The wine history

Λέξεις: Μαρία Νέτσικα Εικόνα: Μελίσα Σελεβίστα

Πριν από 25 χρόνια… Είχα μόλις επιστρέψει από τις σπουδές στη Γαλλία και είχα αρχίσει να δουλεύω στην εταιρεία Μπουτάρη. Ήμουν ευτυχισμένη! Ασχολιόμουν με το αντικείμενο που αγαπούσα -και συνεχίζω ακόμη να αγαπώ- τρομερά, δούλευα σε μια μεγάλη, δραστήρια με μοντέρνο προφίλ εταιρεία, είχα νέους και εξίσου παθιασμένους συνεργάτες και ένα «αφεντικό», τον Γιάννη Μπουτάρη, με συνεχείς, ενδιαφέρουσες, καινοτόμες, τρομερές ιδέες. Όπως το 1989, που είχε την ιδέα να στηρίξει τη δημιουργία του Anatolia Wine Club, της πρώτης λέσχης κρασιού στη Θεσσαλονίκη. Σε μια εποχή που το «κολονάτο» ποτήρι για το σερβίρισμα του κρασιού, οι κάβες συντήρησης, οι διαφορετικές εσοδείες και η σημασία τους ήταν εξωτικές έννοιες για τις περισσότερες ταβέρνες, ουζερί, αλλά και εστιατόρια στην πόλη. Για να μη μιλήσω για τους οινοχόους! Φυσικά, είχε δίκιο! Γιατί, όπως εξάλλου σε κάθε τομέα, ο μοχλός για να κινηθούν οι εξελίξεις ήταν η εκπαίδευση! Και των επαγγελματιών, αλλά και των καταναλωτών. Έγινε λοιπόν η αρχή και τα πράγματα, στη συνέχεια, κινήθηκαν πολύ γρήγορα. Βοήθησε, βεβαίως, το ότι μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90 το κρασί είχε καταφέρει να βελτιώσει την εικόνα του, παγκοσμίως. Είχε αποκτήσει prestige, το οποίο δημιούργησε και στη Θεσσαλονίκη τις στήλες, τις σελίδες κι αργότερα μεγάλα αφιερώματα στον τύπο, ακόμη και εξ’ ολοκλήρου αφιερωμένα σ’ αυτό περιοδικά. Ο κόσμος ήθελε να μάθει για το κρασί, πώς να το επιλέγει, να το δοκιμάζει, να το απολαμβάνει. Αυτή η φρενίτιδα εμπεριείχε και τον κίνδυνο του ελιτισμού, από τον οποίο, σαφώς, δεν ξεφύγαμε!

Προσωπικά, αρχίζοντας πλέον να δουλεύω ως ιδιώτης, έστησα το Wine Club THESSALONIKI’96 (το οποίο φέτος συμπληρώνει 19 χρόνια λειτουργίας!), αρχικά στον τότε Μύλο. Ένα μεγάλο σχολείο -πιστεύω- για εκατοντάδες σημερινούς περισσότερο ή λιγότερο φανατικούς οινόφιλους. Οι οποίοι και στη συνέχεια αναζήτησαν τις ετικέτες που δοκιμάζαμε σε κάβες, εστιατόρια, bar-restaurant που μέχρι τα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας αυξάνονταν και πληθύνονταν στην πόλη. Σαφώς, η υπερβολή, που χαρακτήριζε κάθε έκφραση της ζωής στην Ελλάδα, είχε το μερίδιό της και στην εντόπια κατανάλωση κρασιού. Υπήρχε η υπέροχη πλευρά της, που ήταν η μεγάλη ποικιλία επιλογών, τεράστιο δώρο για τους διψασμένους για νέες γνώσεις και ανακαλύψεις φίλους του κρασιού. Πραγματικός καταιγισμός προτάσεων, κλασικών και μοντέρνων, από παλιούς και νέους οινοποιούς. Ο Νομός Θεσσαλονίκης, καταρχάς, έχει αναδείξει δυναμικούς παραγωγούς και κρασιά που σαρώνουν σε διεθνείς διαγωνισμούς. Λόγω εντοπιότητας θα αναφέρω ορισμένα, όπως το λευκό Κτήμα Γεροβασιλείου, το Δάκρυ της Δρυός του Στέλιου Κεχρή, το Chardonnay Αρβανιτίδη, το ροζέ του Κτήματος Μπαμπατζιμόπουλου. Και η υπόλοιπη οινική Ελλάδα εφοδιάζει με εκλεκτές προτάσεις τα ποτήρια των Θεσσαλονικέων και των επισκεπτών της πόλης. Η αρνητική ήταν οι υψηλές έως και εξωφρενικές σε μερικές περιπτώσεις τιμές!

Και μετά ήρθε η κρίση. Με το αρχικό απότομο πάγωμα, είδαμε την άνοδο του ανώνυμου κρασιού χύμα. Επειδή όμως η γνώση δημιουργεί πιστούς φίλους, παρόλη την πτώση της κατανάλωσής του, το επώνυμο εμφιαλωμένο κρασί άντεξε, να μην πω ότι βγήκε και κερδισμένο. Διότι τα πράγματα εξορθολογίστηκαν. Οι οινοποιοί στράφηκαν με σοβαρότητα προς τις ξένες αγορές. Μέσω αυτών ξαναείδαν με προσοχή την τιμολόγησή τους. Έβγαλαν στην αγορά και νέες, πιο οικονομικές ετικέτες. Στην εσωτερική αγορά, διανομείς, καβίστες και εστιάτορες αποφάσισαν να μειώσουν τα ποσοστά κέρδους τους και να χρησιμοποιήσουν «εργαλεία» πώλησης, όπως το κρασί σε ποτήρι, που εδώ και δεκαετίες κάνουν θραύση σε όλες τις αμπελουργικές χώρες. Στη νέα πλέον δεκαετία, έχουμε τη χαρά να βρίσκουμε δεκάδες επιλογές ετικετών στα wine bars. Μια νέα τάση που στη Θεσσαλονίκη ξεκίνησε λίγο μουδιασμένα, σε σχέση τουλάχιστον με τον οργασμό των Αθηνών, για να αποκτήσει πλέον σταθερά γρήγορο βηματισμό.

Εν κατακλείδι, το κρασί στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία 25 χρόνια κέρδισε πάρα πολλά. Κυρίως τους χιλιάδες πιστούς φίλους που κάθε χρόνο επισκέπτονται τις οινικές εκδηλώσεις, με αποκορύφωμα τον Χάρτη των Γεύσεων στην Αποθήκη Γ, στο Λιμάνι. Ομολογώ, ότι χαίρομαι πολύ που έχω συμβάλει σε αυτή την εξέλιξη.