντάλου, καταμεσής του Βαρδάρη, φοιτητής στην Παράλλαξη και το μόνο που με ενδιέφερε ήταν οι ταινίες, τα βιβλία και το περιθώριο. Δεν άργησα να ψαχτώ και να πέσω πάνω στο πεπρωμένο μου. Τα Λαδάδικα τον καιρό εκείνο ήταν ήδη γεμάτα νυχτερινά μαγαζιά. O Μύλος, το Fix, η Βίλκα θα μας αναγκάσουν να περιορίσουμε τη βόλτα στις μπασκέτες της σχολής Πυθαγόρα στα δικαστήρια, στο πάρκο του Σταθμού και στα στενά του Βαρδάρη. Εκεί, όλοι μαζί, γκέι λουμπινιές, τραβεστί και πουτάνες. Αν ήθελες να βρεις το αντικείμενο του πόθου σου έπρεπε να ρισκάρεις και να μπλεχτείς στα σκοτεινά καλντερίμια. Ο Βαρδάρης κρατούσε ακόμα τη γοητεία του, ξενυχτάδικα, κωλόμπαρα, πουτάνες, προστάτες, πατσατσίδικα, ξενοδοχεία με την ώρα, τα θρυλικά τσοντοσινεμά, Ίλιον, Αλέκα και τα εναπομείναντα Λαϊκό, Βίλμα, στις τουαλέτες και τα θεωρεία των οποίων γινόταν το αδιαχώρητο. Γκέι γνωριμίες, καυλωμένοι φαντάροι, φοιτητές, επαρχιώτες που ήρθαν για μια δουλειά στην πόλη και θα έφευγαν με το επόμενο λεωφορείο. Σ’ εκείνα τα μαγαζιά, τους δρόμους και τις πιάτσες γνώρισα τις πιο χαρακτηριστικές περσόνες της νυχτερινής Θεσσαλονίκης. Τη Νανά, τον Πετράκη (Πετρονία), τη Λούσι, τη Βίρνα, τη Στέλλα, την Τάσμπι, το γλυκό Μαρινάκι, τη Δώρα, την Τάιρα, την Αναίς, την Ντάλτον, τη Λια την τσοπερού, τον Αλίτσο, τον Βασίλη, τον Σταύρο, τον Ματθαίο, λουλουδούδες, τραγουδιάρες, τσιγγανάκια Δεδροποταμίσια, επίδοξους γκόμενους, περαστικούς ταξιδιώτες και τσόλια.

Αυτή ήταν η σκληρή πλευρά της πόλης ωστόσο υπήρχε και η άλλη που διαμορφώθηκε με τα χρόνια και αποτελούνταν από τα δύο γνωστότερα πάρκα, το υπαίθριο πάργκινγκ με την ονομασία Καλαχάρι (το σημερινό Δημαρχείο) και το πάρκο των σκύλων στο Μακεδονία Παλλάς. Δυο καθαρά γκέι στέκια που γνώρισαν ένδοξες μέρες την εποχή που δεν υπήρχαν site γνωριμιών και σελίδες κοινωνικής δικτύωσης να κάνουν τη δουλειά πιο εύκολη. Ο Στέλιος Αναστασιάδης, το 1995, θα φτιάξει ένα μαγαζί ανάμεσα στα δύο αυτά σημεία, απέναντι από το Μακεδονία Παλλάς στην οδό Χάλκης 3 (σήμερα εκεί υπάρχει ένα ιατρείο μικρών ζώων) και εν αγνοία του θα σημαδέψει μια ολόκληρη εποχή και θα ενηλικιώσει μια ολόκληρη γενιά ομοφυλόφιλων προσφέροντάς τους διασκέδαση. Το clud Αhududu ήταν για πολλά χρόνια το μοναδικό γκέι μαγαζί της πόλης και μεσουρανούσε. Είχε περάσει από εκεί σχεδόν όλη η πόλη και δεν υπάρχει κανείς που δεν έχει να θυμάται μια νύχτα σ αυτό. Επρόκειτο ουσιαστικά για μια τρύπα με φθηνή διακόσμηση από τα χέρια του Στέλιου και των υπαλλήλων, χωρίς εξαερισμό αλλά με άφθονο κέφι και μια ανεξήγητη μαγεία. Ο Στέλιος μεθούσε και έσπαγε όλο το μαγαζί τραγουδώντας ακαπέλα δημοτικά τραγούδια, οι γείτονες πετούσαν νερά και φώναζαν την αστυνομία, η θρυλική γκαρσόνα Κοκουζέλ είχε πάντα έτοιμες τις καλύτερες ατάκες, η drag queen Κέλυ, με μεγάλη καριέρα στην Μύκονο και στο εξωτερικό, έδινε το δικό της show παρέα με το Λιζάκι και τις άλλες φίλες της…

Όλα τα άλλα είναι απλά ιστορία. Στο ahududu έπεσα πάνω στους προσωπικούς μου μύθους, ιστορίες ανθρώπων που χρειάζομαι τόνους μελάνι για να περιγράψω. Η Τέρυ, η Μακουέλ, ο Κάλλας, η Λάιζα, η Κέλυ, η Εύα, η Δήμητρα Παξινού, ο Γιώργος Μαυρογιάννης και η λίστα είναι μεγάλη. Δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να περιγράψει το κλίμα αυτού του μαγαζιού, μόνο όσοι το έζησαν μπορούν να καταλάβουν για τι πράγμα μιλάμε. Τα μόνα άξια αναφοράς μαγαζιά εκείνης της εποχής, εκτός του ahududu, είναι το Γιουκάλι στο Μπιτ Μπαζάρ, ένα λεσβιάδικο που εξελίχθηκε σε μαγαζί για όσους είχαν κέφια για έντεχνο και πολλούς νταλκάδες, με τη Μένη στα decks, το Different στην Kαλαποθάκη, μια προσπάθεια δημιουργίας ενός lounge café bar, το Bigaroon στην Παύλου Μελά, το μακροβιότερο ως σήμερα μπαράκι της πόλης, φτάνοντας σήμερα στο En ola, στη Βαλαωρίτου 19, από τα πρώτα μαγαζιά της περιοχής, που συνεχίζει με την αγαπητή Diona dallas και τον Mike να σε υποδέχεται στην είσοδο. Είναι πολλά τα λεγόμενα “φιλικά” μαγαζιά αλλά και καθαρά γκέι που θα μπορούσα να αναφέρω. Θα μείνω όμως σ’ αυτά ως τα πιο σπουδαία.

