Θυμάμαι…

της Όλγας Ποζέλη

Όταν έπεσε στα χέρια μου εκείνο το βιβλιαράκι με τον τίτλο «Θυμάμαι», ήμουν αμέσως σίγουρη ότι ήθελα να κάνω μία παράσταση γεμάτη αναμνήσεις. Και σιγά σιγά άρχισαν να ξεπηδούν απ’ τη μνήμη, η μία μετά την άλλη.

Αναμνήσεις. Εκατοντάδες αναμνήσεις. Όνειρα. Φαντασιώσεις. Γεγονότα. Μικροπράγματα της καθημερινότητας. Σκέψεις αποσπασματικές. Ίσως και ασυνάρτητες. «Πρέπει» και «Μη». Ξεχασμένα από καιρό. Γνώριμοι ήχοι. Τραγούδια που έχουν κολλήσει στο μυαλό. Μυρωδιές.

Θυμάμαι το ταφταδένιο φουστάνι της μαμάς. Και τον ήχο που έκανε όταν περπατούσε. Θυμάμαι τη σούπα με φιδέ που μας έκανε όταν αρρωσταίναμε. Θυμάμαι που ακούγαμε το πρωί στο ραδιόφωνο τη Θεία Λένα. Θυμάμαι που μέναμε με την αδελφή μου στη μπανιέρα με τις ώρες και μετά τα δάχτυλά μας μούλιαζαν τόσο πολύ που έμοιαζαν τσαλακωμένα. Θυμάμαι που έψαχνα με το χέρι κάτω απ’ το θρανίο για να βρω κολλημένες τσίχλες. Θυμάμαι τις τουαλέτες που η πόρτα τους δεν κλειδώνει κι εσύ προσπαθείς να κατουρήσεις όσο πιο γρήγορα μπορείς. Θυμάμαι πόσο εύχεσαι να μην περιμένει κανείς απ’ έξω όταν έχεις κάνει κακά που βρωμάνε πολύ. Θυμάμαι τα δισκάκια των 45 στροφών με τα παραμύθια. Θυμάμαι που αναρωτιόμουν γιατί η Σταχτοπούτα δεν τα μάζευε να φύγει απ’ το σπίτι της μητριάς της αφού τα πράγματα ήταν τόσο χάλια. Θυμάμαι την Tosca, την 4711 του μπαμπά μου, την Old Spice και την Aqua Velva. Θυμάμαι τη διαφήμιση στην τηλεόραση: «Η θεία Όλγα, η θεία Όλγα ξέρει». Θυμάμαι τις πορείες για το Πολυτεχνείο, τότε που θεωρούσαμε τους εαυτούς μου πολιτικοποιημένους, με τις μακριές φούστες και το ταγάρι στον ώμο. Θυμάμαι τις ντισκοτέκ που πηγαίναμε στο γυμνάσιο. Την Figaro, την Baby και την Basement. Θυμάμαι τον Μανδραγόρα και τη σοκολατίνα του. Θυμάμαι που όλα τ’ αθλητικά τα λέγαμε Sportex. Θυμάμαι που χορεύαμε γιάνκα.

Και ένοιωσα ότι όλα αυτά που μας συνδέουν είναι αμέτρητα και κάπου είμαστε όλοι ενωμένοι.  Αρκεί να «σκαλίσουμε» λιγάκι και θα το θυμηθούμε.

Η παράσταση «Θυμάμαι…» θα παρουσιαστεί στα Δημήτρια 2014, το Σάββατο 4 & Κυριακή 5 Οκτωβρίου στα Παλιά Σφαγεία.

Σύλληψη, σκηνοθεσία, ερμηνεία: Όλγα Ποζέλη Εικαστικός σχεδιασμός: Κωστής Δάβαρης Ηχητικός σχεδιασμός: Studio Φabrika | Νάσσος Σωπύλης Σχεδιασμός φωτισμών: Παναγιώτης Μανούσης Συνεργάτης στον σχεδιασμό και την εκτέλεση: Δημήτρης Βέργαδος

Παραγωγή: Ομάδα Θεάτρου ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΗ & Fundamental Monodrama Festival of Luxembourg

Μια εγκατάσταση/διαδραστική περφόρμανς, εμπνευσμένη από το βιβλίο του Joe Brainard, το οποίο καταγράφει τις αναμνήσεις από τα παιδικά του χρόνια. Πρόκειται για ένα έργο-ποίημα που ενέπνευσε πολλούς καλλιτέχνες, όπως ο Georges Perec και ο ποιητής Kenneth Koch, ο οποίος χρησιμοποίησε τη φράση «Θυμάμαι…» ως διδακτικό εργαλείο, προκειμένου να μυήσει τους μαθητές στις διαδικασίες παραγωγής ποίησης.