The King and I

H αυλαία του 14ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ έπεσε, πάει κι αυτό από τη ζωή μας, και τι μας έμεινε, μια αγανάκτηση από τους Αγανακτισμένους του Τόνι Γκατλίφ, μια απορία από «Τα παιδιά του Χίτλερ» του Χανόχ Ζεεβί, ένα χαμόγελο από το «Ιταλία, αγάπα την ή παράτα την» των απολαυστικών Γκούσταφ Χόφερ και Λούκα Ραγκάτσι, μια αμηχανία από την «Παγίδα του Γκουαντανάμο» του Τόμας Oυόλνερ, μια έντονη πίκρα από τον «Βασιλιά» του Κροάτη Ντέγιαν Ασίμοβιτς και μια ακόμη μεγαλύτερη από το ερημωμένο λιμάνι. Η αύξηση των εισιτηρίων της φετινής διοργάνωσης μάλλον επετεύχθη από τη μεγάλη προσέλευση στον Παύλο Ζάννα (εκεί σημειώθηκαν τα 4 sold out).

Το απόγευμα του Σαββάτου βρέθηκα στον Τορνέ και στην προβολή του «Βασιλιά». Είναι ένα ντοκιμαντέρ για έναν από τους μεγαλύτερους αθλητές του κόσμου, τον Ντάρκο Κράλι. Θέλει λίγη προσοχή αυτός ο άνθρωπος, γιατί είναι ο μοναδικός στην ιστορία του αθλητισμού που έσπασε πέντε φορές στη σειρά το παγκόσμιο ρεκόρ στην κατηγορία του, στο ίδιο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Στους παραολυμπιακούς του Πεκίνου αυτός ο αθλητής με κάθε βολή που έριχνε στη σφαίρα, σημείωνε κι ένα νέο παγκόσμιο ρεκόρ, ξεπερνώντας τον ίδιο του τον εαυτό. Για τους μη κατέχοντες, ο Κροάτης αυτός παραολυμπιονίκης τραυματίστηκε σοβαρά το 1991 κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν μια ρουκέτα χτύπησε το τζιπ που οδηγούσε. Οι γιατροί τον είχαν ξεγραμμένο, οι γονείς του δεν περίμεναν ούτε καν αυτοί να επιζήσει το παιδί τους. Ο Ντάρκο Κράλι σαν από θαύμα, μετά από τον ακρωτηριασμό του ενός ποδιού του, «στάθηκε στα πόδια του», ξεπέρασε τον αλκοολισμό και μέσω του αθλητισμού ξεκίνησε μια νέα ζωή, παντρεύτηκε, έκανε 2 αγόρια που σήμερα φοράνε παίζοντας τα ατέλειωτα μετάλλια του μπαμπά τους.

‘

Ο Ντέγιαν Ασίμοβιτς δεν έκανε μία ταινία για τον αθλητή (Πεκίνο μας δείχνει ελάχιστα), αλλά μέσω αυτού του ανθρώπου, προσπαθεί να μας δώσει να καταλάβουμε από πού πηγάζει η δύναμη για επιβίωση, το πάθος για ζωή, μας μιλάει για τον θρίαμβο της ανθρώπινης επιμονής, το μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης. Ο Ντάρκο Κράλι ήταν μέσα στην αίθουσα. Τον είδα που κατέβαινε τα σκαλιά με το μηχανικό του πόδι, αρκετά πριν την προβολή, θαρρείς και θα έβλεπε το φιλμ για πρώτη φορά… Κάθισε κάπου κοντά μου, μόνος, αφανής κανονικά ήρωας.

Η ταινία ολοκληρώθηκε, τα φώτα άναψαν. Οι Κροάτες δεν είχαν την επίσημη μάλλον υποδοχή που θα έπρεπε να έχουν. Εκεί ήταν και ο σκηνοθέτης και ο διευθυντής φωτογραφίας και ο μοντέρ και η παραγωγός, ένα τσούρμο κόσμος με άλλα λόγια. Ο μεταφραστής δεν ήταν από τους γνωστούς ειδικευμένους, απ’ ό,τι φαινόταν σαν να έκανε εξυπηρέτηση ο άνθρωπος, που περιληπτικά σχεδόν, προσπάθησε να μας δώσει να καταλάβουμε αυτά που έλεγαν οι απέναντί μας. Η ντροπή που ένιωσα δεν ήταν εκεί, ήταν που μέσα στην αίθουσα βρισκόντουσαν 30 άτομα βαριά – βαριά. Το πάνελ έμοιαζε να είναι περισσότερο απ’ ό,τι το ακροατήριο.

Όταν οι λιγοστές ερωτοαπαντήσεις ολοκληρώθηκαν και ο Ντάρκο Κράλι βρέθηκε πάλι κάπου κοντά μου μόνος, ήθελα να τον πλησιάσω, να του μιλήσω, να τον ακουμπήσω… Δεν το έκανα… Ντράπηκα. Ντράπηκα λίγο για τη συμπεριφορά του Φεστιβάλ απέναντί του, λίγο για το φιλοθεάμον κοινό που φρόντισε να κάνει sold out την ταυτόχρονη προβολή για τις 5 ηλικιωμένες εγχειρισμένες τρανσέξουαλ σε μια άλλη αίθουσα. Του χαμογέλασα λίγο αμήχανα, έσκυψα το κεφάλι κι αποχώρησα…