Θέλω Οξυγόνο μέσα στη Βουλή

Τι άλλο θα δούμε και θα ακούσουμε πια μέσα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, αλλά και έξω από αυτό, από Έλληνες βουλευτές;

Η εθνική μας αντιπροσωπεία, όπως λέει συνεχώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Αυτή η αντιπροσωπεία μας μάρανε. Πόσο πιο χαμηλά θα πέσει το επίπεδο, απ’ όσα λέγονται και γίνονται;

Δεν έφτασαν όσα ειπώθηκαν την Παρασκευή από τον βουλευτή της ΝΔ Δημήτρη Κυριαζίδη στη Ζωή Κωνσταντοπούλου και προκάλεσαν αποτροπιασμό για το… αν πρέπει να να κάνει παιδί ή όχι.

Ήρθε και νέα κατραπακιά από το βουλευτή της Νίκης στη Θεσσαλονίκη, Νίκο Παπαδόπουλο.

Ο οποίος θεώρησε ότι υπάρχουν «βλάσφημα» έργα τέχνης στην Εθνική Πινακοθήκη, μπήκε μέσα και έσπασε την προστατευτική τζαμαρία για να αρπάξει εικόνες που θεωρεί ότι προσβάλλουν την θρησκεία». Απίστευτα πράγματα.

Δεν πέσαμε βέβαια από τα σύννεφα, γνωρίζαμε τι εστί Νίκη, ποιοι είναι οι Σπαρτιάτες και τι πρεσβεύει ο Βελόπουλος. Γνωρίζουμε πολύ καλά και σε ποιο ακροατήριο ποντάρουν, αλλά και τι πρέπει να κάνουν για να το συσπειρώσουν. Ο δημοσκοπικός κατήφορος της Νίκης, κάπως πρέπει να διακοπεί κι αυτά τα σόου μπορεί και να δώσουν ένα δεκα-νίκη.

Ο τρόπος με τον οποίο ο κάθε βουλευτής θεωρεί ότι μπορεί να εκμεταλλεύεται την επικαιρότητα και στη συνέχεια να καλύπτεται από τη βουλευτική ασυλία μοιάζει σχεδόν κωμικός.

Μα να ήταν μόνο αυτό… Δυστυχώς και η σοβαρή πλευρά της Βουλής δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων.

Και τι δεν έχουμε ακούσει τις τελευταίες μέρες και πάλι, είτε από τα έδρανα της Βουλής είτε σε τηλεοπτικά πάνελ; Φτάσαμε μέχρι και στο εκβιαστικό δίλημμα που παραπέμπει σε βοναπαρτισμό «αν φύγω εγώ, ποιος;».

Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, δεν υπάρχει καμία σοβαρή αντιπολίτευση αυτή τη στιγμή που θα δώσει σοβαρές και στιβαρές απαντήσεις.

Ή για να είμαστε πιο ακριβείς, η αντιπολίτευση, στην πλειοψηφία της τουλάχιστον, τώρα προσπαθεί να ανασυνταχθεί, μετά από μία σοβαρή περίοδο κωμικοτραγικών καταστάσεων, εγωισμών και σοβαρών λαθών.

Όλα αυτά που ζούμε, αλλά και που περιμένουμε το επόμενο διάστημα, με την πόλωση να ανεβαίνει επικίνδυνα, προκαλούν μια ασφυκτική κατάσταση μέσα στη Βουλή. Οι 300 συνεχίζουν σε αυτό τον ολισθηρό και κατηφορικό δρόμο, να πείθουν όλο και λιγότερο τους νοήμονες και να δίνουν την εικόνα ότι κοιτούν να ικανοποιούν μόνο το ακροατήριό τους, απέχοντας πολλές φορές από την κοινή λογική. Κανείς δεν τους παίρνει πια στα σοβαρά.

Το Δεν Έχω Οξυγόνο μεταφέρεται και μέσα στη Βουλή.

Ασφυξία.

Και πολλοί πια ψηφοφόροι δεν ξέρουν τι να ψηφίσουν. Δεν πείθονται από κανέναν. Το μόνο που τους ενώνει είναι η φωνή στους δρόμους.

Αν αυτό λέγεται μετα-δημοκρατία, να τη χαίρεστε.