Θρηνούμε τους ανθρώπους, αλλά όχι τα δέντρα

Λέξεις: Στρατής Βογιατζής

Θρηνούμε τους ανθρώπους αλλά όχι τα δέντρα.

Μετά από κάθε πυρκαγιά άλλωστε η φράση που ακολουθεί είναι ότι ευτυχώς που δεν θρηνήσαμε ανθρώπινες ζωές.

Κανείς δεν φορά μαύρα όταν χάνεται ένα δέντρο.

Κανείς δεν μνημονεύει το όνομα ενός δέντρου όταν πεθαίνει.

Κανένα φιλοσοφικό ρεύμα δεν ερμήνευσε ένα δέντρο.

Καμιά παράδοση δεν μας δίδαξε να θρηνούμε τα δέντρα.

Μόνο κάτι άγριοι παλιότερα λάτρευαν τα δέντρα σαν θεούς αλλά ευτυχώς η θρησκεία μας αντικατέστησε αυτούς τους ψεύτικους θεούς με το ένα και μοναδικό, πανάγιο Θεό μας.

Και αν όπως λένε η δευτέρα παρουσία είναι κοντά γιατί να πρέπει να ανησυχούμε για τα δέντρα;

Θρηνούμε τους ανθρώπους αλλά όχι τα δέντρα.

Δεν ξέρεις τι να πεις όταν ένα δάσος καίγεται.

Δεν είναι σαν τον άνθρωπο που πεθαίνει.

Σε αυτόν τουλάχιστον κάνεις ένα μνημόσυνο.

Το πένθος είναι ανθρώπινη κατασκευή.

Είναι ο δικός μας τρόπος να βιώνεις την απώλεια.

Σε κανέναν δεν λείπουν πραγματικά τα δέντρα που καίγονται.

Άσε που αν πενθούσαμε κάθε φορά που τα δέντρα καίγονται θα πρέπει να θρηνούμε μια ζωή.

Ευτυχώς ο πολιτισμός μας έχει αποδιώξει το θάνατο και έχει αγκαλιάσει τη ζωή!

Δεν θρηνούμε τα δέντρα γιατί είναι αλλόκοτα είδη.

Τα δέντρα είναι βουβά ζουν σε ένα χρόνο έξω από εμάς.

Ζουν 1000 χρόνια ενώ εμείς πεθαίνουμε νωρίς.

Tα κυκλώνει μια άχρονη γαλήνη ενώ εμάς μια γνώριμη νεύρωση.

Φωτοσυνθέτουν στο φως ενώ εμάς μας ζώνουν τα σκοτάδια μας.

Μοιάζουν να γνωρίζουν το λόγο που βρίσκονται εδώ ενώ εμείς ακόμα τον ψάχνουμε.

Μας τη δίνει που τα κάνουν όλα αργά ενώ εμείς όλα γρήγορα.

Βγάζουν ρίζες ενώ εμείς πάμε πέρα δώθε.

Τα δέντρα είναι στατικά πλάσματα, ακίνητα σαν τους βράχους.

Τα δέντρα λένε πεθαίνουν όρθια.

Μου έρχεται στο μυαλό αυτή η ιστορία του παππού που διαισθάνθηκε το τέλος του.

Έσπευσε να αγκαλιάσει τα δέντρα του χωριού, να τα αποχαιρετίσει.

Ήταν ο τρελός του χωριού.

Οι συγγενείς τον είχαν αποκηρύξει γιατί μιλούσε στα δέντρα, κάθονταν πάνω στα κλαδιά τους και κοιμόνταν μέσα στις κουφάλες τους.

Ένας σαλεμένος τύπος, σχολιάζανε στο μνημόσυνο του, όταν τον άγγιζες λέγανε, ήταν σαν ένα ακούμπαγες ένα δέντρο είχε μια αλλόκοτη ηρεμία που τρόμαζε τον κόσμο.

Θρηνούμε αυτό που εκπροσωπείται όχι αυτό που δεν έχει φωνή.

Έχετε δει κάποιο δέντρο να αξιώνει δικαιώματα;

Φαντάζεστε να είχαμε τα ίδια δικαιώματα με τα πλατάνια, τις αλεπούδες και τους μπούφους;

Ο άνθρωπος θα έχανε την αξία του, θα αποκτούσε ενσυναίσθηση των άλλων πλασμάτων, θα κοιτούσε τη γη ως ένα συμβιωτικό, ολιστικό οργανισμό που όλα αλληλοσυσχετίζονται.

Ο ίδιος δεν θα ήταν πια κυρίαρχος αλλά φιλοξενούμενος με ελαφρύ πάτημα και φροντιστικη απεύθυνση. Αυτά δε γίνονται!

