Thessaloniki Pride: Ορατότης μηδέν

Όταν ο Γιάννης Μπουτάρης εκλέχθηκε δήμαρχος, η πρώτη συνέντευξη που παραχώρησε ήταν στο περιοδικό «Screw», ένα επιθετικά ακτιβιστικό ΛΟΑΤΚΙ έντυπο πίσω από το οποίο δούλευε μια ομάδα που αποτελούνταν από τον υποφαινόμενο, τον Αντρέα Ιωαννίδη, Άρη Μπατσιούλα και Γιώργο Στριφτάρη.

Ένα μήνα πριν αναλάβει τα καθήκοντα του και λόγω της νέας του θέσης ζήτησα να κάνουμε μια συνέντευξη. Του έστειλα μερικά τεύχη για να δει περι τίνος πρόκειται. Αν και δεν περίμενα να πει το ναι τελικά δέχτηκε.

Στην ερώτηση αν θα υποστήριζε την δημιουργία μιας ομάδας που θα οργανώσει το πρώτο Thessaloniki Pride ήταν θετικός. Οι δηλώσεις του μονοπώλησαν τα μέσα για ημέρες προκαλώντας θύελλα θετικών και αρνητικών αντιδράσεων. Ήταν η κατάλληλη συγκυρία σκέφτηκα και μετά από ένα κάλεσμα που πραγματοποιήσαμε με τον φίλο Γιώργο Λαζαρίδη  για να δούμε πόσοι είχαν την διάθεση να βοηθήσουν στην δημιουργία ενός Pride μαζεύτηκαν πάνω από 30 άτομα.

Ήταν όλοι εκείνοι νέοι και μεγαλύτεροι που είχαν υποστεί για χρόνια διακρίσεις, χλευασμό, εκφοβισμό, που δεν μπορούσαν να ζήσουν ελεύθερα, περήφανα με ισονομία. Το Pride ήθελε αυτό ακριβώς να αλλάξει.

Έτσι παρά το μένος μερικών ομάδων και το μίσος του ίδιου του Μητροπολίτη που το πολέμησε με κάθε μέσο, παρά τις δυσκολίες τελικά πραγματοποιήθηκε το 1^ο εκείνο ιστορικό Pride  στον υπο διαμόρφωση πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας με επεισόδια που έστειλαν κάποιους στο νοσοκομείο, με επιθέσεις που  ποτέ δεν λείπουν από κανένα Pride πράγμα που αποδεικνύει πως υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που δεν αντέχουν ούτε καν στην ιδέα πως ένα ΛΟΑΤΚΙ άτομο θα σταθεί δίπλα του.

Το Pride μεταφέρθηκε από την επομένη χρονιά μέχρι σήμερα στον Λευκό πύργο μιας και όλα τα αντίστοιχα σε όλο το κόσμο λαμβάνουν χώρα σε εμβληματικές πλατείες και ανοιχτούς χώρους για να προσφέρουν αυτό ακριβώς για το οποίο δημιουργήθηκαν : Ορατότητα και συμπερίληψη. Είναι από τις λίγες φορές που μπορεί κάποιος ανοιχτά να ενημερώσει, να ενημερωθεί, να εκφραστεί και γι’ αυτό άλλωστε τα συνθήματα του Thessaloniki Pride είναι κάτι μεταξύ του Ανήκω σε εμένα, Aνευ όρων, Mαθήματα αποδοχής, Γράφουμε ιστορία, Έλα όπως είσαι, Ώρα για εμάς, Μια αγάπη χίλια χρώματα.

Φέτος κάτι δεν πήγε καθόλου καλά και τα Pride στις δύο μεγαλύτερες πόλεις της Ελλάδος έπρεπε να αλλάξουν χώρο διεξαγωγής. Στην Αθήνα η άρνηση μετακίνησης του προεκλογικού περιπτέρου της ΝΔ από την πλατεία Συντάγματος ανάγκασε τους διοργανωτές να μετακινηθούν στην πλατεία Κοτζιά. Σε πολλούς (μεταξύ αυτών και εγώ)  άρεσε η ενναλακτική έστω και αν ήταν της τελευταίας στιγμής και με πολλά προβλήματα.

