Τι απέμεινε από ένα καλοκαίρι

Του Ιορδάνη Κουμασίδη 

Οχτώ εκατοστά υφάσματος από το φόρεμά σου – αναζητώ το υπόλοιπο.

Οχτώ ουγγιές αλάτι περίπου – αναζητούνται πληγές.

Άμμος στα μάτια άμμος στα μάτια άμμος στα μάτια. Τόση που να μην…

Βλαμμένοι όρκοι στο τίποτα – ”μην ορκίζεσαι ρε σαν χαζόπαιδο”.

Το νευρικό ξεφύσημα του ουρανού λίγο πριν το μπουρίνι.

Τα ποσοστά του τουρισμού που βελτιώνοναν συνεχώς γεννώντας την ανάγκη για μια νέα γενιά μορφωμένων σερβιτόρων.

Πιατάκια με νερό για τα αδέσποτα –το μεταφυσικό θαύμα που περιμένουμε.

Η χάραξη νέων δρόμων απ’ το λιώσιμο των παγωτών στα χέρια.

Σκεπασμένοι καθρέφτες -να μη συναντώ τον εαυτό μου.

Θερμοκρασία που ανέβαινε διαρκώς αφήνοντάς με παγερά αδιάφορο.

”Φέτος, περισσότερο απ’ όλα, ένιωθα να λιώνουν οι νευρικές μου απολήξεις”.

Κάτι ανόητοι ήλιοι που αυτοκτονούσαν στη θάλασσα γλυκερά κάθε βραδάκι.

Ο άρρωστος αέρας των κλιματιστικών.

Γραμματόσημα στον ουρανό πουλιά στους λευκούς φακέλους.

”Άκου τι θέλω τώρα ν’ αφήσεις, φυσικά, τις κλάψες και να μας πεις για τ’ άλλο μάτι σου το μάτι που φυτρώνει μες στη συμφορά”*

Ρήματα του χαμού:

συστρέφομαι αποσιωπώ λεπτοτομώ εξαϋλώνομαι.

*Γιάννης Στίγκας, Κύκλωπας