Τι 800 ευρώ ρε…; Μια κραυγή απόγνωσης για τα ενοίκια

Η κατάσταση έχει ξεφύγει προ πολλού. Η απόγνωση είναι μεγάλη για πολλές οικογένειες, για επαγγελματίες, για φοιτητές, για απλούς εργαζόμενους.

Δεν βρίσκεις σπίτι πουθενά, τα ενοίκια έχουν πάει στο θεό. Μια μόνιμη κουβέντα σε πολλές παρέες. Μία κραυγή απόγνωσης παντού.

«Τι 800 ευρώ ρε μ…κα», γραμμένο σε είσοδο πολυκατοικίας, δίπλα από ενοικιαστήριο. Και μάλιστα σε είσοδο που πρέπει να ανέβεις και μερικά σκαλιά για να φτάσεις στο ασανσέρ, σε μια παλιά πολυκατοικία.

Προσέξτε: Δεν μιλάμε για σπιταρόνες. Μπορεί να μιλάμε για διαμερίσματα 30 και 40 και 50 ετών, πολλά εκ των οποίων δεν είναι καν ανακαινισμένα. Με προβλήματα που χρονίζουν. Ποντάρουν όμως στην ανάγκη και τα «βαράνε».

Καλά κάνουν, αφού μπορούν, μπορεί να πουν κάποιοι.

Είναι έτσι όμως;

Σε μια ελεύθερη οικονομία ισχύουν οι νόμοι της προσφοράς και της ζήτησης, μπορεί πάλι να υποστηρίξουν ορισμένοι.

Είναι έτσι, λοιπόν;

Σε μια δίκαιη κοινωνία στην οποία μπορεί να ισχύουν οι κανόνες της ελεύθερης οικονομίας, η Πολιτεία οφείλει να αμβλύνει τις ανισότητες. Να επιβάλει κανόνες. Πώς το κάνει αυτό; Λαμβάνοντας μέτρα που μπορεί να έχουν να κάνουν με τη δημιουργία πλαφόν με βάση τις αντικειμενικές αξίες, με τον περιορισμό του Airbnb κλπ.

Τρόποι υπάρχουν.

Σε άλλες χώρες και πόλεις η ιλιγγιώδης αύξηση των τιμών των ενοικίων αλλά και των τιμών για την αγορά σπιτιών, αντιμετωπίζεται πιο δραστικά. Στην Ελλάδα βλέπεις το «ράλι» και σε πιάνει ζάλη.

Βλέπεις αγγελίες και τρομάζεις. Εχει γίνει πια, τραγέλαφος. Θα σε οδηγήσει πιθανότατα στην λύση της αγοράς σπιτιού, όμως κι εκεί τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Είτε λόγω των επιτοκίων, είτε λόγω της ξαφνικής ανόδου των τιμών μετά την ανακοίνωση του προγράμματος ‘Σπίτι μου 2’.

Οι αυξήσεις των ενοικίων έχουν πάρει πια μορφή τσουνάμι και ακούς για αδιανόητες τιμές, ακόμη και σε περιοχές που δεν θεωρούνταν παλαιότερα τόσο δημοφιλείς. Ένα ενοίκιο ενός σπιτιού 70-80 τμ. μπορεί να ισοδυναμεί με τον ελληνικό βασικό μισθό.

Πρόσφατα η μητέρα μιας νέας φοιτήτριας στη Θεσσαλονίκη μου είπε: Βρήκα φοιτητικό σπίτι με 500 ευρώ στην Μπότσαρη και… πανηγυρίζω. Όταν μου ζητούν 450 για ενοίκιο στην Αγίου Δημητρίου, θα προτιμήσω αυτό και μάλιστα επιπλωμένο.

Ένας ολοκληρος μισθός μπορεί να «φεύγει» στο ενοίκιο το δικό σου και του παιδιού σου (πολύ παραπάνω αν συμβαίνει και το δεύτερο) και ο δεύτερος μισθός δεν φτάνει ούτε για «ζήτω» για όλα τα υπόλοιπα (υποχρεώσεις οικογένειας, λογαριασμοί και σούπερ μάρκετ).

Δεν χρειάζεται να είσαι στη θέση του ενοικιαστή για να το καταλάβεις. Ακόμη και ιδιοκτήτης να γίνεις, θα νιώσεις πόσο δύσκολο είναι να επιβιώσεις πια.  Ίσως τα παιδιά σου ψάχνουν κι αυτά για ενοίκιο στην πόλη που σπουδάζουν.

Οπότε πριν αποφασίσεις σε ποια δυσθεώρητα ύψη θα ανεβάσεις το ενοίκιο του σπιτιού σου, λάβε υπόψη σου ότι κι εσύ μπορεί να είσαι ή να γίνεις θύμα αυτής της κατάστασης, οπότε ακόμη κι αν μιλάμε για αύξηση, ας γίνει με λογική και ανθρωπιά.

Ας μην τη χάσουμε κι αυτή… Διότι όταν τα funds έρθουν να αγοράσουν «επιβάλλοντας» τους κανόνες τους και το βρούμε όλοι μπροστά μας (ιδιοκτήτες, ενοικιαστές), τότε μπορεί να τη θυμηθούμε, αλλά ίσως είναι αργά.