Πολύ μεγάλο ρόλο, βέβαια, εκτός από τη διασκέδαση έπαιξε η διαμόρφωση της γκέι κουλτούρας και του ακτιβισμού από ομάδες ανθρώπων που από νωρίς πάλεψαν για το δικαίωμα στην ορατότητα και την ισότητα. Η αρχή έγινε με την Ο.Π.Ο.Θ. ( Ομάδα Πρωτοβουλίας Ομοφυλόφιλων Θεσσαλονίκης), η οποία είχε δική της ραδιοφωνική εκπομπή στο Ράδιο Κιβωτος 92,5 FM, εξέδιδε το περιοδικό «Ο Πόθος», από τα γνωστότερα περιοδικά της Ελλάδος κυρίως χάρη στις ιδέες και την προσωπική δουλειά του Άρη Μπατσιούλα, υπεύθυνου για την ύλη και το στήσιμό του. Από τους σημαντικότερους ανθρώπους στο χώρο του ακτιβισμού στην πόλη, ο Νίκος Χατζητρύφων καλεί στην δημιουργία του σωματείου Σύμπραξη κατά της ομοφυλοφοβίας, στο οποίο ξεκίνησε η δική μου ακτιβιστική δράση, ως εμπνευστής και υπεύθυνος του Πανοράματος Ομοφυλοφιλικών Ταινιών για 10 χρόνια. Πρόκειται για το πρώτο φεστιβάλ ταινιών στην Ελλάδα που συνεχίζεται με διευθυντή τον Ν. Χατζιτρύφων, κάθε Σεπτέμβριο από την ΜΚΟ Σύμπραξη για το Κοινωνικό Φύλο. Ο Νίκος συμμετείχε και συμμετέχει σε όλες τις δράσεις που αφορούν θέματα διακρίσεων στην πόλη και έχει οργανώσει πολλές ημερίδες και συζητήσεις με μεγάλη επιτυχία. Το περιοδικό Screw ήταν ο επόμενος μεγάλος σταθμός μιας και με έδρα την Θεσσαλονίκη έγινε γνωστό και απασχόλησε όλη την Ελλάδα. Πίσω από την ιδέα βρίσκονταν ο Άρης Μπατσιούλας, ο Νίκος Θεοδώρου και εγώ και ακολούθησαν αργότερα ο Α. Ιωαννίδης και ο Γ. Στριφτάρης. Μια διαφορετική πρόταση που έμελε να γίνει και η αφορμή για να οργανωθεί το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας – Pride στην πόλη. Στην πρώτη συνέντευξη μετά την εκλογή του ως Δήμαρχος, ο Γιάννης Μπουτάρης μιλάει στο Screw για τους γκέι, το σύμφωνο συμβίωσης και τα Gay pride και τους επόμενους μήνες μαζί με τον Γιώργο Λαζαρίδη κάνουμε το πρώτο ανοιχτό κάλεσμα για την δημιουργία του. Η αρχή είχε γίνει. Το pride συνεχίζει για 3η χρονιά την πετυχημένη του πορεία από τις ομάδες homophonia και Thessaloniki pride και είναι ανοιχτό για όλους όσους θέλουν να συμμετέχουν. 

Μετά από 25 χρόνια άλλαξαν οι συνήθειες, τα στέκια, οι αντιλήψεις. Πολλά δικαιώματα κατακτήθηκαν, πολλά μένει να κατακτηθούν. Έχουμε δραστήριους νέους ακτιβιστές, δήμαρχο που περπατάει μαζί μας στο pride και μια γενική πεποίθηση ότι οι γκέι δεν χρειάζεται πλέον να φοβούνται να εκφράσουν την σεξουαλικότητά τους. Ίσως πολλοί από τους παλαιότερους να μη χωράνε εύκολα στα νέα δεδομένα. Η ζωή στην πόλη προχωράει σύμφωνα με τις επιταγές της εξέλιξης και καλώς ή κακώς είμαστε και εμείς ένα κομμάτι της.

BOX Χρήσιμες πληροφορίες και ένας οδηγός για να μην χαθείτε http://www.thessalonikipride.gr/ http://www.thessalonikipride.com.gr/ enola.gr playthessaloniki.gr www.goodasyouth.com

Tags Thessaloniki pride Festival gay ταινιών «Από το πάρκο στο κενό» Παλαμιώτης εκδόσεις Πολύχρωμος Πλανήτης «Τα Καλιαρντά» Ηλία Πετρόπουλου Εκδόσεις Νεφέλη «Τα αλάνια του Βαρδαρίου» Δημήτρης Τσίαλας Ντίνος Χριστιανόπουλος «Καλαν Ντ μουρ» Θωμάς Κοροβίνης Εκδόσεις Άγρα  Καλαχαρι Ahodudu Τσόλι, λούγκρα, λουμπινιά, μπάρα, κατσικανά, μούντζα Σκυλόπαρκο Ζαρντέν