Ο Δαρβίνος το είπε καθαρά: επιβιώνει ο πιο ισχυρός!

Η θυσία των υποδεέστερων το απαραίτητο καύσιμο για τα ανώτερα είδη.

Πώς άλλωστε θα κάναμε ομελέτα αν δεν σπάγαμε αυγά;

Θρηνούμε τους ανθρώπους αλλά όχι τα ζώα που καίγονται σε ένα δάσος.

Ένα οικοσύστημα ακατανόητων όντων που όλα ενώνονται σε ένα παράξενο ιστό συνδεσιμότητας: ξεφτέρια, πετρίτες, βραχοκιρκίνεζα, μπούφοι, χουχουριστές, ψαλιδιάριδες, τσίφτες,  αλαζοπαπαδίτσες, χρυσοβασιλίσκους, φανέτα, λούγαρα, μαυρομυγοχάφτες, σταχτοπετρόκληδες, φοινίκουρους, μαυροσκούφηδες,γιδοβύζια, γραικοβάτραχοι, αβλέφαρους, κονάκια, τρανόσαυρες, κυρτοδάκτυλους, σαμιαμίδια, σπιτόφιδα, σαΐτες, σαπίτες, δεντρογαλιές, καήκαν όλα μαζί με το δάσος.

Άλλα πως μπορείς να τα θρηνήσεις αυτά τα αλλόκοτα πλάσματα που ούτε το όνομα τους δεν μπορείς καλά καλά να προφέρεις;

Θρηνούμε αυτό που συσχετιζόμαστε και γνωρίζουμε δηλαδή αυτό που εξουσιάζουμε.

Το δάσος κατοικεί έξω από τον ανθρώπινο κόσμο.

Στη κοινωνία του δάσους όλα είναι απόκοσμα και αινιγματικά

Στη κοινωνία των ανθρώπων όλα εκτίθενται για να υπάρχουν.

Μέσα στο δάσος το μυαλό του ορθολογιστή σαλεύει και βλέπει ξαφνικά επικίνδυνα οράματα.

Μες στις πόλεις το μυαλό μας ησυχάζει καθώς όλα είναι ταξινομημένα και εμπορεύσιμα.

Ένας κόσμος ετερότητας χωρίς σχέσεις εξουσίας είναι το δάσος.

Ένα φυσικό μουσείο που το κοιτάμε όταν περνάμε με το αμάξι.

Δε λέω ωραίο είναι να το κοιτάς.

Όμως δεν δαπανάς χρήματα για να προστατέψεις κάτι που δεν θα σου φέρει χρήμα.

Είναι ενάντια στη λογική του πολιτισμού μας …που μας έχει κάνει ανθρώπους.

Βγαίνουν οι οικολόγοι και λένε τα δικά τους:

Τα δέντρα λένε μοιράζονται μια εξελιγμένη σιωπηλή επικοινωνία:

Μεταφέρουν σύνθετες πληροφορίες μέσω οσμών, γεύσεων και ηλεκτρικών ερεθισμάτων μέσα από τεράστιο μυκηλιακό, νευρολογικό δίκτυο που ενώνει τα δέντρα μέσα από τις ρίζες τους.

Είναι κοινωνικά πλάσματα λένε και η ευημερία τους εξαρτάται από τη κοινότητα τους.

Κάθε δάσος είναι ένα οικοσύστημα ασύλληπτων συνάψεων που ξεπερνούν λένε ακόμα και τις δις συνάψεις του ανθρώπινου εγκεφάλου.

Τα δέντρα αισθάνονται και είναι φορές που είναι χαρούμενα και άλλες φορές που κραυγάζουν από πόνο.

Τα δέντρα είναι ιερά και κατοικούν σε αυτά ανιμιστικές δυνάμεις.

Το Δέντρο της ζωής λένε αντιπροσωπεύει τη διασυνδεδεμένη φύση όλων των πραγμάτων στο σύμπαν μας.

Η μοίρα μας είναι κοινή και ο μη ανθρώπινος κόσμος εσωκλείει τον ανθρώπινο καθώς όλα είναι μέρη μιας αδιάσπαστης ενότητας.

Εισπνέουμε λένε τον αέρα που εκπνέουν τα δέντρα, δεν αγγίζουμε μόνο εμείς ένα δέντρο αλλά και το δέντρο αγγίζει εμάς.

Εγώ δεν πιστεύω σε αυτά.

Πιστεύω στη καμένη γη που βρίσκουν παρηγοριά οι ανθρώπινες ψυχές μας.

*Ο Στρατής Βογιατζής είναι φωτογράφος