This is your city
Ένα ζευγάρι τουριστών στη Θεσσαλονίκη
Του Κυριάκου Γιαλένιου
Ζευγάρι, γύρω στα τριάντα, μελαψοί και ατημέλητοι. Μιλούσαν αγγλικά με εκείνη την βαριά, σπηλαιώδη προφορά των Λατίνων. Είχαν απλώσει ανάμεσα τους έναν χάρτη και έναν τουριστικό οδηγό ενώ ο άντρας κρατούσε ένα φθαρμένο μπλε σημειωματάριο και όποτε συμφωνούσαν σε κάτι, εκείνος το έγραφε με ένα μολύβι. Ίσως πίστευαν ότι δεν τους άκουγα έτσι όπως είχα αράξει μερικά μέτρα παραδίπλα τους, δήθεν αδιάφορος και αφοσιωμένος στο βιβλίο που έχασκε ανοιχτό μπροστά μου. Ίσως πίστευαν ότι δεν ξέρω αγγλικά, ίσως δεν τους ένοιαζε τελικά. Σημασία έχει πως, μόλις μπήκα στο νόημα όλων αυτών που έπιανε το αυτί μου, άρχισα με τη σειρά μου να τα σημειώνω στο περιθώριο των σελίδων. Mισά αγγλικά, μισά ελληνικά, όπως μου έβγαιναν οι λέξεις.
Όλα ξεκίνησαν όταν ο άντρας, άνοιξε τα χέρια προς τα εμπρός και με το βλέμμα του αγκάλιασε την μικρή πλατεία με τον κοκκινωπό πλάτανο, την βρυσούλα στο κέντρο και το κατηφορικό πλακόστρωτο που οδηγούσε στο κέντρο της πόλης. Σα να περίμενε μια απάντηση. Η’ έμπνευση…
«Just like Μοntmarte» είπε και ήξερα ενστικτωδώς ότι η προσοχή μου αφ’ εξής θα ήταν καθηλωμένη στους δυο παράξενους ταξιδιώτες έως του ξεκολλήσουν από το παμπάλαιο σκοροφαγωμένο παγκάκι.
«Επόμενο» άκουσα την κοπέλα να μουρμουρίζει.
«White Tower» είπε εκείνος. Η απάντηση ακαριαία. «Πίζα»
«The sea»
«Βαρκελώνη»
«Και Μασσαλία»
«……..»
«Aristotelous square»
«Πλατεία ντελ Κάμπο, Σιένα»
«The needle of communication».Προς στιγμή μπερδεύτηκα λίγο αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι μιλούσαν για τον πύργο του ΟΤΕ.
«Φέρνσετουρμ, Βερολίνο»
«Thedocks»
«Αμβέρσα»
«Ναι, αλλά και Ρότερνταμ» Ο άντρας, συμφώνησε πίνοντας μια γουλιά μπύρα. «Definitely, Rotterdam».
«Ladadika»
«Αλεξάνδρεια»
«Βyzantine walls»
«Ιστανμπούλ»
Το –κατά τα άλλα, ανύπαρκτο- πατριωτικό μου ένστικτό, ασυνήθιστο στο άκουσμα της λέξης με έκανε να κοιτάξω απορημένος προς το μέρος τους. Μου αντιγύρισαν το βλέμμα και οι δύο. Χαμήλωσα το κεφάλι και περίμενα να ξαναρχίσουν…
«The Old town»
Εδώ κόμπιασαν. Τους είδα να περιεργάζονται το τοπίο, να οσφραίνονται την ατμόσφαιρα. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν δεν έβρισκαν αντίστοιχο ή αν προσπαθούσαν μέσα από τις διαδρομές τους να ξεδιαλέξουν το κατάλληλο τοπωνύμιο. «Maybe Lisbon» ψέλλισε πρώτα ο νέος. «Valparaiso» αντιπρότεινε η κοπέλα. Χαμογέλασαν ευχαριστημένοι με τις επιλογές τους.
«Roman forum».
«Ρώμη», είπαν και οι δυο με μια φωνή.
«Arch of Galerius»
«So easy», απεφάνθη με στόμφο ο νέος. «Arch de triomphe del’ Etoile, Paris» και έσπευσα να το καταγράψω ενθουσιασμένος στο πρωτότυπο, μια και υπήρξα ένθερμος θιασώτης της γαλλικής κουλτούρας. Ένιωθα ότι η λίστα τους πλησίαζε στο τέλος της. Οι σιωπές μεγάλωναν και τα σημάδια στον χάρτη που κρατούσε η κοπέλα κυκλώνονταν το ένα μετά το άλλο. Το πάζλ συμπληρωνόταν.
«Οκ, the last one. The forest of one thousands trees». Ήταν φανερό πως η ονομασία του δάσους τους είχε ενθουσιάσει. Το πρόφεραν και οι δυο εναλλάξ με σχεδόν μυσταγωγικό τρόπο. Έπιασα τον εαυτό μου να θαυμάζει κάτι που το άκουγα καθημερινά από δέκα διαφορετικές πλευρές αλλά που απ’ την οπτική ενός επισκέπτη ακουγόταν μαγικό.
«Wienerwald, Vienna» κατέληξαν φανερά ικανοποιημένοι και σχεδόν αμέσως άρχισαν να μαζεύουν την πραμάτεια τους. Λίγα λεπτά αργότερα έμοιαζαν έτοιμοι για φευγιό. Σηκώθηκαν και περπάτησαν προς το μέρος μου. Περνώντας από μπροστά μου ο άντρας σταμάτησε. Μου έδωσε το χαρτί που πάνω του σημείωνε τόση ώρα τις αντιστοιχίες.
«Τhis is your city», μου είπε, «embrace it», και αφού άνοιξαν από μια μπύρα ακόμα, πήραν να κατεβαίνουν τα σκαλιά προς την πόλη.
*Η Θεσσαλονίκη είχε επιλεχθεί από την Interrail μαζί με άλλες 15 ευρωπαϊκές πόλεις για τον τίτλο ”Interrail Προορισμός της Χρονιάς 2015”. Σκοπός της Interrail και του διαγωνισμού ήταν να αυξήσει το ενδιαφέρον των υποψήφιων ταξιδιωτών για το ταξίδι με τραίνο στην Ευρώπη. Στο Facebook μπορείτε μέχρι τις 18 Μαρτίου να ψηφίσετε την πόλη της προτίμησής σας εδώ.Οι υποψήφιες πόλεις είναι: Θεσσαλονίκη, Μπολόνια, Γιόρκ, Ρότερνταμ, Αντβέρπ, Όσλο, Λειψία, Χαϊδελβέργη, Λιουμπλιάνα, Ζάγκρεμπ, Βαλένθια, Λισαβόνα, Πόρτο, Γκρατς και Ζυρίχη.
