Τι έγινε ρε παιδιά; Ολοταχώς πίσω;

Υπάρχουν δυο εικόνες από τη σημερινή μέρα που προκαλούν σοκ και δέος. Η μία είναι αυτή από την ορκωμοσία των βουλευτών. Θυμίζει άλλες εποχές, άλλες κοινωνίες. Εμένα μου φέρνει στο νου το Ιράν και μερικές ακόμα θεοκρατικές κοινωνίες. 300 βουλευτές, 16 ιερείς.

Η άλλη είναι το πρωτοσέλιδο μιας ελληνικής εφημερίδας. Της ΕΣΤΙΑΣ.

Όχι, δεν είναι πρωτοσέλιδο της εποχής της Επταετίας. Η ημερομηνία επάνω έχει ξεκάθαρα χαρακτηριστικά του φετινού Ιουνίου. Και πανηγυρίζει για την επιστροφή σε μια ακόμα κανονικότητα. Αυτή της σαφούς εμπλοκής θρησκευτικής και κοσμικής ζωής, με εμφανή επικράτηση, για το φόβο των Ιουδαίων της θρησκευτικής. Μέσα σε μια εβδομάδα όλη η συζήτηση που ξεκίνησε από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου και δώθε για το χωρισμό του Κράτους από την Εκκλησία πήγε περίπατο πανηγυρικά.

Ας θυμηθούμε ότι κατά τη συζήτηση για την ψήφιση του Συντάγματος του 1975, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε δηλώσει: «Πιστεύουμε στον πλήρη διαχωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας. Αυτό είναι το συμφέρον και της Εκκλησίας και της Πολιτείας. Πρέπει η Εκκλησία να πάψει να είναι παράρτημα του Κράτους, χωρίς βέβαια να γίνει Κράτος εν Κράτει».

Ο τότε Υπουργός Παιδείας Παναγιώτης Ζέπος δήλωνε: «...υπό τας παρούσας συνθήκας και λόγω της παραδόσεως που υπάρχει, κατά την οποίαν υπάρχει στενή σχέσις μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας, είναι δύσκολον να εκφύγωμεν αυτήν την στιγμήν από το κρατούν σύστημα της νόμω κρατούσης Πολιτείας».

Από τότε πέρασαν 44 χρόνια. Και τα λόγια εκείνου του υπουργού Παιδείας λέγονται ξανά από όσους τον διαδέχονται στο σήμερα. Τα δείγματα τα είδαμε από την πρώτη στιγμή της ορκωμοσίας της νέας κυβέρνησης και τις διάφορες αναρτήσεις των δουλικών της δημοσιογράφων. Των πρόθυμων να ενισχύσουν την νέα κατάσταση πραγμάτων παρουσιάζοντας την ως ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ.

Έπειτα ήρθαν και τα υπόλοιπα. Η αναγόρευση του μητροπολίτη Άνθιμου, του πιο αμφιλεγόμενου προσώπου στην εκκλησιαστική σκηνή της Θεσσαλονίκης τις τελευταίες δεκαετίες με τις δηλώσεις του νεοδημοκράτη απερχόμενου Πρύτανη ότι έπρεπε να κλείσει μια εκκρεμότητα. Αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις του μεγαλύτερου μέρους της πόλης και της πανεπιστημιακής κοινότητας.

Η μοναδική χώρα της Ευρώπης που η κυβέρνηση και η βουλή δίνει θρησκευτικό όρκο είναι η Ελλάδα. Η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που μια νέα κυβέρνηση με το που αναλαμβάνει στέλνει σαφές σήμα πως η χώρα στα ζητήματα αυτά θα επιστρέψει στη δεκαετία του πενήντα, στα σκοτάδια της κατήχησης, που η υπουργός Παιδείας καλεί ιεροδιδάσκαλους στα σχολεία που απορρίπτει όσους διαφωνούν.

Το περίεργο είναι πως το 90% των ΜΜΕ βρίσκουν την νέα αυτή πραγματικότητα φυσιολογική και δεν ακούγεται λέξη. Νέοι καιροί, νέα ήθη. Ευλόγησον. Ελπίζω μην αρχίσουν οι αφορισμοί μόνο…