Τι έχει αλλάξει στην Ελλάδα από τις εκλογές του 2012!

του Σπύρου Γκέλη

“Την Κυριακή, η Ελλάδα θα ψηφίσει για ένα νέο κοινοβούλιο. Πριν από τις εκλογές, μας μιλούν Έλληνες για το πώς βλέπουν τη χώρα τους. Ο Σπύρος Γκέλης μας είπε το 2012 ότι ζει σε μια χώρα σε αναταραχή, σε μια κοινωνία δεν είχε βιώσει ποτέ ξανά τόσο ακραίες περικοπές. Πριν από τις εκλογές του 2015, ξαναμιλάμε με τον καθηγητή του Τμήματος Βιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης.” Αυτή ήταν η εισαγωγή με την οποία δημοσιεύτηκε στην Süddeutsche Zeitung λίγο πριν τις εκλογές, που παραθέτουμε αυτούσιο και μεταφρασμένο παρακάτω. Ο τίτλος του ρεπορτάζ είναι: “Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ελπίζει κανείς”

Ρεπορταζ: Nakissa Salavati (το άρθρο όπως δημοσιεύτηκε βρίσκεται εδώ)

Τι έχει αλλάξει από τις τελευταίες εκλογές του 2012; Εμείς οι Έλληνες έχουμε κάπως προσαρμοστεί στις περικοπές, έχουμε μάθει να ζούμε με λιγότερα, τουλάχιστον όσοι δεν ζούσαμε ποτέ με πάρα πολλά. Ο μισθός μου ως λέκτορας πανεπιστημίου, μειώθηκε κατά 40 τοις εκατό. Πολλοί Έλληνες ζουν χρεωμένοι όχι μόνο γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν τους δυσβάσταχτους φόρους που τους έχουν επιβληθεί αλλά επιπλέον απλά καθημερινά πράγματα, όπως η θέρμανση. Έτσι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας στα αστικά κέντρα ζεσταίνεται με ξυλόσομπες, όπως στη δεκαετία του ’50. Παρ ‘όλα αυτά, η κατάσταση είναι πιο ήσυχη από το 2012 και την κοινωνική αναστάτωση που προηγήθηκε. Οι άνθρωποι ελπίζουν σε μία πολιτική αλλαγή. Εάν, ωστόσο, η νέα κυβέρνηση αποτύχει, φαντάζομαι ότι οι διαμαρτυρίες θα είναι πιο έντονες από ποτέ. Πάντως αυτή η σημερινή κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ, η κοινωνία υποφέρει.

Και είναι αργά αλλά σταθερά χειρότερα. Ένα παράδειγμα είναι η κατάσταση στα Πανεπιστήμια: Στην Αθήνα, ανακοινώθηκε η διακοπή στα εργαστήρια ανατομίας στην Ιατρική Σχολή καθώς ο τελευταίος ταριχευτής αποχωρεί και το πανεπιστήμιο δεν έχει χρήματα για να προσλάβει άλλων. Το ίδιο συμβαίνει και στο Τμήμα Χημείας-και εκεί διακόπτονται τα εργαστήρια. Η χρηματοδότηση των Πανεπιστημίων έχει μειωθεί δραματικά, με όλη τη σημασία της λέξης. Στα πανεπιστήμια πλέον τα πράγματα είναι δύσκολα, δεν υπάρχουν χρήματα ακόμα και για τα πιο απλά, όπως π.χ. υλικά επισκευής ώστε να μπορούν να εργάζονται απρόσκοπτα οι τεχνικές υπηρεσίες.

Η κατάσταση αυτή φυσικά και επηρεάζει τους νέους στη χώρα μας. Οι σημερινοί εικοσάρηδες μεγάλωσαν πριν την κρίση, έμαθαν να μην ενδιαφέρονται για την πολιτική, και τώρα είναι απογοητευμένοι και σαστισμένοι. Πολλοί λίγοι από τους φοιτητές μου είναι ενεργοί, αυτό που λέμε «πολιτικά όντα». Δεν θέλουν να κάνουν τους ήρωες. Τα χρόνια που πέρασαν επικεντρώθηκαν στο πώς θα φύγουν στο εξωτερικό, στο πώς θα αποδράσουν (μαζί με αυτούς και το επιστημονικό κεφάλαιο της χώρας). Εγώ ο ίδιος θα περιέγραφα τον εαυτό μου ως πολιτικό ον, και μάλιστα περισσότερο από όσο ήμουν πριν την κρίση, είμαι στο Twitter (ως @northaura) μιλώντας για την πολιτική, προσπαθώντας να είμαι όσο το δυνατόν αντικειμενικότερος. Φυσικά είμαι και εγώ απογοητευμένος από αυτά που συμβαίνουν εδώ, δε νομίζω ότι είναι και κανείς χαρούμενος. Η εμπειρία μου λέει ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να ελπίζω τίποτα. Γιατί θα πρέπει η νέα κυβέρνηση, όποια και αν είναι αυτή, να τηρήσει τις υποσχέσεις της; Δεν το έχει κάνει καμιά κυβέρνηση ως τώρα.

Αν η κρίση έχει φέρει κάτι θετικό αυτό είναι η μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή. Υπάρχει μία τεράστια ενεργοποίηση της αλληλεγγύης σε ορισμένες κρίσιμες και ιδιαίτερα πληγείσες κοινωνικές δομές, όπως π.χ. τα κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία. Στην εκπαίδευση επίσης υπάρχουν δομές αλληλεγγύης. Η ηλεκτρονική πλατφόρμα “εθελοντισμού και αλληλεγγύης στην Παιδεία” που ξεκινήσαμε πριν λίγα χρόνια ακολουθήθηκε από δεκάδες τέτοιες πρωτοβουλίες σε επίπεδο γειτονιάς, σε σημείο που σήμερα πλέον δεν είναι αναγκαία, και είμαι υπερήφανος για αυτό.

Θα ψηφίσω την Κυριακή, δεν ξέρω ακόμα τι. Σίγουρα όχι κάποιο από τα κόμματα της σημερινής συγκυβέρνησης. Προφανώς και μου έχει απομείνει κάποια ελπίδα.