Θέαμα και πίστη…

Δεν ξέρω αν η χθεσινή συνάντηση των πέντε επιταφίων, του άξονα της Αριστοτέλους, μπορεί να ονομαστεί ιστορική, όπως τα περισσότερα τοπικά ΜΜΕ την ονόμασαν, ξέρω όμως πως μπορεί να ονομαστεί θεαματική και η μετατροπή του Θείου δράματος σε θέαμα δεν είναι κάτι που στο δικό μου βλέμμα συνιστά πρόοδο.

Όλοι και όλες ξέρουμε πως στο κέντρο υπήρχε πάντα η συνάντηση των επιταφίων της Αγίας Σοφίας και της Μητρόπολης, στην Τσιμισκή πότε στο ύψος της Κούσκουρα και άλλοτε στο ύψος της Αγίας Σοφίας, οι δυο επιτάφιοι “συνομιλούσαν” με ένα τρόπο κατανυκτικό και συνέχιζαν την πορεία προς τους Ναούς της ενορίας τους.

Σε μια εποχή που το ζητούμενο είναι να ανακαλύψουμε ξανά το νόημα και την ουσία μεγάλων αφηγήσεων όπως είναι η πίστη, σε μια εποχή που θα έπρεπε να αναζητούμε την κατάνυξη, την ταπείνωση του εγώ, τη συνάντηση με την κοινότητα, την επιστροφή στην ενορία, στην γειτονιά, θα προτιμούσα οι πιστοί και οι πιστές της πόλης μας να παραστούν σε ένα από τους δεκάδες επιταφίους που στολίστηκαν στις γειτονιές της πόλης και καλούσαν πένθιμα σε κατάνυξη και περισυλλογή και να μην μετατραπούν σε κοινό μιας τελετουργίας που δεν έμοιαζε λιτή.

Η θεαματοποίηση τελετουργικών που θα έπρεπε να στοχεύουν στην σεμνή υπέρβαση του “εγώ”, στην προσευχή και τον αναστοχασμό νομίζω πως μοιάζει αναμενόμενη στις εποχές της εικόνας και του θεάματος που ζούμε αλλά στο δικό μου θυμικό μοιάζει υπερβολική… Όμως συγχωρέστε με για την γκρίνια λίγες ώρες πριν φωτιστούμε από την ανάσταση και το χαρμόσυνο μήνυμα ότι ο θάνατος δεν είναι ανίκητος και έχει νικηθεί…

Χθες δεν πήγα στην Αριστοτέλους, πέρασα από την Αγία Σοφία, την Μικρή Παναγιά, την Μητρόπολη, τον Άγιο Μηνά, το Άγιο Δημήτριο, τους Απόστολους, την Αγία Αικατερίνη, τον Προφήτη Ηλία, τους Ταξιάρχες και κατέληξα στον Άγιο Νικόλαο τον Ορφανό…είδα εκκλησίες γεμάτες με ανθρώπους σκυφτούς και σκεπτικούς, είδα πρόσωπα να φωτίζονται από τα κεριά, ήταν μια από τις ωραιότερες πορείες που κάνω κάθε χρόνο την Μεγάλη Παρασκευή, κάποτε με συνοδοιπόρους και κάποτε μόνος…