Θεσσαλονίκη: Η πόλη τον καιρό της ασφυξίας

Εικόνα: Γιάννης Τριανταφυλλόπουλος 

Προσπάθησε να σκεφτείς τους λόγους που η Θεσσαλονίκη γίνεται είδηση. Ας πάρουμε μόνο τον τελευταίο χρόνο. Αυτό που διανύουμε. 

Η χρονιά ξεκίνησε με μια καταγγελία για βιασμό από επώνυμους, συνεχίστηκε με τη φριχτή δολοφονία ενός νέου ανθρώπου από συνομηλίκους του χούλιγκαν στη Χαριλάου, επιθέσεις Χρυσαυγιτών σε σχολεία δυτικών συνοικιών, καταγγελίες για ρατσισμό και ομοφοβικές επιθέσεις σε σχολείο του Πανοράματος, επίθεση σε φοιτητή από αστυνομικό με κρότου λάμψης, τεμαχισμός του βυζαντινού δρόμου από το υπουργείο Πολιτισμού, ο Μητροπολίτης να θέλει να βάλει σταυρό στο παγκόσμιο μνημείο της Ροτόντας, 4 αυτοκτονίες μόνο μέσα στο Μάιο, οι 3 νέων ανθρώπων, διαρκείς συμπλοκές ανηλίκων στον Εύοσμο, το λιμάνι, την Καλαμαριά και άλλα σημεία της πόλης, εφιαλτικά στοιχεία για την ανεργία των νέων. 

Οι ειδήσεις που συνοδεύουν την πόλη, που της δίνουν μια θέση στα δελτία ειδήσεων είναι ειδήσεις που προκαλούν ασφυξία. Η πόλη μου κατάντησε μια πρόβα τζενεράλε για κάθε κίνηση οπισθοδρόμησης. Από τον τεμαχισμό της ιστορίας και των αρχαιοτήτων της για χάρη συμφερόντων μέχρι την απόλυτη επίδειξη καταστολής. Εδώ θα δοκιμάσουν να κάμψουν τις αντιστάσεις των απεγνωσμένων νέων. Το ΑΠΘ μοιάζει πια με κάτι δυστοπικά σκηνικά ταινιών γεμάτων οπλισμένους αστυνομικούς και μικρά τανκ. 

Ο φόβος για το ”ατύχημα” δυναμώνει. Οι αστυνομικοί διοικητές ομολογούν παντού πως με εντολή της κυβέρνησης όλη η αστυνομική δύναμη της πόλης είναι πια στο ΑΠΘ. 

Συνομιλώντας με δυο συνδικαλιστές αστυνομικούς πριν λίγες μέρες μου είπαν ευθέως: Καμιά πανεπιστημιακή αστυνομία δεν χρειάζονται τα πανεπιστήμια. Μόνο φωτιές ανάβεις έτσι.

Μπροστά σε αυτό το απίστευτο σκηνικό ασφυξίας της πόλης παρατηρείς τη σιωπή ιχθύος όσων μεγάλων φωνών της απέμειναν, που κάνουν την πάπια για λίγα ξεροκόμματα και δεν εκτίθενται για ευνόητους λόγους. Βλέπεις το τέλος της δημοσιογραφίας της πόλης που κατάντησε ένα πληρωμένο παραμάγαζο. Για την καθημερινή παρακμή της. Τα πληρωμένα ρεπορτάζ. Τις συνεντεύξεις που γλύφουν πολιτικούς. Τους τίτλους τους παχείς που μιλάνε για έργα που αλλάζουν την πόλη…

Οι εκλεγμένοι άρχοντες της είναι απόντες και ανύπαρκτοι από τα πάντα και τα βρίσκουν όλα τέλεια και σφάζονται μεταξύ τους παρασκηνιακά για το ποιος θα κάτσει στο επόμενο ψηφοδέλτιο. Κάνουν σέλφι και τις ανεβάζουν στα σόσιαλ και από κάτω ο κόσμος βρίζει και κείνοι νομίζουν πως βρέχει.

Η πόλη του Αναγνωστάκη και του Χριστιανόπουλου, του Νίκου Αλέξη Ασλάνογλου, του Μπακόλα και της Καρέλη. Του Παύλου Ζάννα και του Μαρωνίτη. Του Μανώλη Ανδρόνικου μοιάζει σήμερα σκιά του εαυτού της.