Θεσσαλονίκη: Όχι απλά παρακόρη, αλλά δούλα του Ζενέ

Λέξεις: Γιάννης Κυφωνίδης

Πόσες φορές συμφώνησα από μέσα μου με την parallaxi ότι η Θεσσαλονίκη έχει καταντήσει παρακόρη;

Κατεβαίνοντας στην Αθήνα, όπου έχω ζήσει και δουλέψει βέβαια από το 2009-2015 , αλλά μετά από 3 χρόνια που είχα να κατέβω, ένιωσα κι απέξω μου ότι η διαφορά ανάμεσα στις δυο πόλεις είναι πιο τεράστια από ποτέ. Από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω.

Ότι κάθε συνοικία, κάθε γειτονιά, κάθε προάστιο, κάθε περιοχή, ακόμη και η πιο δυσκολη στην Αθήνα και τον Πειραιά έχει από κάτι να πει και να προτείνει;

Ότι κακά τα ψέματα, όχι ότι κι εκεί γίνονται θαύματα , κι ούτε είναι τόσο δίκαια κ αξιοκρατικά τα πράγματα, αλλά τουλάχιστον πουλάνε πολύ λιγότερο σανό και πιο πολλοί άνθρωποι βρίσκουν το δρόμο τους. (Αλίμονο, έχουν τελεστεί κι εκεί ουκ ολίγα εγκλήματα).

Δεν ξέρω εάν έφταιξε το ότι παρακολούθησα την πρώτη συναυλία για τα μουσικά 50χρονα του Θεσσαλονικιού Γιώργου Χατζηνάσιου στο Κηποθέατρο Παπάγου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Παπάγου-Χολαργού , που ήταν με ελεύθερη είσοδο για το κοινό.

Διότι όπως ειπώθηκε από το Δήμο Παπάγου κάποια γεγονότα θέλουν να τα προσφέρουν στον κόσμο χωρίς εισιτήριο. Και πιστέψτε με δεν έχω δει τόσους εθελοντές να εργάζονται ως επαγγελματίες. Και δε μιλάμε για εκμετάλλευση εθελοντών, μιλάμε για πραγματικούς εθελοντές.

Μα κάνει καλή δουλειά και ο ίδιος ο δήμαρχος ο Ηλίας Αποστολόπουλος. Και έχει στο επιτελείο του συνεργάτες που στις βουλευτικές εκλογές ψηφίζουν από όλα, εντός του συνταγματικού δημοκρατικού τόξου. Δεν υπάρχει το κομματικό εκεί, υπάρχει το δημοτικό καλό.

Δεν ξέρω εάν έφταιξε και το γεγονός ότι ο Ιταλός φίλος, κι ένας εκ των ενδυματολόγων της Λυρικής, Φραντσέσκο Ινφάντε με υποδέχτηκε στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος την ώρα του διαλείμματος του. Αν και καιγόταν για τις πρόβες κοστουμιών ενόψει Ναμπούκο στο Ηρώδειο, αφιέρωσε το ημίωρο διάλειμμα του σε μένα.

Δεν ξέρω καν εάν έπαιξε ρόλο το φλερτ που μου έκαναν με διακριτικότητα αλλά και ειλικρίνεια στο Μετρό άγνωστοι. Κολακεύτηκα, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής.

Δεν ξέρω εάν έπαιξε ρόλο το multi culti που κυριαρχεί στην Αθήνα, αλλά και ότι περπατάς και κινείσαι ανάμεσα σε πολύ κόσμο νιώθοντας μια απίστευτη ελευθερία ανωνυμίας. Όχι ότι δεν υπάρχουν παγίδες .

Δεν ξέρω εάν έπαιξε ρόλο ότι ακόμη και στον υπαίθριο χώρο του ας πούμε συντηρητικού Πολεμικού Μουσείου υπάρχει καντίνα στα χρώματα της παραλλαγής για καφέ και αναψυκτικά. Κι ότι στο Χίλτον, που έκλεισε και στο εργοτάξιο που στήθηκε, υπάρχουν πολλές αφίσες – φωτογραφίες από την ιστορία -λειτουργία του ξενοδοχείου.

Μάλλον έπαιξαν ρόλο όλα αυτά, καθώς εκεί τελικά παράγεται πιο πολύς πολιτισμός κι έκφραση ιδεών , παρά τις ειρωνικά φιλότιμες μπετόν αρμέ τακτικές της κ. Μενδώνη περί του αντιθέτου.

Υπάρχει ρεύμα που δεν αποτρέπεται με τίποτα. Που κατορθώνει να πει ότι θέλει να πει . Όχι πάντα χωρίς αντίτιμο. Αλλά δε σιωπά. Μιλά!!!

Και δε φοβάται.

Θα μου πει κανείς τώρα τα ανακάλυψες όλα αυτά; Όχι βέβαια, εδώ και χρόνια. Τώρα όμως το πράγμα έχει ξεφύγει ακόμη πιο πολύ σε επίπεδο σύγκρισης. Και πιστέψτε με, την πόλη μου την αγαπώ πολύ, πάρα πολύ, και προσπάθησα να κάνω πολλά πράγματα κι έκανα κιόλας και ποτέ ως αρπαχτή, ποτέ ως one night stand.

Δε θέλω να γίνομαι πικρός, διότι διάγω και προσωπική περίοδο ζόρικη, πιεστική, με πολλά αρνητικά γεγονότα. Κι ίσως να βγάζω μια προσωπική απογοήτευση.

Ίσως πάλι φταίνε τα φεγγάρια, καθώς την τελευταία Πανσέληνο την είδα με άλλο μάτι , έτσι όπως έπεφτε στον Υμηττό, από τη θέα του μπαλκονιού της ξαδέλφης μου Αθηνάς, παρέα με τη φίλη της Χριστίνα με τα υπέροχα μωβ μαλλιά.

Αλλά ακόμη κι εάν φταίνε όλα αυτά, τη Θεσσαλονίκη την έχουν όντως καταντήσει Παρακόρη. Μην πω και Δούλα του Ζενέ που την αναγκάζουν να καραδοκεί πότε και πως θα δηλητηριάσει την Κυρία της για να της πάρει τη θέση…

Συγνώμη λατρεμένη μου Θεσσαλονίκη, με τις πολλές υπό άλλες συνθήκες δυνατότητες, και τα αμέτρητα αναξιοποίητα ταλέντα, ενώ σ αγαπώ βαθιά, δε δύναμαι να υποκρίνομαι πια….!!!

*Ο Γιάννης Κυφωνίδης είναι ηθοποιός και δημοσιογράφος