Θεσσαλονίκη: Ανατομία μιας πτώσης

Λέξεις: Κωνσταντίνος Τσορμπατζίδης

Την στιγμή αυτή ο κόσμος καίγεται, κυριολεκτικά τώρα, δεν ξέρω εάν έχετε διαβάσει τελευταία ότι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση που ο πλανήτης δεν έχει γνωρίσει ποτέ στην ιστορία του.

Την στιγμή που το Ισραήλ κηρύσσει πόλεμο, εκατοντάδες νεκροί, η Ρωσία και η Ουκρανία συνεχίζουν να μάχονται και η Τουρκία επεκτείνεται στην Συρία, το ραδιόφωνο στην Θεσσαλονίκη σήμερα μιλάει για το εάν ο Κασσελάκης έχει δικαίωμα να κάνει παιδιά.

Ο κάθε πικραμένος και πικρόχολος έλεγε την ατάκα του αρχίζοντας, “δεν λέω και αυτοί οι άνθρωποι έχουν δικαιώματα, αλλά όχι και έτσι.” Μία κυρία που δεν άντεξε να κρατήσει την πικρή χολή στο στήθος της είπε: “Εγώ είμαι μάνα με τέσσερα παιδιά και ξέρω.”

Στους δρόμους της πόλης οδηγούν οι αθάνατοι. Κυριολεκτικά. Πως αλλιώς να εξηγήσω ότι η Θεσσαλονίκη είναι η μοναδική Ευρωπαϊκή πόλη που κάποιοι μηχανόβιοι δεν φοράνε κράνος. Δεν θα ξεχάσω την έκπληξη κάποιων φίλων που επισκέφτηκαν την πόλη για πρώτη φορά και δεν μπορούσαν να το εξηγήσουν. Τους είπα ότι δεν είναι πολυταξιδεμένοι όπως είμαι εγώ γιατί και στο Βιετνάμ κάποιοι δεν φοράνε κράνος!

Στο τραπέζι είδα ένα μακρόστενο χαρτί που μου θύμισε ταπετσαρία τοίχου. Κυριολεκτικά. Τι είναι αυτό μάνα ρώτησα, μια και δεν μένω εδώ. Οι υποψήφιοι για τον Δήμο Θεσσαλονίκης, μου απάντησε. Γνωρίζουμε κανέναν; Να, μου λέει και μου δείχνει το τηλέφωνο της. Κάποιοι μου έστειλαν μηνύματα να τους ψηφίσω. Τι λες καλοί είναι, μου απαντάει. Πήρα το laptop και έψαξα τα ονόματα των βασικών υποψηφίων για να την ενημερώσω. Τίποτε. Μόνο μερικά δημοσιεύματα σε τοπικές εφημερίδες. Χρειάστηκε να επικοινωνήσω με έναν φίλο που δουλεύει στα media να μου στείλει κάποια links. Και σκέφτηκα πως ψηφίζουν οι περισσότεροι; Που θα βρουν πληροφόρηση με τις υποσχέσεις των υποψηφίων για το περιβάλλον, την ανάπτυξη, την εκπαίδευση κτλ.

Μένω στην Μητροπόλεως που κυριολεκτικά συμπεριφέρεται σαν την μητρόπολη της πόλης. Ό,τι ώρα προχωρήσεις έχει κόσμο, κίνηση, ανοιχτά μαγαζιά. Καταπληκτικό θα σκεφτεί ο περαστικός και ο επισκέπτης της πόλης που έρχεται για να διασκεδάσει. Το δυσάρεστο είναι ότι, εγώ, μένω στην Μητροπόλεως. Για να κοιμηθώ το βράδυ πρέπει να βάλω ωτοασπίδες.

Δεν θα μιλήσω για το παρκάρισμα απλά θα αναφερθώ στο αναπνευστικό. Εάν κάποιος κάνει διατριβή για την ρύπανση ή για τους θαλάμους αερίων αργού θανάτου ας μας επισκεφτεί. Το βράδυ από το καυσαέριο δεν μπορώ να ησυχάσω. Οι εξατμίσεις με το διοξείδιο ανεβαίνουν απο τα μπαλκόνια μεσα στα δωμάτια που ζούμε και κοιμόμαστε. Καρκίνος. Στην κυριολεξία. Αργός θάνατος. Και να μην αναφέρω τους άσχετους που αφορούν την εξάτμιση και κάνουν τρελή φασαρία με τα μηχανάκια όταν μαρσάρουν. Τέτοιο σεβασμό στον συνάνθρωπο δεν έχω ξαναδεί.

