Θερμοφόρα με νύχια

Λέξεις: Αναστασία Ρίζου 

Θέλω να σας μιλήσω για κάτι που άλλαξε τη ζωή μου. Όχι, δεν είναι κάποιο βιβλίο αυτοβελτίωσης. Ούτε κάποιο σεμινάριο. Είναι… ένα γατάκι.

Ναι. Ένα μικροσκοπικό, γλυκύτατο γατάκι. Που μπήκε στο σπίτι μου εν αγνοία μου.

Ο άντρας μου λατρεύει τις γάτες. Όταν λέω λατρεύει, δεν εννοώ απλώς ότι του αρέσουν. Όχι. Εννοώ πως, αν μπορούσε, θα έβαζε το γατάκι στο οικογενειακό βιβλιάριο υγείας. Το ίδιο και οι δύο κόρες μου. Λατρεύουν να βλέπουν βίντεο με γατάκια στο internet. Το δε σπίτι μας μοιάζει λες και έχει πέσει θύμα γατοπροπαγάνδας. Κούπες του καφέ με γατάκια, μαξιλάρια στο παιδικό δωμάτιο με γατομουρίτσες, t-shirt που γράφουν «Νιάου», κάλτσες με γατοπατουσάκια, και δεν υπερβάλλω, μέχρι και το καπάκι της τουαλέτας σε κοιτάει με γατίσια μάτια…

Εγώ, πάλι … δεν μπορώ. Όχι τις ίδιες τις γάτες, τις μυρωδιές. Τη γατοτροφή, την άμμο, εκείνη τη μυρωδιά της «γλυκιάς αποσύνθεσης» που δεν καταλαβαίνεις αν είναι φαγητό ή επίθεση βιολογικού πολέμου. Και οι ζημιές; Που το πας αυτό; Δεν είχα τόσα νεύρα ούτε όταν η κόρη μου έκανε piercing χωρίς να μου το πει.

Μια μέρα γυρίζω από τη δουλειά, κουρασμένη. Ανοίγω την πόρτα … και παγώνω. Το σπίτι θυμίζει πεδίο μάχης! Ο καναπές, ή μάλλον, ό,τι είχε απομείνει από αυτόν, έδειχνε να έχει δεχτεί επίθεση. To αφρολέξ πεταμένο παντού, σαν να είχε χιονίσει μέσα στο σαλόνι. Μαξιλάρια διαλυμένα, ύφασμα ξεσκισμένο, ίχνη μάχης σε κάθε γωνιά. Ήταν λες και μια ομάδα από τρελά ζώα με νύχια – ξυράφια έκαναν πάρτι. Και στο κέντρο του χάους, καθόταν ήρεμο, γαλήνιο, σχεδόν … υπερήφανο, το γατάκι.

Με κοιτάει με κάτι ματάκια όλο αθωότητα. Τόση αθωότητα, που νόμιζα πως το είχε προσλάβει η Disney.

Ήθελα να ουρλιάξω. Να γράψω στο Facebook “ΠΡΟΣΟΧΗ: ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΘΗΡΙΟ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ”. Αντί γι’ αυτό, κάθισα. Το γατάκι πήδηξε στην αγκαλιά μου, γουργούρισε, και ξαφνικά … όλα άλλαξαν.

Ξέχασα τον καναπέ. Τι να τον κάνω τον καναπέ; Θα πάρω καινούργιο. Ξέχασα τη μυρωδιά. Θα ανοίξω τα παράθυρα. Ξέχασα και το νευρικό μου σύστημα. Ξαναφτιάχνει, είπα μέσα μου.

Το γατάκι αυτό έγινε μέλος της οικογένειας. Με κάνει να γελάω, να ξεχνιέμαι. Έρχεται και κοιμάται πάνω μου σαν θερμοφόρα με νύχια. Μια μέρα, το είδα να κοιμάται στην αγκαλιά της κόρης μου και … δάκρυσα. Πραγματικά. Από συγκίνηση, όχι από τη μυρωδιά της άμμου.

Κι εκεί κατάλαβα κάτι βαθύτερο:

Όπως ακριβώς κι εγώ με το γατάκι, έτσι και στη ζωή, πολλές φορές αντιστεκόμαστε σε νέες εμπειρίες. Δεν μας αρέσουν στην αρχή. Μας χαλάνε το πρόγραμμά μας, τη ζώνη άνεσης μας, τα … έπιπλά μας.

Αλλά πολλές φορές, αυτές ακριβώς οι εμπειρίες — είτε είναι ένα γατάκι, είτε μία δύσκολη πρόκληση στη δουλειά — είναι που μας αλλάζουν.

Μας ανοίγουν. Μας ξεκλειδώνουν.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που κλήθηκα να κάνω μια παρουσίαση στη δουλειά ενώπιον 120 ατόμων, ήμουν τρομοκρατημένη. Σκεφτόμουν να το αποφύγω, να βρω μια δικαιολογία. Αλλά κάτι με ώθησε να το κάνω, να ξεπεράσω το άγχος και την αβεβαιότητα. Και όταν τελείωσα, με την έκπληξη όλων γύρω μου, ένιωσα την ίδια ανακούφιση που ένιωσα όταν το γατάκι πήδηξε στην αγκαλιά μου.

Πλέον μιλώ πολύ συχνά μπροστά σε κόσμο, στις επαγγελματικές συναντήσεις, στο σχολείο της κόρης μου, ως πρόεδρος του συλλόγου γονέων. Με τον καιρό, όπως κι εγώ με το γατάκι, άρχισα να νιώθω άνετα. Άρχισα να “γουργουρίζω” πάνω από κάθε μικρή πρόοδο. Και τώρα, είμαι εδώ, να σας εξιστορώ την εμπειρία μου με ένα χαμόγελο — και ναι, με λίγο αφρολέξ ακόμα στα παπούτσια μου.