Η πλατεία Κοτζιά, είναι μια κεντρικότατη πλατεία, με επίσης συμβολικό χαρακτήρα γιατί απέναντι της  βρίσκεται το δημαρχείο, είναι δίπλα στην αγορά και το Μοναστηράκι με αποτέλεσμα να περνάει  χιλιάδες κόσμου. Αντίθετα το Thessaloniki Pride αποφάσισε να δοκιμάσει την μετακίνηση του εν όψη του Europride που θα πραγματοποιηθεί στην πόλη το 2024 και να δοκιμάσει μεγαλύτερους χώρους από το πέριξ του Λευκού πύργου. Και ενώ θα μπορούσε  για να μην αλλάξει σημείο να χρησιμοποιηθεί ο χώρος από τον Λευκό πύργο μέχρι τις Oμπρέλες του Ζογγολόπουλου και το πάρκο Ξαρχάκου ως μια μεγάλη ανοιχτή γιορτή ή ακόμα και η κεντρικότερη πλατεία η Αριστοτέλους, οι διοργανωτές αποφάσισαν πως το Pride έπρεπε να γίνει στην Δ.Ε.Θ.

Στην παραλία είναι προφανές πως ενοχλεί  γιατί υπάρχουν αυτοί που δεν θέλουν  τους ΛΟΑΤΚΙ δίπλα από τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Βουκεφάλα και η Αριστοτέλους ίσως πάρα είναι κεντρική.

Επιστρέφουμε δηλαδή στην εποχή του «ας κάνουν ότι θέλουν , αρκεί να το κάνουν διακριτικά  και τέλος πάντων να μην προκαλούν. Η  Δ.Ε.Θ. πρωτίστως ακυρώνει την ύπαρξη των Pride δηλαδή την ορατότητα. Η μεταφορά στην Νότια πύλη είναι σαν ένα ακόμα από τα δεκάδες φεστιβάλ της HELEXPO, βλέπε Ονειρούπολη, street food, Κρητικά προϊόντα, Ανθοέκθεση. Σάββατο Ιουνίου σε ένα χώρο που δεν είναι πέρασμα για κανέναν, ενώ οι συναυλίες, χαιρετισμοί θα πραγματοποιηθούν εσωτερικά στο χώρο συναυλιών της Δ.Ε.Θ. που γνωρίζουμε πολύ καλά πως λόγω του ωραρίου κοινής ησυχία θα πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί στις 12 30 όπως γίνεται ακόμα και στην ΔΙΕΘΝΗ ΕΚΘΕΣΗ πόσο συμμετοχικό και κοντά στην πόλη μπορεί είναι το φετινό Pride.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η επιτυχία και η επιβίωση του Thessaloniki Pride ξεκίνησε από εκείνο το κύμα αλληλέγγυων που περπάτησαν εκείνη την πρώτη φορά πριν έντεκα χρόνια για να δώσουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Αν ο στόχος ήταν μια κεκλεισμένων των θυρών συναυλία μεταξύ μας τι το χρειαζόμασταν το Pride. Το γκέτο το είχαμε και από μόνοι μας. Με την κοινωνία θέλουμε να συνομιλούμε. Και άραγε τι μπορεί να κάνουν όλοι όσοι δεν θα τολμήσουν να έρθουν γιατί ένιωθαν πιο άνετα να προσεγγίσουν τον ανοιχτό χώρο.

Για  ακόμα μια φορά στα θέματα ορατότητας και δικαιωμάτων στην πόλη της Θεσσαλονίκης κερδίζει ο συμβιβασμός που δίνει πάτημα σε όλους τους πολιτικούς ανεξαρτήτως παράταξης που θα  έρθουν  προσδοκώντας στην συμπάθεια των ΛΟΑΤΚΙ, θα φωτογραφηθούν και θα φύγουν βιαστικά δίνοντας ως δικαιολογία στο άλλο το συντηρητικό τους ακροατήριο πως ήταν στα πολιτικά τους καθήκοντα. Γιατί αλήθεια ποιος πολιτικός έκανε πραγματικά παρέλαση από την αρχή μέχρι το τέλος στο πλάι των ΛΟΑΤΚΙ και δεν έφυγε αμέσως μετά τον χαιρετισμό του. Ελάχιστοι  στην Αθήνα και στην  Θεσσαλονίκη θυμάμαι μόνο τον Γιάννη Μπουτάρη.

Φέτος λοιπόν χάνει η ορατότητα και η συμπερίληψη και κερδίζουν ο τουρισμός, οι χορηγοί, το πάρτι και οι συναυλίες. Κρίμα αν αναλογιστεί κάνεις πως δεν πέρασε μήνας που στο «Reclaim Pride» που πραγματοποιείται κάθε Μάιο αστυνομικοί διέλυσαν με χημικά το party που πραγματοποιήθηκε μετά την πορεία στο Α.Π.Θ. Μια νέα εποχή ανατέλλει και φαίνεται να παίρνει μαζί της όσα με ιδρώτα κατακτήσαμε τα προηγούμενα χρόνια.