Προχωρούσαμε στο κέντρο της πόλης με την μητέρα μου. Γιατί κοιτάζεις συνέχεια κάτω την ρωτάω; Κύρτωσες. Μήπως έχει κατάθλιψη σκέφτομαι. Μεγάλη γυναίκα είναι, τα 85 έκλεισε την προηγούμενη βδομάδα. Όχι, μου λέει. Σοβαρός είσαι. Κοιτάω που πατάω να μην σκοτωθώ. Κυριολεκτικά.

Τις προάλλες έπεσε μια φίλη μου και την τρέχανε για ράμματα. Έχεις δεις πως είναι οι δρόμοι στο κέντρο είναι μέσα στις λακκούβες, Όλα τα πλακάκια σπασμένα. Τις προάλλες αποφάσισα να προχωρήσω από την παραλία στην πλατεία Τερψιθέας. Πέρασα την Εγνατία και όσο ανέβαινα τόσο πιο σκοτεινά γινόταν και τόσο πιο περισσότερα σκουπίδια αντίκριζα. Θα μπορούσε μια γυναίκα 85 χρόνων να προχωρήσει με άνεση και ασφάλεια αυτά τα 2 χιλιόμετρα, αναρωτήθηκα.

Ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που κάνω στην πόλη όποτε την επισκέπτομαι είναι το τρέξιμο στην παραλία νωρίς το πρωί. Όταν όλα είναι ήρεμα, ήσυχα, δεν έχει πολύ κόσμο. Με χαλαρώνει. Δεν τρέχω πολύ. 4 με 5 χιλιόμετρα. Μέχρι τον Ναυτικό Όμιλο και επιστροφή. Εκεί λοιπόν άρχισαν να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια οι αδέσποτοι ψαράδες. Κάτι τύποι που νομίζουν ότι βρίσκονται στην αυλή του παράνομου εξοχικού τους και έχουν δικαίωμα να ψαρεύουν στην καρδιά της πόλης, μπροστά από τον Μέγα Αλέξανδρο και τις Ομπρέλες. Μερικές φορές στήνουν ως και τρεις πετονιές καλύπτοντας έναν πολύ μεγάλο χώρο. Πώς και δεν έρχεται η σύζυγος με την φου-φου για το BBQ. Κυριολεκτικά. Τέτοιος σεβασμός για τον συμπολίτη, σκέφτηκα.

Ποτέ δεν συγκρίνω την Θεσσαλονίκη με τις πρωτεύουσες του κόσμου γιατί η πόλη μου δεν είναι πρωτεύουσα. Όμως εάν την συγκρίνω με άλλες πόλεις ανάλογου μεγέθους θα απογοητευτώ. Βρέθηκε πριν πέντε βδομάδες στην Βαλένθια. Μια πόλη ανάλογου μεγέθους στην Ισπανία.

Εκεί το μετρό που τρέχει χρόνια τώρα, ενώνει το αεροδρόμιο με το κέντρο και τα περίχωρα. Εκεί ο τοπικός τους αρχιτέκτονας, Καλατράβα, έχει δεχθεί επιδότηση για την δημιουργία ενός αριθμού κτιρίων που αποτελούν ένα από τα μοντέρνα κοσμήματα της χώρας.

Εάν γνωρίζετε τον αρχιτέκτονα καταλαβαίνετε ότι οι δημιουργίες του είναι δύσκολες κατασκευαστικά όπως είναι και η συντήρησή τους. Ταξιδεύω τακτικά στην Βαλένθια και όποτε περνάω από εκείνη την περιοχή βλέπω συνεχόμενη συντήρηση και προστασία. Το δε αποξηραμένο ποτάμι που στο παρελθόν διέσχιζε την πόλη έχει μεταμορφωθεί σε πνεύμονα οξυγόνου και χώρος πρασίνου.

Τρέχοντας σήμερα το πρωί από την παραλία το μάτι μου έπεσε πάνω στην αφίσα του Σινέ Ναταλί: Ανατομία μιας Πτώσης. Όντως σκέφτηκα.

*Ο Κωνσταντίνος Τσορμπατζίδης είναι Θεσσαλονικιός που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο εδώ και 3 δεκαετίες