Θεσσαλονίκη 2012, εκατό χρόνια διχόνοιας

Χτες το πρωί σε μια συζήτηση με δήμαρχο μεγάλου δήμου της πόλης, τον άκουσα με έκπληξη να μου διηγείται πως η προσπάθεια συντονισμού των δράσεων της Θεσσαλονίκης για τον εορτασμό των εκατό χρόνων από την απελευθέρωση της πόλης δεν ευοδώθηκε! Έτσι λοιπόν θα υπάρξουν ξεχωριστοί εορτασμοί, από το Δήμο Θεσσαλονίκης, την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, τους περιφερειακούς δήμους και φαντάζομαι καμιά δεκαριά φορείς που πιθανά θα έχουν επιβιώσει της κρίσης και θα θελήσουν και αυτοί να γιορτάσουν!

Πάμε από την αρχή. Τι είναι το 2012 και τι αντιπροσωπεύει για μας; Είναι μια επέτειος που σηματοδοτεί τον αιώνα της πόλης μετά την Οθωμανική της κυριαρχία. Τον αιώνα που οδήγησε σε αυτό που όλοι γνωρίζουμε σήμερα. Ταυτόχρονα όμως σημαίνει και την απελευθέρωση των υπολοίπων χωρών της περιοχής, τη συρρίκνωση της Αυτοκρατορίας σε αυτό που σήμερα είναι η Τουρκία, τη συνύπαρξη όλων αυτών των λαών σε μια κοινή γειτονιά με διαφορετικές πορείες, το σήμερα και το αύριο μας. Συνεπώς θεωρώ πως οι όποιες σκέψεις για τους εορτασμούς θα έπρεπε να ξεκινήσουν νωρίς και να συμπεριλάβουν όλες αυτές τις συνιστώσες. Επίσης θεωρώ αυτονόητο πως η επέτειος δεν αφορά μόνο το κεντρικό πολεοδομικό συγκρότημα αλλά την πόλη ως σύνολο και συμπεριλαμβάνει κάθε κάτοικο αυτού του τεράστιου μορφώματος που αποκαλούμε σήμερα Θεσσαλονίκη.

Βρισκόμαστε στα μέσα του Οκτώβρη. Πλην ελαχίστων ενδείξεων, κυρίως για τον τρόπο που ο κεντρικός δήμος του πολεοδομικού συγκροτήματος αντιμετωπίζει την επέτειο με το διορισμό μιας επιτροπής και μιας ομάδας εργασίας, αλλά και εδώ χωρίς ξεκάθαρες ενδείξεις περί των προθέσεων, στα υπόλοιπα τηρείται σιγή ιχθύος. Οι διαφαινόμενες φιλοδοξίες και αγκυλώσεις της συνεργασίας όλων των εμπλεκόμενων πλευρών καταλαβαίνω ότι οδήγησαν για άλλη μια φορά τα πράγματα στο μη παρέκει. Έχοντας μπροστά μας μια από τις τελευταίες ευκαιρίες της πόλης να αναμετρηθεί με το παρελθόν της και κυρίως να αναδείξει τις δυνατότητες του μέλλοντος της, αν υπάρχουν, αντιλαμβάνομαι ότι θα περιοριστούμε στα γνωστά της τελευταίας στιγμής και στο ταμείο που θα γίνει του χρόνου το Δεκέμβριο οι αλληλοκατηγορίες για το τι έφταιξε θα μοιάζουν γραμμένα με καρμπόν από τον απολογισμό του 1997 και της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας.

Είναι παροιμιώδης πια στη Θεσσαλονίκη η αδυναμία της πόλης και όσων την διοικούν να συνομιλήσει, να συνεργαστεί και κυρίως να παρακάμψει εγωισμούς και αρχηγικές βλέψεις. Μπροστά σε ιστορικά στοιχήματα σαν την βαρύνουσα επέτειο του 2012, πίστευα πως θα λειτουργούσε η ιστορία συσπειρωτικά. Προς το παρόν…