Θεσσαλονίκη: Μια πόλη μαγική

Λέξεις: Ρία Καλφακάκου

Η Θεσσαλονίκη, ήταν πάντοτε μια πόλη με ιδιαίτερη σημασία, στα χρόνια του Φιλίππου και του Μ.Αλεξάνδρου, στο Βυζάντιο, στην τουρκοκρατία, στη νεώτερη Ελλάδα. Σταυροδρόμι πολιτισμών, συμβασιλεύουσα, έχει ιστορία πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια και αρχαιολογικά ευρήματα από όλες τις ιστορικές περιόδους.

Μια πόλη πολυπολιτισμική, όπου η ελληνική παιδεία ήταν κυρίαρχη, παρόλη την πανσπερμία πληθυσμών που την κατοικούσαν.

Το 1912 , η απελευθέρωση βρίσκει τη Θεσσαλονίκη με Έλληνες, Τούρκους και Εβραίους κατοίκους που συμβιώνουν αρμονικά. Μετά το 1922, γίνεται προσφυγούπολη, γιαυτό και τα Νέα Μουδανιά, το  Νέο Κορδελλιό, η Καλαμαριά ,ο ΠΑΟΚ. Οι πρόσφυγες μπολιάζουν την πόλη με τον πολιτισμό τους και τον πόνο τους, τον πόνο του ξεριζωμού.

Στην Κατοχή, η ναζιστική θηριωδία, στέλνει στα στρατόπεδα θανάτου τους 50.000 Σεφαραδίτες Εβραίους της πόλης, γυρίζουν πίσω μόλις 2.000, βρίσκοντας δυστυχώς, λεηλατημένες τις περιουσίες τους, μια μελανή σελίδα και για την ελληνική ιστορία.

Οι μετεμφυλιακές δεξιές κυβερνήσεις, που μπροστά στον “κομμουνιστικό κίνδυνο”, συμμαχούν με δοσίλογους και συνεργάτες των Ναζί, θέλουν τη Θεσσαλονίκη, που συνορεύει με τις χώρες του “σιδηρού παραπετάσματος”, απόλυτα ελεγχόμενη και εθνικόφρονα. Αυτό ευνοεί την ανάπτυξη του παρακράτους, της τρομοκρατίας, της Καρφίτσας, της σκληρής αστυνόμευσης, με πρακτικές που κινούνται στα όρια της παρανομίας, όλα όσα οδήγησαν στη δολοφονία Λαμπράκη.

Παρόλα αυτά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, μια αντιφατική προσωπικότητα, δεξιός αλλά ευφυής πολιτικός, διαβλέπει τη γεωπολιτική σημασία της συμπρωτεύουσας, και κάνει κινήσεις  που την αναβαθμίζουν. Δημιουργείται η ΔΕΘ, το Φεστιβάλ τραγουδιού , το Παλαί ντε Σπορ.

Με τη δικτατορία η Θεσσαλονίκη ξαναγίνεται η πόλη του φόβου. Μετά τη μεταπολίτευση μια σειρά συντηρητικών δημάρχων, αφήνουν την πόλη να βυθίζεται στη μιζέρια, την εσωστρέφεια , την απομόνωση από το ευρωπαικό και διεθνές γίγνεσθαι. Μέχρι που το τρίδυμο της πατριδοκαπηλίας και θρησκοληψίας, πρόσθεσε ένα άρωμα ακροδεξιάς με το κάψιμο των βιβλίων καθώς και την απαραίτητη διαφθορά.

Από το 2011 η πόλη αναπνέει. Αναδεικνύει την ιστορία της ,ανοίγει προς τα έξω, αποκτά συνείδηση της κομβικής της σημασίας στα Βαλκάνια, στη Μ. Ανατολή, στην Ευρώπη.

Η προηγούμενη διοίκηση, ο επιχειρηματίας αλλά με κοινωνικές ευαισθησίες δήμαρχος, η αριστερά, η προτάσεις της ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, οι πρωτοβουλίες του σημερινού πρωθυπουργού, που ανέδειξαν την πόλη, δημιουργούν το πλαίσιο για να γίνει η Θεσσαλονίκη μια από τις πιο γνωστές και σημαντικές πόλεις της Ευρώπης, με οικονομική ανάπτυξη, πολιτιστική δημιουργία και κοινωνική αλληλεγγύη.

Ο ακραίος εθνικισμός που με αφορμή το Μακεδονικό, εκμεταλλεύεται εθνικές ευαισθησίες και εθνικές ιδεοληψίες, χέρι με χέρι με την ακροδεξιά, με την ανοχή-συνενοχή της ΝΔ, οδηγεί τη πόλη σε πισωγύρισμα.

Η ακραία, συντηρητική, πουριτανή αντίληψη για την πόλη, η χωρίς τόλμη και όραμα, η περιορισμένη στο μικρόκοσμο της αρχαιολατρείας μαζί με το ελληνοχριστιανικό ιδεώδες, δεξιά ιδεολογία, με όλους τους πολλαπλούς και διαφορετικούς υποψήφιους που κατεβαίνουν στο στίβο, όλοι όμως, δεν είναι τυχαίο, με έμβλημα τη μία μοναδική, ελληνική Μακεδονία, θέλουν να περιορίσουν την πόλη σε μια επαρχιακή αντίληψη ,θέλουν να ζει η πόλη με πλαστή ταυτότητα, στην ουσία γυρίζουν την πλάτη στο μέλλον.

Γιαυτό είναι τόσο αναγκαία η  συγκρότηση ενός πλατιού δημοκρατικού, αντιφασιστικού μετώπου, που ενώνει, έξω από κομματικά περιτειχίσματα όλους τους σκεπτόμενους ανθρώπους, που με την έμφαση στη δημοκρατία, στα δικαιώματα, στον πολιτισμό, ανοίγει την πόλη και φέρνει και ελευθερία και οικονομική ευημερία.

*Η  Ρία Καλφακάκου είναι επικεφαλής δημοτικής κίνησης Θεσσαλονίκη ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